Δήμος Αβδελιώδης, Η εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων (1999)

Δήμος Αβδελιώδης, Η εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων (1999)

  Μια ταινία νοσταλγίας, νοσταλγίας για την γενέθλια γη των παιδικών χρόνων, είναι η «Εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων». Η πλοκή τοποθετείται στη Χίο, την πατρίδα του Αβδελιώδη, τη δεκαετία του ’60, όταν ήταν παιδί. Δεν είναι ηθογραφική, υπάρχει μια έξυπνη πλοκή, όμως το ηθογραφικό στοιχείο βρίσκεται συνεχώς σε πρώτο πλάνο.

  Ο αγροφύλακας, κυνηγώντας την όμορφη και ατίθαση Ελισσώ που κάτι έκλεψε από κάποιο χωράφι, παθαίνει συγκοπή και πεθαίνει. Πρέπει να αντικατασταθεί. Όμως και ο καινούριος θα πεθάνει, «κυνηγώντας» την Ελισσώ. Ο επόμενος που θα τον αντικαταστήσει είναι ένας ήπιος τύπος που δωροδοκείται για να προσέχει ορισμένα χωράφια. Θα απολυθεί. Ο άλλος είναι εντελώς αντίθετος τύπος. Υπερβολικά υπηρεσιακός και βίαιος, δεν αρέσει. Και αυτόν θα τον απολύσει ο αγρονόμος. Όσο για τον επόμενο, αυτός είναι τύπος και υπογραμμός σαν αγροφύλακας, ιδανικός, όμως έχει ένα ελάττωμα: είναι τζογαδόρος. Κι αυτός θα απολυθεί. Ο τελευταίος είναι ένας νεαρός, μόλις ένα χρόνο στην υπηρεσία. Σκέφτεται σαν έφηβος και όχι σαν υπάλληλος του κράτους. Φτιάχνει πυροτεχνήματα για την Ανάσταση, ενώ υποτίθεται ότι θα έπρεπε να τα κατάσχει από τους κατόχους τους.

  Θα πιάσει κι αυτός την Ελισσώ να κλέβει και θα την κυνηγήσει. Θα του ξεφύγει. Έχουν και οι δυο απώλειες: αυτή έχασε το παπούτσι της και αυτός έσκισε το παντελόνι του. Αλλά βέβαια η αμοιβαία συμπάθεια δεν ξεφεύγει από τα μάτια του θεατή, βρίσκεται εξάλλου μέσα στην αφηγηματικές προσδοκίες του.

  Και αυτός θα απολυθεί. Και η ταινία τελειώνει με έναν υπέροχο ποιητικό τρόπο, δείχνοντας το ρομάντζο των δύο νέων.

  Μου αρέσει φοβερά να ακούω κλασική μουσική σε ταινίες. Από ό,τι θυμάμαι, μόνο σε μια ταινία του Γούντι Άλεν είδα να υπάρχει σε όλη τη διάρκειά της. Εδώ η μουσική από τις «Τέσσερις εποχές» του Βιβάλντι είναι η μοναδική που ακούγεται σαν υπόκρουση (γιατί ακούμε και ρεμπέτικα στο πανηγύρι του χωριού), συχνά συμπλεκόμενη με τους φυσικούς ήχους με θαυμάσιο τρόπο, όπως στη χειμωνιάτικη μπόρα. Και, για πρώτη φορά, βλέπουμε την πλοκή να ακολουθεί τη μουσική. Όλοι οι αγροφύλακες, μετά το θάνατο του πρώτου, διορίζονται, συμπτωματικά(;), σε ξεχωριστή εποχή του έτους ο καθένας. Έτσι χαρακτηρίζονται και στους τίτλους: ο αγροφύλακας του χειμώνα, ο αγροφύλακας της άνοιξης…

  Ποιητική και νοσταλγική ταινία, με αρκετό χιούμορ, είναι εξαιρετική και απέσπασε κάμποσα βραβεία.