Italo Zingarelli, I’m for the hippopotamus (1979)

Italo Zingarelli, I’m for the hippopotamus (1979)

  Μαζί με τους Χοντρό-Λιγνό ήταν το αγαπημένο μου δίδυμο: Bud Spencer και Terence Hill. Ξαφνικά με έπιασε η νοσταλγία και είπα να αρχίσω να ξαναβλέπω τα έργα τους. Σήμερα είδα το «I’m for the hippopotamus».

  Σε αντίθεση με τους Χοντρό-Λιγνό (πριν το «I’m for the hippopotamus» είδα μια εικοσάλεπτη ταινία τους) όπου ο Λιγνός είναι ο αφελής και τις γκάφες του τις πληρώνει ο Χοντρός, στο μόνο που διαφέρουν ο Bud Spence και ο Terence Hill είναι στο εκτόπισμα: ο Bud Spencer είναι χοντρός ενώ ο Terence Hill είναι στιλάτος. Έρχονται βέβαια κατά διαστήματα σε αντιπαραθέσεις, όμως και οι δυο χειρίζονται πολύ καλά τις γροθιές τους. Εδώ ο Terence Hill είναι φιλόζωος (βρισκόμαστε κάπου στην Αφρική) και εμποδίζει τον Bud Spencer στα σαφάρια που οργανώνει. Αυτό βέβαια στην αρχή, γιατί αργότερα γίνεται και αυτός ζωόφιλος. Πριν την ολοκληρωτική του μεταστροφή όμως κάνει κάποιο συμβιβασμό: εφοδιάζει τους ταξιδιώτες με όπλα που τα πυρά τους είναι άσφαιρα, και αυτοί αναρωτιούνται γιατί δεν καταφέρνουν να πετύχουν κανένα ζώο.

  Υπάρχουν και οι κακοί, όπως σε κάθε έργο τους. Αυτοί αιχμαλωτίζουν άγρια ζώα όπως λιοντάρια, αντιλόπες, ελέφαντες, κ.ά. και τα πουλάνε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θέλουν να απαλλοτριώσουν με το ζόρι τις καλύβες των ιθαγενών για να κάνουν στη θέση τους ένα λιμάνι. Θα συναντήσουν όμως την αντίθεση ενός μαύρου γιατρού που τους καταγγέλλει συνεχώς με την εφημερίδα του. Στην τελευταία σκηνή πάνω στο πλοίο, τα ζώα θα ελευθερωθούν και αυτοί έχουν να επιλέξουν, ή να δοκιμάσουν τις γροθιές τους ή να πέσουν στο ποτάμι, στο οποίο υπάρχουν κροκόδειλοι. Θα επιλέξουν το δεύτερο. Σε προηγούμενα επεισόδια βέβαια οι μπράβοι τους είχαν φάει άφθονο ξύλο.

  Απολαυστικότατη ταινία.