Στους αρχικούς τίτλους του ντοκιμαντέρ «Το
Ιράν ξεφαντώνει» της Susanne Regina Meures, διαβάζουμε: Η αστυνομία ηθικής του Ιράν συλλαμβάνει κάθε χρόνο
εκατοντάδες άτομα σε επιδρομές σε «σατανιστικά» ξεφαντώματα, για «ακατάλληλη»
ένδυση και «αισχρά cd».
Μερικά ονόματα και λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να προδώσουν την ταυτότητα
κάποιων ατόμων στο Ιράν έχουν αλλαχθεί για να προστατευθούν διατηρώντας την
ανωνυμία τους.
Εδώ να σημειώσουμε ότι η ακατάλληλη ένδυση
αφορά, από όσο ξέρω, μόνο τις γυναίκες.
Κάθε τι που θυμίζει Δύση διώκεται στο Ιράν,
και αυτό βέβαια αφορά κυρίως τη μουσική, μια και η δυτική μουσική έχει
επηρεάσει τις μουσικές όλου του κόσμου. Έτσι οι νεαροί μουσικοί στο Ιράν συχνά
έχουν πρόβλημα με τις αρχές και παίζουν κρυφά της μουσικές τους. Όσο για τα
πάρτι, αυτή είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία. Συχνά τα πληροφορείται η αστυνομία
και κάνει επιδρομές συλλαμβάνοντας αυτούς που συμμετέχουν. Βλέπουμε μια τέτοια
περίπτωση στο ντοκιμαντέρ αυτό. Ένας από τους δυο νεαρούς, τις περιπέτειες των
οποίων παρακολουθούμε μέχρι να καταφέρουν να καταφύγουν στην Ελβετία, ο Anoosh, συλλαμβάνεται σε ένα τέτοιο πάρτι, ενώ ο
Arash καταφέρνει να κρυφτεί
σώζοντας και τον εξοπλισμό. Βέβαια σε λίγο θα αφεθεί ελεύθερος.
Πώς ξεφεύγουν;
Ένας τρόπος που έχουν χρησιμοποιήσει και οι
σοβιετικοί, καλλιτέχνες κυρίως, ήταν να πάνε στη Δύση και να μην επιστρέψουν.
Τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιούν και οι δυο φίλοι. Παίρνουν πρόσκληση για ένα
μουσικό φεστιβάλ στη Ζυρίχη, και καταφέρνουν να πάρουν βίζα, για πέντε μέρες.
Δεν θα επιστρέψουν. Στον ταξιτζή που τους μεταφέρει στο αεροδρόμιο για την
επιστροφή τους του λένε κάποια στιγμή να σταματήσει να
κατέβουν. Και η ταινία τελειώνει.
Βλέπουμε την αντιμετώπιση των υπαλλήλων σε
διάφορες υπηρεσίες στους οποίους απευθύνονται οι δυο νέοι. Με το χαμόγελο,
κυρίως οι γυναίκες, προσπαθούν να τους εξηγήσουν πώς και γιατί. Τελικά τι να
κάνουμε, αυτά λένε οι νόμοι. Σε μια ταινία μυθοπλασίας, εκπροσωπώντας τους
«κακούς», δεν θα βλέπαμε τέτοιου είδους αντιμετώπιση.
Πριν ένα μήνα είχαμε γράψει για τις
περιπέτειες μιας κοπέλας τραγουδίστριας, της Σάρας, στο ντοκιμαντέρ της Torang Abedian «Not an illusion». Τα πράγματα για τις γυναίκες είναι ακόμη πιο δύσκολα,
γιατί τους απαγορεύεται να τραγουδάνε σόλο.
Πιο πάνω έγραψα για το πόσο η δυτική μουσική
έχει φιλτραριστεί στις μουσικές του κόσμου. Κάπου προς το τέλος της ταινίας,
μάλλον στο μουσικό φεστιβάλ, ακούσαμε ένα ρώσικο τραγούδι του οποίου είχα
μάλιστα μάθει και τα λόγια, το Полюшко-поле σε ροκ εκδοχή, χωρίς λόγια όμως. Να δώσω τη
μετάφραση μιας τετράστιχης στροφής: «Τα κορίτσια κλαίνε, σήμερα είναι λυπημένα,
οι αγαπημένοι τους πήγαν στον κόκκινο στρατό, πονάει η καρδιά τους για τους αγαπημένους
τους».
Για να δω αν θα το βρω στο youtube.
Το βρήκα σε ιστοσελίδα, και με έκπληξη βλέπω
ότι ανάμεσα στα συγκροτήματα που το έπαιξαν, άγνωστα σε μένα, πρώτοι πρώτοι
φιγουράρουν οι Jefferson Airplane.
Περιλαμβάνεται στο άλμπουμ τους Volunteers
(1969). Τελικά βρήκα στο youtube μια ροκ εκδοχή.
No comments:
Post a Comment