Mauro Bolognini, Il Bell’ Antonio (1960)

Mauro Bolognini, Il Bell’ Antonio (1960)

  Από σήμερα στο Ζέφυρο, σε επανέκδοση.

  Ένα έργο με πρωταγωνιστές τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και την Κλαούντια Καρντινάλε είναι από μόνο του πολύ ενδιαφέρον. Όμως εμένα δεν μου άρεσε. Δεν μου άρεσε το στόρι, το οποίο χρεώνεται στο μυθιστόρημα του Vitaliano Brancati, του οποίου είναι μεταφορά.

  Ο ωραίος Αντόνιο, που τον λιγουρεύονται όλες οι γυναίκες, κάποια στιγμή μένει ανίκανος. Πριν τα γράμματα της αρχής, η φίλη του λέει ότι τον θέλει έστω κι έτσι, να είναι κοντά της. Τον παρακαλεί να μη φύγει. Έχει δει το γράμμα του πατέρα του που του λέει να γυρίσει στην πατρίδα του, την Κατάνια. Όμως αυτός επιστρέφει. Πιθανόν δεν θέλει να μείνει κοντά της όντας ανίκανος.

  Οι γονείς του τον πιέζουν να παντρευτεί. Αυτός αρνείται. Την Barbara που του προξενεύουν δεν θέλει ούτε να τη δει. Θα αλλάξει όμως γνώμη όταν δει τη φωτογραφία της. Είναι κούκλα. Όπως εξομολογείται αργότερα, πίστευε ότι μ’ αυτή θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημά του. Όμως όχι. Και πάλι δεν τα κατάφερε. Μετά από ένα χρόνο αυτή θα τον χωρίσει και θα παντρευτεί ένα πλούσιο δούκα. Ο γάμος τους, αφού δεν ολοκληρώθηκε σεξουαλικά, είναι άκυρος κατά την εκκλησία. Στο επεισόδιο στο οποίο ο πατέρας του Αντόνιο συζητάει με τον ιερέα το σχετικό ζήτημα θίγεται η διπροσωπία της εκκλησίας, που από τη μια θεωρεί το σεξ αμαρτία και από την άλλη, εξαιτίας της έλλειψής του, είναι έτοιμη να διαλύσει ένα γάμο.

  Στην κριτική μου για το «Ένα κάποιο τέλος» μίλησα για τα αφηγηματικά κενά που υπάρχουν σε μια ταινία και που δεν υπάρχουν στο μυθιστόρημα. Τα κενά αυτά τα συμπληρώνει ο θεατής. Στο τέλος της ταινίας του Μπολονίνι υποψιαζόμαστε ότι το παιδί που πρόκειται να γεννήσει η υπηρέτρια δεν είναι του Αντόνιο, ότι είναι του ξαδέλφου του, γιατί αυτό δεν δηλώνεται ξεκάθαρα. Με το να δεχθεί την πατρότητα ο Αντόνιο έχουμε με ένα σμπάρο τρία τρυγόνια: δεν θα παρουσιαζόταν πια στον κόσμο ως ανίκανος, η υπηρέτρια βρήκε ένα σύζυγο και το παιδί που θα γεννιόταν ένα πατέρα. Ξέχασα, και ένα τέταρτο τρυγόνι, ο ξάδελφος που γλίτωσε ένα μπελά.

  Δεν μου αρέσουν τα έργα με το unhappy end, γιατί αυτό το τέλος δεν ήταν happy. Είχα δει παλιά την ταινία αλλά δεν την θυμόμουνα. Φανταζόμουνα ότι ο Αντόνιο θα έλυνε το πρόβλημα της ανικανότητάς του με την υπηρέτρια, αλλά όχι, έλυσε απλά το πρόβλημα του διασυρμού του ως ανίκανος.