Roar Uthaug, The wave (Το κύμα, 2015)

Roar Uthaug, The wave (Το κύμα, 2015)

Από σήμερα τους κινηματογράφους.

  Θα ξανακάνω το σχόλιο.

  Στο μυαλό μου θεωρούσα τα thriller και τα horror το ίδιο πράγμα, αλλά ο γιος μου μού είπε ότι διαφέρουν. Βέβαια ένας λόγος της σύγχυσης αυτής είναι ότι πολλά από αυτά τα έργα έχουν διπλό χαρακτηρισμό. Βλέποντας μόλις πρόσφατα ένα horror, το «Anabelle: creation» και τώρα «Το κύμα» συνειδητοποίησα μια κεφαλαιώδη διαφορά: τα horror δεν έχουν happy end, ενώ τα thriller έχουν. Τα horror σου προκαλούν τρόμο, έτσι μεταφράζεται η λέξη από τα αγγλικά, ενώ τα thriller προκαλούν ένα μεγαλύτερο βαθμό αγωνίας σε σχέση με το συνηθισμένο σασπένς.

  «Το κύμα» του νορβηγού Roar Uthaug είναι θρίλερ, δηλαδή έχουμε στο τέλος happy end.

  Το σασπένς δημιουργείται πριν τα γράμματα της αρχής, με ένα ρεπορτάζ στην τηλεόραση για την κατολίσθηση ενός βουνού το 1905 εξαιτίας της οποίας δημιουργήθηκε ένα τεράστιο τσουνάμι που είχε σαν συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους 40 άτομα. Υπάρχουν πολλά τέτοια βουνά στα φιόρδ της Νορβηγίας, και οι επιστήμονες τα παρακολουθούν, ώστε να μπορέσουν να δώσουν έγκαιρα το σήμα κινδύνου, αν χρειασθεί. Στα γράμματα τέλους διαβάζουμε ότι μια κατολίσθηση σε ένα τέτοιο βουνό θεωρείται αναπόφευκτη, αγνοείται μόνο το πότε θα γίνει αυτή.

  Πάνω σ’ αυτό το θέμα οικοδομείται η πλοκή του έργου. Έχουμε και εδώ το γνωστό μοτίβο, ο προϊστάμενος να μην καταλαβαίνει ή να μη θέλει να καταλάβει τον κίνδυνο, παρόλο που ο υφιστάμενός του τον επισημαίνει. Οι υπόλοιποι συνάδελφοι συμμερίζονται την γνώμη του προϊστάμενου. Το αποτέλεσμα είναι καθυστέρηση, και τα θύματα θα ήταν περισσότερα αν την τελευταία στιγμή δεν είχε δοθεί το σήμα κινδύνου, και πάλι χάρη στον υφιστάμενο αυτό.

  Ναι, υπάρχουν νεκροί, όμως εμείς αυτό που θα παρακολουθήσουμε είναι η αγωνία του υφισταμένου αυτού και της γυναίκας του να σώσουν τα παιδιά τους. Πραγματικά είναι συγκλονιστικές οι σκηνές που παρακολουθούμε, ιδιαίτερα της παγιδευμένης γυναίκας και του γιου σε ένα καταφύγιο που έχει αρχίσει να πλημμυρίζει. Ένα σκηνοθετικό ατόπημα θα έλεγα είναι κάποιες φωτιές που είδα, κάτι που μάλλον είναι απίθανο όταν έχουμε τσουνάμι.

  Hοrror δεν θα ήθελα να ξαναδώ, thriller όμως θα βλέπω, όμως μόνο μεταμεσονύκτιες ώρες, που θα με κρατάνε ξύπνιο μέχρι το τέλος της ταινίας.