Aki Kaurismäki, The other side of hope (Η άλλη όψη της ελπίδας, 2017)

Aki Kaurismäki, The other side of hope (Η άλλη όψη της ελπίδας, 2017)

Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Έχω δει και άλλες ταινίες του Άκι Καουρισμάκι, αλλά μόνο για δυο έχω γράψει, τη «Γυναίκα με τα σπίρτα» και «Lights in the dark». Αλλά, όπως έχω ξαναπεί, άρχισα να γράφω για ταινίες όταν έφτιαξα το blog μου (το οποίο πλήρωσα ακριβά, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), καθώς και, τώρα πια, για όλα τα βιβλία που διαβάζω. Δυστυχώς η μνήμη δεν μπορεί να συγκρατεί παρά λίγα πράγματα, έτσι ο μόνος σίγουρος τρόπος είναι η καταγραφή. Πριν ξεκινήσω να γράφω για την «Άλλη όψη της ελπίδας» διάβασα τι είχα γράψει γι’ αυτές τις δυο ταινίες.

  Ο Καουρισμάκι μου άρεσε, και θυμόμουνα έτσι κι αλλιώς την ποιητική του, που την βλέπω και σ’ αυτή την ταινία: ελάχιστος λόγος, περιορισμένη κίνηση, και ένα κάποιο στυλιζάρισμα. Αυτό που δεν σημείωσα στις δυο αυτές αναρτήσεις είναι η «παριολατρεία» του, νεολογισμός δικός μου τον οποίο χρησιμοποίησα στο διδακτορικό μου (έψαξα στη google, δεν βρήκα τη λέξη), αναφερόμενος σε συγγραφείς των οποίων οι κεντρικοί ήρωες είναι περιθωριακοί, «παρίες», οι «ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι» της ζωής.

  Ο Ακίρα Κουροσάβα γύρισε μια ταινία με τίτλο «Dodesukaden», που στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον τίτλο «Η γειτονιά των καταφρονεμένων». Αγαπημένος μου ο Κουροσάβα, τον ξαναείδα, όμως δεν έγραψα για όλες τις ταινίες του, μόνο για τρεις, ανάμεσα στις οποίες και το «Dodesukaden». Και αυτός στην ταινία του αυτή μιλάει για τους καταφρονεμένους της ζωής.

  Οι σκηνοθέτες αυτοί έχουν, εκτός από τις δυο συλλαβές στο όνομά τους, και κάτι άλλο κοινό: τον ανθρωπισμό τους. Και οι δυο σκύβουν με αγάπη πάνω στους κατατρεγμένους της ζωής. Ο ανθρωπισμός (φυσικά όχι ο φιλοσοφικός), που διάβασα σαν χαρακτηρισμό για τον Κουροσάβα, διακρίνει και τον Καουρισμάκι.

  Στην τελευταία αυτή ταινία του φινλανδού  σκηνοθέτη οι κατατρεγμένοι είναι οι μετανάστες. Ο Χαλέντ, μετά από περιπέτειες, φτάνει στη μακρινή Φινλανδία. Μόνο αυτός και η αδελφή του έχουν σωθεί από τον βομβαρδισμό το σπιτιού τους στο Χαλέπι της Συρίας, γιατί έτυχε να μην βρίσκονται εκείνη την ώρα εκεί. Όμως στην οδύσσειά τους χάθηκαν.

  Θα τους βοηθήσουν καλοί άνθρωποι. Για την αδελφή του το μαθαίνουμε στο τέλος. Όταν απελαύνεται και το σκάει, θα τον περιθάλψει ο Wilström, που μόλις έχει ανοίξει ένα εστιατόριο. Αλλά προστασία και βοήθεια θα βρει και από άλλους.

  Δεν υπάρχουν μόνο οι καλοί στην ταινία, υπάρχουν και οι κακοί. Αυτοί είναι οι ρατσιστές, που θα του επιτεθούν τρεις φορές. Την τρίτη θα τον μαχαιρώσουν. Όχι, θα κάνω στο σπόιλερ, δεν θα πεθάνει.

  Και ένα χαρακτηριστικό του Καουρισμάκι σ’ αυτή την ταινία, που νομίζω το είδα και σε άλλες: το χιούμορ. Η ταινία είναι κατά βάση κοινωνική (drama στα αγγλικά), όμως δεν χάνει ευκαιρία ο Καουρισμάκι να εισάγει χιουμοριστικές πινελιές.

  Είναι μια ταινία που μου άρεσε, καθώς ξεχειλίζει από καλοσύνη.