Craig Gillespie, I,Tonya (2017)

Craig Gillespie, I,Tonya (2017)

Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Είναι η δεύτερη ταινία του Gillespie που βλέπω, μετά τη «Μεγάλη διάσωση».

  Πρόκειται για μια βιογραφική ταινία για την Τόνια Χάρντινγκ, πρωταθλήτρια στο καλλιτεχνικό πατινάζ και η πρώτη που κατάφερε να κάνει το τριπλό άξελ.

  Θα επαναλάβω ένα σχόλιο που έκανα και στην ανάρτησή μου για το «The disaster artist», που επίσης προβάλλεται από σήμερα.

  Μια βιογραφική ταινία ενδιαφέρει αν ο βιογραφούμενος είναι μια προσωπικότητα, όπως ο Τσώρτσιλ στην «Πιο σκοτεινή ώρα», ή έχει έναν ιδιάζοντα χαρακτήρα όπως ο Τόνι Γουάιζο, όπως παρουσιάζεται στο «The disaster artist».

  Η Τόνια Χάρντινγκ δεν είναι βέβαια Τσώρτσιλ, αλλά πόσοι έλληνες μπορεί να την ξέρουν, και πόσοι αμερικάνοι μπορεί να τη θυμούνται, αφού έχει φύγει από το άθλημα με ένα επεισοδιακό τρόπο εδώ και είκοσι χρόνια;

  Αυτό είναι που κάνει την ταινία ενδιαφέρουσα ακόμη και για εκείνον που αγνοεί εντελώς την βιογραφούμενη, ο επεισοδιακός τρόπος με τον οποίο εγκατέλειψε το άθλημα.

  Ποιος ήταν αυτός;

  Ο άνδρας της, ο οποίος συχνά τη χτυπούσε, για να τη στηρίξει έβαλε τον σωματοφύλακά της να σπάσει το ηθικό της ανταγωνίστριάς της στο άθλημας, της Νάνσι Κέρινγκαν, στέλνοντάς της απειλητικά γράμματα. Όμως αυτός είχε μια άλλη ιδέα, να τη σακατέψει.

  Αυτό το επεισόδιο είναι από μόνο του γεμάτο σασπένς.

  Και με τη μητέρα της η Τόνια δεν είχε καλή σχέση. Την πίεζε φοβερά για να γίνει αθλήτρια, περισσότερο ίσως από όσο πίεζε τον Μότσαρτ ο πατέρας του. Όμως της φερόταν με απαίσιο τρόπο.

  Αν στην ταινία δεν άκουγα περισσότερες φορές από όσες μπορούσα να ανεχτώ τις λέξεις fuck και shit, που τις χρησιμοποιούν χωρίς φειδώ οι αμερικάνοι σεναριογράφοι, ίσως η ταινία να μου άρεσε περισσότερο.