François Ozon, L’ amant double (2017)

François Ozon, L’ amant double (2017)

Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Η ταινία στηρίζεται στο μυθιστόρημα «Lives of the twins» της Joyce Carol Oats, το οποίο όμως το έγραψε με το ψευδώνυμο  Rosamond Smith.

  Νόμιζα ότι θα έβρισκα το «σύνδρομο του σωσία», αλλιώς «Σύνδρομο fregoli», για το οποίο έχει γράψει ο φίλος μου ο Μανώλης Πρατικάκης, ψυχίατρος και ποιητής, το ομώνυμο αφήγημα, πραγματικό κλινικό περιστατικό. Τελικά όμως είδα ότι επρόκειτο για κάτι άλλο.

  Η κοπέλα έχει προβλήματα με το στομάχι της. Ψυχοσωματικό θα είναι, της λέει η γιατρός, καλύτερα να απευθυνθεί σε ψυχίατρο.

  Και απευθύνεται. Και τον ερωτεύεται. Και τα φτιάχνουν. Όμως αρχίζει να υποπτεύεται ότι κάτι της κρύβει. Τι της κρύβει; Τον δίδυμο αδελφό του;

  Το έργο χαρακτηρίζεται στο IMDb drama, romance, thriller. Είναι πράγματι και τα τρία. Το παρακολούθησα με αρκετό ενδιαφέρον, όμως το τέλος με ξενέρωσε ολότελα, με μια φοβερή ανατροπή, που παραβιάζει κάθε αφηγηματική σύμβαση.

  Ή μήπως όχι; Μπορεί να υπάρχει μια τέτοιου είδους σύμβαση στα θρίλερ, τα οποία δεν είναι είδος που μου αρέσει. Αρέσει όμως σίγουρα σε πολλούς, όπως σίγουρα άρεσε και η ταινία για να επιλεγεί στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Καννών.

  Σίγουρα «παραβιάζει» το μυθιστόρημα της Joyce Carol Oats, συνεχίζοντας μετά το τέλος του, με αυτή την αφύσικη, περίεργη, αλλόκοτη, καθόλου ρεαλιστική ανατροπή, σε αντίθεση με τον William Oldroyd, που στη «Λαίδη Μάκβεθ» του σταματάει αρκετά πριν το τέλος της νουβέλας του Νικολάι Λέσκοφ. Δεν μπόρεσε να βρω το μυθιστόρημα, δίνω πιο κάτω μια περίληψή του που βρήκα στο διαδίκτυο.

  Στο έργο υπάρχουν αρκετές τολμηρές ερωτικές σκηνές, που όμως αποδυναμώνεται η δυναμική τους μέσα στα πλαίσια ενός θρίλερ, τουλάχιστον για μένα. Να ήταν πραγματικό σεξ; Αν δεν με υποψίαζε ένας φίλος μου που μου είπε ότι κάποιοι σκηνοθέτες υποχρεώνουν τους ηθοποιούς τους να κάνουν πραγματικό σεξ θα έλεγα ότι είναι τρυκ, πράγμα που δεν αποκλείεται βέβαια. Όμως είδα πραγματικό σεξ στην οθόνη, σε ταινία που δεν ήταν porno, τα «9 τραγούδια» του Michael Winterbottom. 

  Παρεμπιπτόντως, είπα να δω και το «Νέα και όμορφη», του ίδιου σκηνοθέτη με την ίδια πρωταγωνίστρια.

  Molly Marks is finally and, she thinks, permanently in love. Jonathan McEwan fulfills all of her emotional and sexual needs--at least, Molly believes so at first. The discovery of the existence of Jonathan’s twin brother, James, a relationship Jonathan has kept hidden from Molly, both frightens and fascinates her. Obsessively driven to discover something about the missing twin, Molly reads about how twins are conceived, the phenomenon of twin births, and the psychology of the strange attachment between twins. Her research drives her to find and contact James, who is also a psychologist, and make an appointment under an assumed name to see him. James is very different from Jonathan. Whereas Jonathan is retiring, almost diffident, James is assertive, almost aggressive. Jonathan had to be coaxed to approach Molly sexually, but James comes on to her almost at once. Jonathan is deliberate and steady; James is flamboyant and quirky. Soon Molly begins an affair with James, and she finds him dangerously exciting. The excitement of the affair begins to turn nasty, however, as James becomes more and more possessive. He finds out that Molly is living with his brother and forces her to confess her deception. Meanwhile, her relationship with Jonathan deteriorates under the weight of her guilt. Finally driven to distraction and frightened by James, she confesses to Jonathan, they separate, and Molly, besieged now by James, contemplates murder. The novel concludes with Molly, gun in hand, confronting both brothers ad being unable to decide which of the identical twins she wants to kill.