Joe Wright, Darkest hour (Η πιο σκοτεινή ώρα, 2017)

Joe Wright, Darkest hour (Η πιο σκοτεινή ώρα, 2017)

  Από χθες στους κινηματογράφους.

  Πριν λίγους μήνες είδαμε την «Δουνκέρκη», ταινία που αναφέρεται σε ένα από τα κομβικά επεισόδια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, την επιτυχημένη εκκένωση της Δουνκέρκης από τα αγγλικά στρατεύματα μετά την κατάρρευση της Γαλλίας, με ελαχιστότατες απώλειες. Η ταινία εκείνη ήταν πολεμική, ενώ η «Πιο σκοτεινή ώρα» είναι ιστορική, και αναφέρεται στα παρασκήνια αυτής της τεράστιας επιχείρησης απομάκρυνσης των αγγλικών στρατιωτικών δυνάμεων από το γαλλικό έδαφος, παρασκήνια τα οποία αγνοούσα. Για παράδειγμα δεν ήξερα ότι θυσιάστηκαν 4000 άνδρες που φρουρούσαν το Καλέ, και που διατάχθηκαν να δημιουργήσουν αντιπερισπασμό στους γερμανούς ώστε να καθυστερήσουν την προέλασή τους στη Δουνκέρκη. Επίσης δεν ήξερα τις αντιστάσεις που αντιμετώπισε ο Τσώρτσιλ από τους ειρηνόφιλους στο υπουργικό του συμβούλιο, το οποίο απετελείτο από όλες τις παρατάξεις σε μια προσπάθεια σύμπνοιας όλου του έθνους. –Δεν διδαχθήκατε τίποτα, τους φωνάζει οργισμένος ο Τσώρτσιλ όταν προσπαθούσαν να τον πείσουν για διαπραγματεύσεις. Οι διαπραγματεύσεις με τον Τσάμπερλεν είχαν οδηγήσει στην κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας και στην προσάρτηση της Αυστρίας, και στη συνέχεια στην επίθεση κατά της Πολωνίας.

  Εξαιρετική η ερμηνεία του Gary Oldman ο οποίος κυριολεκτικά «κρατάει» την ταινία.

  Τον ηθοποιό αυτό τον αγνοούσα. Μια αναγνώστρια της ανάρτησής μου για το «Sid and Nancy» «τα πήρε στο κρανίο» γιατί αναφέρθηκα στην εξαιρετική ερμηνεία της Chloe Webb και δεν έκανα καμιά μνεία για τον Gary Oldman. Δεν νοιώθω τύψεις γι’ αυτό, καθώς ενδιαφερόμουν πρωτίστως για τον ιρανικό και τον κινέζικο κινηματογράφο, και όταν έβλεπα μια «δυτική» ταινία δεν με ενδιέφερε να συγκρατήσω τα ονόματα των ηθοποιών. Τώρα με την κάρτα διαπίστευσης που έχω με την οποία βλέπω τις δημοσιογραφικές προβολές, μαθαίνω σιγά σιγά και άλλα ονόματα εκτός από αυτά που ήξερα.

  Ναι, δεν θα την έβλεπα την ταινία, ούτε την «Δουνκέρκη» αν δεν είχα αυτή την κάρτα. Θα προτιμούσα να έβλεπα τις ταινίες του Kenzi Mizoguchi, τον οποίο έχω σαν στόχο να δω «πακέτο», δηλαδή όλες του τις ταινίες όπως έκανα και με τον Yasujiro Ozu (θα αναρτήσω κάποια στιγμή, όχι όμως πριν διαβάσω κάποια πράγματα για το έργο του), και μέχρι τώρα έχω καταφέρει να δω μόνο μία. Αλλά, όπως λέει η παροιμία, δεν μπορείς να έχεις και την πίττα σωστή και τον σκύλο χορτάτο. Έμαθα τον Gary Oldman, αλλά ο Mizoguchi έμεινε πίσω (κοιτάζω τη φιλμογραφία του και βλέπω ότι τον έχω δει σε δυο θαυμάσιες ταινίες: «Rosencrantz & Guildenstern are dead» και «The scarlet letter» όπου, ξαναδιαβάζοντας την ανάρτηση που έκανα, βλέπω ότι αναφέρω το όνομά του, αλλά πού να το θυμάμαι! Όχι, δεν είδα καμιά ταινία Χάρι Πότερ).