Todd Haynes, Wonderstruck (Το δωμάτιο των θαυμάτων, 2017)

Todd Haynes, Wonderstruck (Το δωμάτιο των θαυμάτων, 2017)

Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Στο «Δωμάτιο των θαυμάτων» βλέπουμε δυο ιστορίες που συμπλέκονται. Η μια τοποθετείται στο 1927 και έχει πρωταγωνίστρια ένα μικρό κοριτσάκι, κωφάλαλο, και η άλλη το 1977 με πρωταγωνιστή ένα αγοράκι, που κτυπήθηκε, στην αρχή της πλοκής, από ένα κεραυνό και έχασε την ακοή του, όχι όμως και την ομιλία του.

  Υπάρχει εναλλαγή στα επεισόδια των δύο ιστοριών, δημιουργώντας συχνά διάφορα μίνι-σασπένς. Ακόμη, υπάρχουν αρκετές ομοιότητες, όπως ο κεραυνός που κτυπάει τον μικρό με τον κεραυνό που κτυπάει την ηρωίδα σε μια βουβή ταινία (το 1927 δεν υπήρχε ο ομιλών κινηματογράφος) την οποία παρακολουθεί η μικρή. Και οι δυο το σκάνε από το σπίτι τους: το κοριτσάκι αγανακτισμένο με τους γονείς του, το αγοράκι για να βρει τον πατέρα του, ένα πατέρα που δεν γνώρισε. Θα περιφερθούν στο ίδιο μουσείο φυσικής ιστορίας, και θα δουν τα ίδια πράγματα.

   Η ιστορία με το κοριτσάκι είναι σε ασπρόμαυρο, ανακαλώντας συνειρμικά την εποχή που τοποθετείται η ιστορία του, ενώ η ιστορία με το αγοράκι είναι σε έγχρωμο.

  Υπάρχει το σασπένς, θα συναντήσει τον πατέρα του; Και το απροσδόκητο, η ιστορία του κοριτσιού με την ιστορία του αγοριού κάποια στιγμή θα ενωθούν.

  Μου άρεσε πολύ ένα κομμάτι της ιστορίας του αγοριού που γίνεται κάτι σαν Τομ Σώγιερ και Χωκ Φιν. Το μεξικανάκι ψάχνει για φίλο, καθώς είναι μόνο χωρίς φίλους. Θα τον φιλοξενήσει και θα τον οδηγήσει σε απόκρυφα μέρη του μουσείου, όπου θα ανακαλύψει στοιχεία που συνδέονται με τον πατέρα του και τη μητέρα του.

  Εκτός από drama και mystery η ταινία είναι και family, απευθύνεται και σε μικρούς θεατές. Πολύ καλή, ή καλύτερα πολύ μου άρεσε, για να μην ξεχνάω και την πεποίθησή μου ότι «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα».