Tommy Wiseau, The room (2003)

Tommy Wiseau, The room (2003)

  Να το ξαναγράψω άλλη μια φορά, ένας καθηγητής με χαρακτήρισε ιδιοσυγκρασιακά συγκριτολόγο. Αν δεν είχα κάνει διδακτορικό στις αφηγηματικές τεχνικές σίγουρα θα το έκανα στη συγκριτική λογοτεχνία.

  Βλέποντας το «The disaster artist» (θα αναρτήσουμε αύριο Πέμπτη που θα προβληθεί) ήταν αδύνατο να μη δω και το «Δωμάτιο», την ταινία στην οποία αναφέρεται.

  To « The disaster artist» είναι μια αυτοβιογραφική ταινία, ή μάλλον, όπως θα λέγαμε στην αφηγηματολογία, μια ταινία στην οποία ο αφηγητής είναι ενδοκειμενικός ετεροδιηγητικός, όπως ο αφηγητής στον Γκάτσμπι. Ο Greg Sestero σε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο του αφηγείται τη γνωριμία του με τον Τόμι Γουάιζο, τη σχέση τους, και το γύρισμα της ταινίας «Το δωμάτιο» της οποίας ο Γουάιζο ήταν παραγωγός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής με τον Σεστέρο να έχει συμπρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία αυτή θάφτηκε από το κοινό (έχει βαθμολογία μόλις 3,6), όμως έγινε ταινία cult για μια μειοψηφία θεατών, όπως διαβάζω στο σύνδεσμο της βικιπαίδειας, και προβάλλεται συχνά μεταμεσονύκτιες ώρες.

  Μαύρη κωμωδία τη χαρακτήρισε ο Γουάιζο, κακογυρισμένο δράμα κάποιοι από τους ηθοποιούς που έπαιξαν σ’ αυτήν. Κωμωδία δεν θα την έλεγα με τίποτα, έστω και μαύρη, σίγουρα είναι δράμα, με την ελληνική σημασία της λέξης, με δραματικό τέλος. Το τέλος είναι η αυτοκτονία του Γουάιζο όταν τον εγκαταλείπει η κοπέλα του.

  Και βλέπω και εδώ το θεματικό δίπολο συμβιβασμός/μη συμβιβασμός που είχα πραγματευθεί εκτενώς στο διδακτορικό μου. Ο μη συμβιβασμός συνήθως προβάλλεται ως αξία, εδώ όμως όχι. Η κοπέλα που παρατάει τον Γουάιζο για τον φίλο του τον οποίο ερωτεύθηκε και του την έπεσε κανονικά, δεν ακούει τη φωνή της λογικής, τη φωνή της μητέρας της. Έχει πάψει να τον αγαπάει, της λέει, θέλει να πάει για άλλα. Μπροστά στο πτώμα όμως του Γουάιζο θα φάει τη κλωτσιά από τον αγανακτισμένο φίλο του, που δεν φανταζόταν την κατάληξη που θα είχε αυτή η περιπετειούλα, και την οποία είχε προσπαθήσει να αποφύγει.

  Αλλά για την ταινία θα ξαναμιλήσουμε στην ανάρτηση που θα κάνουμε για το «The disaster artist».

  Να μη το ξεχάσω, η μουσική μου άρεσε πολύ, και μου θύμισε τη μουσική σε κάποιες παλιές ιρανικές ταινίες.