Fatih Akin, In the fade (Aus dem Nichts, Μαζί ή τίποτα, 2017)

Fatih Akin, In the fade (Aus dem Nichts, Μαζί ή τίποτα, 2017)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Ο Φατίχ Ακίν είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες και έχω δει όλα του τα έργα.   Παρεμπιπτόντως και των συμπατριωτών του Σεμίχ Καπλάνογλου (περιμένω πώς και πώς να δω τον «Σπόρο» στη δημοσιογραφική προβολή τη Δευτέρα που μας έρχεται) και Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν, έχω δει όλα τους τα έργα, αγαπημένοι και αυτοί.

  Έχω ξαναγράψει ότι θεωρώ το σασπένς σαν σημαντικό στοιχείο για την επιτυχία μιας ταινίας. Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, μια ταινία να είναι καταπληκτική με ελάχιστο ή καθόλου σασπένς. Όμως το σασπένς είναι ειδολογικά εκ των ων ουκ άνευ για ταινίες crime, horror, adventure, war, thriller· χοντρικά δηλαδή στις περισσότερες ταινίες που κυκλοφορούν.

  Crime, drama χαρακτηρίζει την ταινία το IMDb, ενώ η βικιπαίδεια απλώς drama.

  Για άλλη μια φορά το στόρι είναι το πρόσχημα. Στην «Μαχαιριά» ο Φατίχ Ακίν καταγγέλλει τη γενοκτονία των Αρμενίων. Στο «Μαζί ή τίποτα» καταγγέλλει τα εγκλήματα των νεοναζί. Στα γράμματα τέλους της ταινίας διαβάζουμε ότι οι νεοναζιστές σκότωσαν 10 άτομα ανάμεσα στο 2000 και το 2007, 8 από τα οποία τουρκικής καταγωγής, μόνο και μόνο γιατί ήσαν μετανάστες.

  Σε συνέντευξή του στον Γιάννη Κοντό ο Φατίχ Ακίν δήλωσε ότι ήθελε να γυρίσει μια ταινία με θέμα την άνοδο του νεοναζισμού και τα εγκλήματά του. Όμως τι είδους ταινία; «Όταν έγραψα το σενάριο και συζητούσα για τα σχέδιά μου, πολλοί στη Γερμανία έλεγαν ότι κανένας δεν θα την παρακολουθήσει. Γι’ αυτό τη συνέλαβα ως θρίλερ, προκειμένου να την κάνω ελκυστική σε ένα ευρύτερο κοινό.

  Τελικά ο Ακίν λέγει ότι γύρισε θρίλερ. Βέβαια είναι και crime και drama, όμως στα θρίλερ είναι πιο έντονο το σασπένς.

  Οι νεοναζί βάζουν μια βόμβα στο γραφείο του άντρα της Diane Kruger (εξαιρετική στην ερμηνεία της) και τον σκοτώνουν. Μαζί σκοτώνεται και το παιδί της που βρέθηκε εκεί τυχαία. Τυχαία θα ανακαλυφθούν οι ένοχοι. Θα καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου.

  Να μην πω περισσότερα, η ταινία παίζεται, δεν θέλω να κάνω spoiler. Θα πω μόνο ότι η ταινία ανήκει σε ένα υποείδος, της εκδίκησης.

  Μου αρέσουν πολύ οι ταινίες εκδίκησης καθώς δημιουργούν μια ψευδαίσθηση θείας δικαιοσύνης και αναπόφευκτης τιμωρίας του κακού, κάτι που δεν συμβαίνει συνήθως στην πραγματικότητα. Πόσα δεν είναι τα εγκλήματα μένουν ανεξιχνίαστα;

  Υπάρχει μια εξαίρεση, η περίπτωση με τους 47 σαμουράι που εκδικήθηκαν το θάνατο του αφέντη τους, αρχές του 18^ου αιώνα, πραγματική ιστορία πάνω στην οποία γυρίστηκαν διάφορες ταινίες και τις οποίες έχω δει σχεδόν όλες.

  Να πούμε τέλος ότι ένα μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στην Ελλάδα και ακούμε ελληνικά. Σε μικρούς ρόλους παίζουν και τέσσερις έλληνες ηθοποιοί. Ο ένας απ’ αυτούς, ο Γιάννης Οικονομίδης, σαν μέλος της Χρυσής Αυγής.
  Συμπληρώνω την επομένη.

   Διάβασα κάποιες κριτικές για την ταινία και έμαθα ότι η ταινία του «Η μαχαιριά» (αναφέρεται στη γενοκτονία των Αρμενίων) που εμένα με συγκλόνισε δεν είχε επιτυχία. Αυτό δεν μου προκάλεσε έκπληξη, γιατί είδα μια ανάλογη πρόσληψη από δυτικούς κριτικούς της ταινίας «Back to 1942» (2012) του Feng Xiaogang που αναφέρεται σε ένα φοβερό λιμό που έπληξε μια περιοχή της Κίνας το 1942 με χιλιάδες θύματα, τότε που μαινόταν ο σινοϊαπωνικός πόλεμος.

  Εδώ ισχύει η φράση «κάτι τρέχει στα γύφτικα». Γύφτικα στην προκειμένη περίπτωση είναι η Αρμενία και η Κίνα.