Majid Majidi, Muhammad: the messenger of God (2015)

Majid Majidi, Muhammad: the messenger of God (2015)

  Ο Majid Majidi είναι από τους αγαπημένους μου ιρανούς σκηνοθέτες, και όχι μόνο εμένα, αφού τα έργα του παίχτηκαν ξανά και ξανά στην ελληνική τηλεόραση και βρίσκονταν σε κάθε video-club. Μαζί με τον Κιαροστάμι είναι από τους πρώτους ιρανούς σκηνοθέτες που είδα, και που στάθηκαν η αφορμή να αγαπήσω τον ιρανικό κινηματογράφο. «Τα παιδιά του ουρανού», «Το χρώμα του παραδείσου», «Η βροχή» είναι από τις ταινίες που έχω δει, από παλιά, τουλάχιστον δυο φορές. Αυτός ήταν ο λόγος που έγραψα σε μια συνολική ανάρτηση μόλις δυο λόγια γι’ αυτές, από ό,τι θυμόμουν, με την ευκαιρία που είδα το «Baduk».

  Ο «Μωάμεθ, ο αγγελιοφόρος του Θεού» είναι η τελευταία του ταινία. Νόμισα ότι θα ήταν μια ταινία βιογραφική που θα αναφερόταν στα κορυφαία γεγονότα της ζωής του, δηλαδή μετά την ενηλικίωσή του, την εξάπλωση της διδασκαλίας του και τους κατακτητικούς του πολέμους, όμως δεν ήταν. Έχω μάλιστα την υποψία ότι ο Μωάμεθ αποτέλεσε το πρόσχημα για τον Majidi για να κάνει μια ταινία εποχής, με επίκεντρο τη Μέκκα. Δεν είναι τυχαίο που σε όλο το πρώτο τρίτο της σχεδόν τρίωρης ταινίας ο Μωάμεθ δεν εμφανίζεται, γιατί δεν έχει γεννηθεί ακόμη. Και η υπόλοιπη ταινία αναφέρεται στα παιδικά του χρόνια, μυθοποιημένα εν πολλοίς. Τον αναζητούν οι εβραίοι στο μεγαλύτερο μέρος της, όχι για να τον σφάξουν όπως ο Ηρώδης το Χριστό, αλλά γιατί οι γραφές τους μιλάνε για τον τελευταίο Μεσσία που πρέπει να είναι αυτός. Και ένας χριστιανός ιερέας μιλάει και αυτός για την έλευση ενός Μεσσία που λένε οι γραφές (δεν τις έχω διαβάσει για να επιβεβαιώσω).

  Η τελευταία φορά που εμφανίζεται ο Μωάμεθ είναι μικρό παιδί, και κάνει ένα θαύμα. Κάποιοι ειδωλολάτρες έχουν δέσει μια οικογένεια στο άγαλμα ενός θεού σε ένα βράχο δίπλα στην ακτή. Είναι η θυσία που του προσφέρουν για να τους δώσει ψάρια, γιατί δεν έχουν πιάσει τίποτα τελευταία και κοντεύουν να πεθάνουν από την πείνα. Ο Μωάμεθ ελευθερώνει τους δεμένους στο άγαλμα, δημιουργεί ένα σεισμό που το γκρεμίζει, και το μικρό τσουνάμι που προκαλείται γεμίζει την ακτή με ψάρια.

  Εντυπωσιακό είναι επίσης το «θαύμα» στην αρχή της ταινίας, όταν οι Αιθίοπες εισβολείς έρχονται να καταλάβουν τη Μέκκα. Οι ελέφαντες αρνούνται να υπακούσουν, και ένα σμήνος πουλιά, σαν τα πουλιά του Χίτσκοκ, αρπάζουν χαλικάκια με τα ράμφη τους και τα ρίχνουν από πολύ ψηλά στα κεφάλια των στρατιωτών και τους σκοτώνουν.

  Αξίζει επίσης να αναφέρουμε το επεισόδιο που ο μικρός Μωάμεθ σώζει ένα μωρό-κορίτσι, που ο πατέρας του είχε ανοίξει ένα λάκκο να το θάψει ζωντανό. Η βρεφοκτονία των κοριτσιών ήταν συνηθισμένη την εποχή εκείνη, όπως και στην Κίνα που διατηρείται μέχρι και σήμερα. Ο Μωάμεθ την απαγόρευσε.

  Τον Μωάμεθ δεν τον βλέπουμε ποτέ στο πρόσωπο, σύμφωνα με τις επιταγές του Ισλάμ. Στην ταινία περισσότερο βλέπουμε τη μητέρα του την Αμίνα και το θείο του.

  Εξαιρετική σκηνοθεσία, νόμιζα ότι θα τη βαριόμουνα καθώς δεν μου αρέσουν οι ταινίες εποχής, όμως όχι, με συνάρπασε.