Michel Franco, Las hijas de Abril (Η κόρη της Απρίλ, 2017)

Michel Franco, Las hijas de Abril (Η κόρη της Απρίλ, 2017)

  Παίζεται ακόμη στους κινηματογράφους.

  Ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο.

  Για πρώτη φορά θεωρώ τον αγγλικό τίτλο, «April’s daughter», πιο καίριο από τον πρωτότυπο, που είναι «Οι κόρες της Απρίλ». Η κόρη της Απρίλ είναι η Βαλέρια. Η άλλη κόρη, η Κλάρα, είναι σε πολύ δεύτερο πλάνο, και τα επεισόδια στα οποία συμμετέχει δεν πυροδοτούν τη δράση.

  Και ας πάνε στην πρόσληψη.

  Υπάρχει ένας ψυχολογικός μηχανισμός ταύτισης με τον ήρωα που βρίσκεται σε πρώτο πλάνο. Αυτός είναι η Απρίλ. Δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον και στοργή για την κόρη της τη Βαλέρια, 17 χρονών, η οποία έχει μείνει έγκυος αλλά δεν θέλει να κάνει έκτρωση, θέλει το παιδί. Το ίδιο και ο φίλος της ο Ματέο, 17 χρονών και αυτός. Όταν η Βαλέρια γεννήσει, θα πέσουν όλοι πάνω στο μωρό με αγάπη.

  Εκτός από τους παππούδες. Η Απρίλ είναι χωρισμένη από έναν άντρα που την περνούσε 37 χρόνια. Αυτός ζει τώρα με την δεύτερη γυναίκα του, έχει παιδιά, δεν έχει σχέση μαζί της. Ήταν κι αυτή 17 χρονών όταν γέννησε την Βαλέρια. Όσο για τους γονείς του Ματέο, η μητέρα δεν είναι καθόλου πρόθυμη να δει την εγγονή της, και ο πατέρας έχει μεγάλες αντιρρήσεις γι’ αυτή τη σχέση.

  Και ποιος γονιός δεν θα είχε; Είναι και οι δυο τους μόλις 17 χρονών.

  Μια μεγάλη ανατροπή σε ένα αστυνομικό έργο είναι να αποδειχθεί ότι δολοφόνος είναι ένα πρόσωπο υπεράνω πάσης υποψίας. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ποιος ήταν το Γκόλεμ στην ταινία «Ημερολόγιο φόνων»; (Παίζεται ακόμη στους κινηματογράφους). Σε ένα drama όμως μια τέτοιου είδους ανατροπή είναι πέρα από τις αφηγηματικές συμβάσεις. Η Απρίλ ξαφνικά μας εμφανίζεται σαν μια ηρωίδα του Ζολά, μια Νανά, ή μάλλον καλύτερα μια Τερέζα Ρακέν. Όταν έγινε αυτή η ανατροπή που τάραξε την οικογενειακή ηρεμία (το δεύτερο μέρος της βασικής τριμερούς δομής μιας αφήγησης κατά Τσβετάν Τοντόροφ, με το τρίτο είναι η αποκατάσταση της ηρεμίας, σε πραγματικό ή συμβολικό επίπεδο) άρχισε να μη μου αρέσει η ταινία.

  Όχι για πολύ, γιατί μετά η ταύτιση γίνεται με τη Βαλέρια.

  Παρά τα 17 της χρόνια έχει μεγάλο ψυχικό σθένος. Φάνηκε εξάλλου από την απόφασή της να κρατήσει το παιδί. Και θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να βρει την κόρη της, μωρό ακόμη, που ξαφνικά της την παίρνουν.

  Καθώς η ταινία παίζεται ακόμη δεν θα ήθελα να πω περισσότερα πάνω σ’ αυτήν, αν και φαντάζομαι ότι κάποιοι θα έχουν ήδη δει την ταινία· η οποία μου θύμισε το «Είμαι η Ταρανέ» του ιρανού Rasoul Sadrameli. Δυο χρόνια μικρότερη από την Βαλέρια θα δείξει και αυτή ένα ισχυρό σθένος. Δεν θα κάνει έκτρωση αν και ζει σε ισλαμική χώρα. Δεν είναι διατεθειμένη να κάνει κανένα συμβιβασμό.

  Ναι, θα προτιμούσα σαν τίτλο της ταινίας «Είμαι η Βαλέρια».

  Στην αναρτήσεις μου μιλώντας για την ταινία φαίνεται αν μου άρεσε ή όχι. Κάποιες φορές βέβαια θα εκφραστώ απερίφραστα. Επειδή εξέφρασα μια επιφύλαξη μετά από κάποιο σημείο της ταινίας θα πω ότι στο IMDb της έβαλα 7.

  Είμαι πιο αυστηρός στους βαθμούς που βάζω εδώ από ό,τι έβαζα στους μαθητές μου.