Armando Iannucci, The death of Stalin (Ο θάνατος του Στάλιν, 2017)

Armando Iannucci, The death of Stalin (Ο θάνατος του Στάλιν, 2017)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Και πάλι μια ταινία δύο σε ένα: κωμωδία, που είναι το αγαπημένο μου είδος, και history, κάτι που φαίνεται και από τον τίτλο.

  Φυσικά η κωμωδία είναι μαύρη, και δεν είναι σε όλη τη διάρκειά της η ταινία κωμωδία. Μετά το θάνατο του Στάλιν η ταινία γίνεται βασικά history, κεντρικό πρόσωπο στην οποία είναι ο περιβόητος Μπέρια, υπεύθυνος για χιλιάδες εκτελέσεις στα χρόνια της παντοδυναμίας του Στάλιν. Με την εκτέλεσή του άρχισε και η αποσταλινοποίηση. Βασικό ρόλο μαθαίνω έπαιξε ο στρατάρχης Ζούκωφ, ο αρχιτέκτονας της νίκης των σοβιετικών, η δόξα του οποίου, όπως διάβασα, δεν άρεσε καθόλου στο Στάλιν.

  Διαβάζεις, αλλά ξεχνάς, ενώ στην κινηματογραφική αναπαράσταση σου μένουν στη μνήμη πιο εύκολα. Ήξερα ότι ο Μπέρια εκλιπαρούσε για τη ζωή του, αλλά δεν θυμόμουνα ότι ήταν βιαστής και παιδεραστής.

  Τα κωμικά επεισόδια, ιδιαίτερα στην αρχή, είναι πάμπολλα και απολαυστικά. Θα αναφέρω μόνο ένα. Ο ηλικιωμένος διευθυντής ορχήστρας βλέπει τους αστυνομικούς έξω από το σπίτι του. Αποχαιρετά συγκινημένος τη γυναίκα του, σίγουρος ότι τον προορίζουν και κάποιο γκουλάγκ.

  Τίποτα τέτοιο. Ο Στάλιν ήθελε ηχογραφημένη μια συναυλία αλλά δεν μπήκε στον κόπο να τους ενημερώσει έγκαιρα, έπρεπε λοιπόν να επαναληφθεί η συναυλία πριν φύγουν οι θεατές. Όμως ο μαέστρος έπαθε ένα ατύχημα γλιστρώντας και έπρεπε εσπευσμένα να τον αντικαταστήσουν.

  Πολύ καλή ταινία, εξαιρετικός στο ρόλο του Μπέρια ο Simon Russell Beale.

  Ας το γράψω κι αυτό.

  Πολλές φορές από τη φυσιογνωμία καταλαβαίνεις το μέσα ενός ανθρώπου. Βλέποντας τον Ζούκοφ σε κάποια πολεμικά ντοκιμαντέρ, είδα ένα πρόσωπο που σου ενέπνεε απόλυτη εμπιστοσύνη. Διαβάζοντας τώρα το σχετικό λήμμα της βικιπαίδειας βλέπω ότι δεν έπεσα έξω στον εκτίμησή μου. Το ίδιο και με τον Zhou Enlai.