Εν όψει της προβολής την ερχόμενη Πέμπτη της
ταινίας της Naomi Kawase «Τυφλή αγάπη» παρουσιάζουμε όλες
τις ταινίες της. Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για τη δεύτερη μεγάλου μήκους
ταινία της «Shara». Όμως η «Nanayo» δεν είναι η τρίτη ταινία της, είναι η τέταρτη. Η
τρίτη ήταν «Το
δάσος που θρηνεί», την οποία παρουσιάσαμε πριν επτάμιση χρόνια.
Και πάλι το translate.google.com δεν μου βγάζει
καμιά μετάφραση του τίτλου, όπως και στη «Shara».
Στην ταινία αυτή η Kawase καταφεύγει στις γνωστές
αφηγηματικές συμβάσεις: σασπένς και ανατροπή. Αυτά, στην αρχή της ταινίας. Και
κάπου στη μέση έχουμε πάλι σασπένς.
Υπάρχουν άτομα που, αντιμετωπίζοντας κάποια
κρίση στη ζωή τους, υπαρξιακή ή άλλη, αποσύρονται. Το είδαμε στην ταινία του Darrell Roodt «Jakhalsdans», τον οποίο παρουσιάζουμε πακέτο (θα προσθέσουμε
κάποιες ακόμη ταινίες του). Στην ταινία της Kawase η γιαπωνέζα εγκαταλείπει φίλο και
δουλειά και πηγαίνει στην Ταϊλάνδη.
Παίρνει ένα ταξί για να την πάει σε κάποιο
ξενοδοχείο. Πιο πριν βλέπουμε ένα ζευγάρι να το εγκαταλείπουν βάζοντας τις φωνές
στον ταξιτζή. Αυτό έχει το λόγο του.
Ζητάει από τον ταξιτζή να την πάει στο τάδε
ξενοδοχείο. Δεν φαίνεται να πολυκαταλαβαίνει. Την παίρνει ο ύπνος μέσα στο
ταξί. Ξυπνάει τη στιγμή που το ταξί σταματάει σε ένα δάσος. Ο ταξιτζής της λέει
να κατέβει. Η αφηγηματική αναμονή, τόσο η δική της όσο και των θεατών, είναι
ότι θέλει να τη βιάσει. Το βάζει στα πόδια. Βλέπει έναν άνδρα και ένα σπίτι. Εκεί
βρίσκεται και μια γυναίκα με ένα μικρό αγοράκι. Τρέχει ζητώντας προστασία. Σε
λίγο έρχεται και ο ταξιτζής. Τον δείχνει τρομοκρατημένη, λέγοντας ότι είναι
κακός άνθρωπος. Όχι, είναι καλός, της λένε.
Ο άνδρας είναι ένας γάλλος ομοφυλόφιλος που κατέφυγε
για να κρύψει την ομοφυλοφιλία του σ’ αυτό το δάσος. Παρά δίπλα βρίσκεται ένας βουδιστικός
ναός. Ο ταξιτζής είναι απόστρατος στρατιωτικός. Έχει δει πολλούς νεκρούς και έχει
σιχαθεί τον πόλεμο. Κουτσαίνει, σίγουρα έχει τραυματισθεί σε κάποια μάχη. Η
κόρη του, μαθαίνουμε σε flash back, δουλεύει σαν πόρνη. Δεν την φτάνουν, του
λέει, τα λεφτά που της δίνει. Την αποζητά.
Και η γυναίκα;
Είναι μάλλον μια πρώην πόρνη που έκανε το
παιδί με κάποιον γιαπωνέζο. Ξέρει μασάζ, μαθαίνει την τέχνη στον γάλλο. Σε λίγο
θα επιχειρήσει να τη μάθει και στη γιαπωνέζα. Βλέποντας το μασάζ θυμήθηκα το
βιβλίο του Desmond Morris «Η σημασία της επαφής». Δρα
αγχολυτικά, αντικαταθλιπτικά.
Παρακολουθούμε σκηνές από τη ζωή τους, και
κυρίως τη δυσκολία στη γλωσσική επικοινωνία. Ακούμε γαλλικά, ταϊλανδέζικα και
γιαπωνέζικα. Υπάρχει όμως και η νοηματική γλώσσα, που βοηθάει αρκετά.
Κάποια στιγμή δημιουργείται ένταση και
τσακώνονται. Ο λόγος; Ο μικρός το έχει σκάσει. Δεν θέλει καθόλου να γίνει
καλόγερος, όπως τον προορίζει η μητέρα του.
Θα σταματήσουν τον καυγά και θα αρχίσουν να
τον ψάχνουν. Βλέπουμε και μια αγαπημένη σκηνή-φωτογραφία της Καβάσε, που την
είδαμε και στη «Shara». Εκεί
η γυναίκα, αναζητώντας τη μητέρα της, βυθίστηκε σε ένα βάλτο. Θα τα καταφέρει
να βγει; Ξέρουμε βάλτους που καταπίνουν τους απρόσεκτους.
Θα βγει βέβαια, όπως και η γιαπωνέζα εδώ που
αναζητάει τον μικρό, και που θα είναι αυτή που θα τον βρει.
Και πώς τελειώνει η ταινία;
Θα γίνει η τελετή χρίσματος του μικρού ως
μοναχού. Και όχι μόνο του μικρού. Και ο καθ’ υποψίαν βιαστής θα χριστεί και αυτός
μοναχός. Θα ακολουθήσει μια εορταστική πορεία με όρχηση και μουσική. Η
γιαπωνέζα συμμετέχει με πρόσωπο που λάμπει από χαρά. Ο εσωτερικός πλούτος,
λόγια της μητέρας, βρίσκεται στη μοναστική ζωή, και είναι προτιμότερος από τον
υλικό πλούτο.
Μια άλλη αγαπημένη σκηνή-φωτογραφία της Καβάσε
είναι η βροχή. Την έχουμε δει μέχρι τώρα σε όλες τις ταινίες της, πάνω από μια
φορά. Βλέποντάς τη τώρα θυμήθηκα τον συμβολιστικό στίχο του Βερλαίν, Il pleure dans mon coeur / Comme il pleut sur la ville, κλαίει η καρδιά μου όπως βρέχει πάνω
στην πόλη. Η βροχή σαν σύμβολο συναισθημάτων, εδώ μελαγχολίας.
Η Καβάσε μειώνει τα μεγάλα πλάνα σ’ αυτή την
ταινία, όμως το μεγαλύτερο πλάνο που έχω συναντήσει μέχρι τώρα στα έργα της είναι
το πλάνο του τέλους. Η κάμερα προχωρεί κατά μήκος του ποταμού, σίγουρα πάνω σε
βάρκα, ενώ ακούγεται η μουσική από την πορεία όλο και πιο ξέμακρη, και εμείς
την παρακολουθούμε στην διαδρομή της βλέποντας τα νερά και τις καταπράσινες
όχθες, τρία ολόκληρα λεπτά πριν πέσουν τα γράμματα τέλους.
No comments:
Post a Comment