Naomi Kawase, Τυφλή αγάπη (Radiance, 2017)

Naomi Kawase, Τυφλή αγάπη (Radiance, 2017)

  Από σήμερα στο Άστυ.

  Με την ευκαιρία αυτής της προβολής είδαμε όλες τις ταινίες της Ναόμι Καβάσε. Αναρτήσαμε ξεχωριστά, και στο τέλος συνολικά.

  Δεν ήξερα ότι γίνεται, πρώτη φορά το βλέπω. Πράγματι, οι τυφλοί γιατί να μην μπορούν να απολαύσουν και αυτοί το σινεμά;

  Είδα με ποιο τρόπο.

  Γίνεται περιγραφή των πλάνων από κάποιον αφηγητή. Οι διάλογοι βέβαια αφήνονται απείραχτοι.

  Η Ayame Misaki περιγράφει τα πλάνα. Υπάρχουν πρόσωπα γύρω που ακούνε την περιγραφή της βλέποντας ταυτόχρονα την ταινία. Κάποιοι είναι τυφλοί, κάποιοι όχι. Σχολιάζουν, κριτικάρουν, προτείνουν διορθώσεις. Ανάμεσά τους και ο Masatoshi Nagase, τον οποίο είδαμε πριν λίγους μήνες στο «Paterson» του Jim Jarmousch. Τον είδα, πρόσφατα επίσης, και στο «Mystery train» του ίδιου σκηνοθέτη, παλιά ταινία αυτή.

  Και πάλι μπάζει αυτοβιογραφικά στοιχεία στην ταινία της η Kawase.

  H Ayame Misaki (συνήθως βάζω τα ονόματα των ηθοποιών και όχι των προσώπων που υποδύονται) κουβαλάει μια μεγάλη απώλεια, την ίδια που κουβαλάει και η Kawase: Ο πατέρας της τους εγκατέλειψε. Κοιτάζει και ξανακοιτάζει τα αντικείμενα στο πορτοφόλι του, που το παράτησε φεύγοντας. Η μητέρα της πάσχει από άνοια, και η κατάστασή της χειροτερεύει προοδευτικά. Το ίδιο και η θεία της Kawase, της οποίας παρακολουθεί την κατάπτωση στο σαραντάλεπτο ντοκιμαντέρ της «Tarachime».

  Η Kawase σπούδασε τηλεοπτική παραγωγή στη Σχολή Φωτογραφίας της Οσάκα. Σίγουρα πήρε μαθήματα φωτογραφίας. Ο Masatoshi Nagase, ένας από αυτούς που παρακολουθούν και σχολιάζουν τις περιγραφές της, είναι φωτογράφος. Ή μάλλον ήταν, γιατί τώρα είναι μισότυφλος. Όμως κουβαλάει τη φωτογραφική του μηχανή και παίρνει φωτογραφίες, όλο και με μεγαλύτερη δυσκολία. Δεν μπορεί να την αποχωριστεί. Είναι χωρισμένος, μαθαίνουμε· όπως και η Kawase, που είναι γνωστή και ως Naomi Sento, από το όνομα του πρώην συζύγου της.

  Η κατάσταση το Nagase χειροτερεύει προοδευτικά. Όμως, και παρά την ένταση που προκύπτει κάποια στιγμή στη σχέση τους, θα δούμε να αναπτύσσεται το ειδύλλιο· τρυφερό, συγκινητικό. Η απώλεια που βιώνουν, αυτή του πατέρα, αυτός της όρασης, είναι κάτι που τους ενώνει.

  Ακούμε αρκετά υπαρξιακά σχόλια στις συζητήσεις πάνω στην ταινία την οποία περιγράφει η Misaki, ποιητικά, ενδιαφέροντα. Όμως και πάλι το ύφος είναι κυρίαρχο σε σχέση με το στόρι. Εδώ κυριαρχεί το μπεργκμανικό γκρο πλαν.

  Θα το κάνω στο σπόιλερ.

  Μου αρέσουν οι ταινίες που έχουν happy end. Και η «Τυφλή αγάπη» έχει happy end.

  Βραβευμένη με το βραβείο της «Οικουμενικής Επιτροπής» του Φεστιβάλ Καννών, είναι μια ταινία που πολύ μου άρεσε.  

  Και, μου πέρασε τώρα από το μυαλό, μαζί με το «Η ψυχή και το σώμα» που είδαμε πρόσφατα και το «Σχήμα του νερού» που παίζεται ακόμη, αποτελούν ένα θεματικό τρίπτυχο.