Εν όψει της αυριανής προβολής της «Τυφλής
αγάπης» παρουσιάζουμε όλες τις ταινίες της Ναόμι Καβάσε. Η προηγούμενη ανάρτησή
μας ήταν για την προηγούμενη ταινία της «Hanezu».
Στην
ταινία αυτή βλέπουμε την ποιητική της Καβάσε όπως την περιγράψαμε σε
προηγούμενες αναρτήσεις μας, με παραχωρήσεις όμως στις συμβατικές συνταγές μια
πλοκής, ώστε να απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό.
Στην ανάρτησή μου (θα τη δείτε αύριο) για την
«Τυφλή αγάπη» γράφω ότι μου αρέσουν οι ταινίες με happy end. Σ’ αυτή την ταινία είδα το πιο happy end που έχω δει
ποτέ.
Η ταινία ξεκινάει με σασπένς. Βρέθηκε ένα
πτώμα στη θάλασσα. Έγκλημα ή ατύχημα;
Ανάμεσα στον κόσμο στην παραλία είναι και δυο
δεκαεξάρηδες νέοι, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, οι πρωταγωνιστές στην ταινία.
Αγαπιούνται. Όμως το κορίτσι είναι πιο τολμηρό. Το βλέπουμε σε μια αγαπημένη
σκηνή της Καβάσε: σκύβει εντελώς ξαφνικά και τον φιλάει.
Και οι δυο κουβαλάνε οικογενειακά προβλήματα.
Οι γονείς του νεαρού είναι χωρισμένοι, ζει με τη μητέρα του. Η μητέρα του
κοριτσιού πρόκειται να πεθάνει. Από ποια αρρώστια, η Καβάσε δεν μπαίνει στον
κόπο να μας πει. Αυτό που ενδιαφέρει είναι το γεγονός του επικείμενου θανάτου.
Τα επεισόδια συνδέονται χαλαρά με την εξέλιξη
της πλοκής. Έχουν μια «ποιητική» αυτονομία, όπως σε όλες τις ταινίες της Καβάσε.
Ξεχώρισα δύο. Στο ένα, βλέπουμε μια ευτυχισμένη οικογενειακή στιγμή ανάμεσα
στην κοπέλα, στη μητέρα και στον πατέρα. Στη δεύτερη, η μητέρα στα τελευταία της,
ξαπλωμένη στο κρεβάτι, είναι περιτριγυρισμένη από τον άνδρα της, την κόρη της και
φίλους. Ζητάει να της τραγουδήσουν ένα τραγούδι με τη συνοδεία σαμισέν. Της το
τραγουδάνε. Και στη συνέχεια τραγουδάνε και άλλα, χορεύοντας ταυτόχρονα. Η κόρη
της την κοιτάζει συνεχώς με αγωνία. –Είμαι ευτυχισμένη, λέει.
Το κορίτσι ζητάει από το αγόρι να κάνουν
έρωτα. Αυτός αρνείται. Γιατί άραγε;
Στη συνέχεια μαθαίνουμε το γιατί. Έχει
σκανδαλιστεί από τους αλλεπάλληλους έρωτες της μητέρας του. Ο νεκρός που βρέθηκε
στη θάλασσα ήταν ένας από αυτούς. Δεν καθυστέρησε καθόλου να τον
αντικαταστήσει. Της βάζει της φωνές. Όταν όμως την αναζητάει και δεν τη
βρίσκει, βάζει το κακό στο νου του. Πηγαίνει στην φουρτουνιασμένη θάλασσα
φωνάζοντας το όνομά της.
Τίποτα δεν έχει συμβεί. Βρίσκεται στη δουλειά
της, για κάποιο λόγο δεν απαντούσε το κινητό της, και λόγω του τυφώνα δεν
απαντούσε και το τηλέφωνο του ξενοδοχείου που εργάζεται. Αγκαλιάζονται με
ανακούφιση.
Αυτή η ανακούφιση υπήρξε η κάθαρση για τον
νεαρό. Η ταινία τελειώνει βλέποντάς τον να κάνει έρωτα με το κορίτσι.
Η βροχή, ο άνεμος, η τρικυμισμένη θάλασσα
είναι «εικόνες» που μαγεύουν την Καβάσε. Ο ήλιος που ανατέλλει ή δύει, το
φεγγάρι ανάμεσα στα σύννεφα, είναι επίσης αγαπημένες της εικόνες. Ξαναείδαμε
και την αράχνη, καθώς και τον ιστό της, που είδαμε στο «Hanezu», νομίζω και σε κάποια άλλη ταινία της. Ναι,
πολλά από τα πλάνα-εικόνες, κινούμενα ή όχι, είναι από ελάχιστα συνδεμένα με
την πλοκή έως εντελώς ανεξάρτητα. Η εικαστικότητά τους μαγεύει την Καβάσε και τα
μπάζει στις ταινίες της.
Διαβάζω στη βικιπαίδεια ότι η Καβάσε θεωρεί
το «Ένα βράδυ με πανσέληνο» σαν την καλύτερη ταινία της.
Θα επικαλεστώ ξανά την αντίληψή μου ότι «περί
ορέξεως κολοκυθόπιττα» για να πω απλά ότι είναι η ταινία της που μου άρεσε
περισσότερο από όσες έχω δει. Μια μου έμεινε, η προτελευταία της, που θα είναι
η επόμενη ανάρτησή μου.
No comments:
Post a Comment