Andrew Niccol, Anon (Το τέλος της ανωνυμίας 2018)

Andrew Niccol, Anon (Το τέλος της ανωνυμίας 2018)

  Για δεύτερη βδομάδα στους κινηματογράφους.

  Συχνά γράφω ότι πολλές φορές το στόρι είναι το πρόσχημα για να αναδειχθεί το φόντο. Αυτό που θεωρώ αυτονόητο και δεν το γράφω είναι ότι πρόκειται για προτιθέμενη σκηνοθετική πρόσληψη στην οποία ανταποκρίνεται ο θεατής. Στην περίπτωση του «Τέλους της ανωνυμίας», μιας ταινίας θρίλερ-επιστημονικής φαντασίας, σκέφτομαι ότι μπορεί να μην είναι η προτιθέμενη σκηνοθετική πρόσληψη, όμως εμένα αυτό που με εντυπωσίασε είναι το φόντο και όχι το στόρι.

  Το φόντο τοποθετείται σε ένα μακρινό μέλλον, που δεν το προσδιορίζει ο Νίκολ όπως έκανε ο Άλντους Χάξλεϋ με το «1984». Στο μέλλον αυτό οι άνθρωποι είναι διαφανείς μέσω μιας εκπληκτικής ανάπτυξης της πληροφορικής. Οι εντυπώσεις και οι αναμνήσεις τους καταγράφονται, αρχειοθετούνται, οι αστυνομικοί μπορούν να έχουν πρόσβαση, μπορούν να διαγραφούν αλλά και να μεταδοθούν με μια τεχνολογία σαν blue tooth από άτομα που τις μοιράζονται, όπως η γυναίκα του αστυνομικού. Η επικοινωνία είναι όπως στο skypee, χωρίς όμως να φαίνεται η ύπαρξη κάποιου μέσου, η εικόνα του άλλου προβάλλεται κυριολεκτικά στον αέρα.

  Το προοίμιο μιας τέτοιας κοινωνίας, ακούω, βρίσκεται προ των πυλών. Θα μας εμφυτεύσουν ένα τσιπάκι με το οποίο θα δίνουμε ανά πάσα στιγμή στίγμα πού βρισκόμαστε, όπως γίνεται τώρα με την τεχνολογία των κινητών. Οι «κακοί» θα εντοπίζονται, όπως βέβαια και τα γεροντάκια που έχουν άνοια και τα ψάχνουν οι δικοί τους. Το ίδιο και οι τρομοκράτες, όπως και οι επαναστάτες (θυμάμαι εδώ την différance του Derrida).

  Συναρπαστικό το στόρι, αλλά αξίζει να δείτε την ταινία και για το φόντο.