Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Δεν είμαι
φαν των animation, αλλά η ταινία είχε μεγάλη πλάκα. Έξυπνα αστεία, έξυπνοι διάλογοι.
Θέμα της είναι η διαφθορά των πολιτικών. Ο
δήμαρχος θέλει να μετατρέψει ένα πάρκο σε κάτι σαν Disneyland, μια και απ’ αυτό
θα έχει κέρδος αφού η είσοδος δεν θα είναι πια δωρεάν. Και τα κακόμοιρα τα
σκιουράκια, αλλά και τα άλλα ζωάκια (μια σκυλίτσα παίζει κεντρικό ρόλο ανάμεσά
τους) τι θα απογίνουν; Θα σαμποτάρουν το έργο και θα αποκαλυφθεί η κομπίνα του
δημάρχου (δεν κάνω σπόιλερ, το happy
end είναι δεδομένο).
Θα βρουν συμμάχους τα ποντίκια της πόλης.
«Pueblo, unido, jamás será vencido» (Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος) είναι ένα ηθικό δίδαγμα που βγαίνει από την ταινία. «Το ένα χέρι
νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο» είναι ένα άλλο δίδαγμα (να βοηθάς το συν-ζώο
σου, κάποια στιγμή θα χρειαστείς κι εσύ τη βοήθειά του). Τώρα να βγάλουμε σαν
δίδαγμα και το «Δήμαρχοι, να είστε τίμιοι γιατί κινδυνεύετε να βρεθείτε
φυλακή», μου φαίνεται ότι δεν έχει νόημα.
Υπάρχει και το βιολογικό δίδαγμα: μην
παραδίδεσθε στην τρυφή, θα το πληρώσετε ακριβά. Έτσι χάθηκαν οι μεγάλοι
πολιτισμοί. Τα σκιουράκια έκαναν γλέντι όταν ανακάλυψαν μια εγκαταλειμμένη
αποθήκη με ξηρούς καρπούς. Όμως κάποια στιγμή, από λάθος τους, αυτή τινάχθηκε
στον αέρα. Άντε τώρα να τα πείσεις να επιστρέψουν στο πάρκο, να ψάχνουν για
μισοσάπια καρύδια.
Καλά περνάγαμε πριν τη κρίση, άντε τώρα να
πείσεις τον άλλο ότι πρέπει να σφίξει το ζωνάρι του, αν δεν θέλει να βρεθεί στο
δρόμο.
Το βιολογικό δίδαγμα είναι ότι οι οργανισμοί
επιβιώνουν όταν μπορούν να προσαρμοσθούν στις νέες συνθήκες.
Ναι, εμείς μπορεί να μην επιβιώσουμε, όμως θα
επιβιώσουν οι λαθρομετανάστες, που έχουν μάθει να ζουν με τρεις κι εξήντα.
No comments:
Post a Comment