Richard Linklater, Last flag flying (Η τελευταία σημαία 2017)

Richard Linklater, Last flag flying (Η τελευταία σημαία 2017)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Θέμα της ταινίας οι βετεράνοι του Βιετνάμ. Έχουν περάσει τριάντα χρόνια που έχουν επιστρέψει, αλλά κουβαλάνε τραυματικές εμπειρίες και ενοχές. Δεν έχουν επαφές μεταξύ τους εδώ και χρόνια, όμως θα ξανασυναντηθούν. Ο ένας από τους τρεις πηγαίνει και βρίσκει τους άλλους δυο. Γιατί; Έχει σκοτωθεί ο γιος του στο Ιράκ και πρέπει να πάει στην κηδεία που ετοιμάζουν στο Arlington, όπου θάβουν τους ήρωες πολέμου. Θα τον ακολουθήσουν ο μπάρμαν και ο μαύρος ιερέας, που από διάβολος που ήταν στο Βιετνάμ καλογέρεψε.

  Ήπια κωμωδία που όμως καθηλώνει. Η ζεστασιά ξεχειλίζει ανάμεσα σ’ αυτά τα τρία πρόσωπα. Οι θεολογικές συζητήσεις ανάμεσα στον σκεπτικιστή μπάρμαν και τον παπά έχουν πολύ πλάκα, και σε κάποιο σημείο μου θύμισαν τον Καζαντζάκη. Μια κωμική συζήτησή τους στο τραίνο κατά την οποία ξεραίνονται στα γέλια μού ήταν ιδιαίτερα απολαυστική.

  Υπάρχει πολλή συζήτηση, ιδιαίτερα ζεστή, ανάμεσα στους τρεις τους, και μου άρεσε πολύ. Το στήσιμό της ταινίας εξάλλου είναι αρκετά θεατρικό, παρόλο που αποτελεί μεταφορά μυθιστορήματος. Επίσης μου άρεσε που ξέφυγε από τη χολιγουντιανή συνταγή: δεν βλέπουμε γυναίκα παρά μόνο στο τέλος, σε ένα σύντομο φλερτ. Το τέλος τέλος βέβαια, η κηδεία, είναι η γνωστή αμερικανιά, ο πατριωτισμός, οι στρατιωτικοί χαιρετισμοί, η σημαία.

  Και μια παρατήρηση που έχω κάνει σε πολλές ταινίες αλλά δεν την έχω καταγράψει, απ’ όσο θυμάμαι τουλάχιστον: είναι τόσο λίγοι εκείνοι που παρευρίσκονται στις κηδείες, σε σχέση με τα καθ’ ημάς.

  Εμένα μου άρεσε, τη συνιστώ και σε σας.
  Ξέχασα να το γράψω αυτό, οι παρηχήσεις του l του fl και του g στον τίτλο.