Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Να ξεκινήσουμε με τη δισημία του αγγλικού τίτλου:
τελικός σταθμός αλλά και θανατηφόρα αρρώστια.
Η ταινία έχει στην πραγματικότητα δυο
ιστορίες που αλληλοσυμπλέκονται, αν και με κάπως μηχανικό τρόπο. Η πρώτη είναι crime, thriller και η δεύτερη drama.
Ας ξεκινήσουμε με τη δεύτερη.
Ένας καθηγητής αγγλικών έχει μια θανατηφόρα
αρρώστια, πιθανόν καρκίνο στον πνεύμονα, και σύντομα πρόκειται να πεθάνει. Κοιτάζει
να διασκεδάσει το άγχος του ταξιδεύοντας με το τραίνο στην τύχη. Εκείνη τη
νύχτα δεν το πρόλαβε. Όμως, του λέει ένας του σταθμού, υπάρχει ένα μπαρ ανοικτό
όλο το εικοσιτετράωρο. Θα πάει εκεί και θα συζητήσει με την σερβιτόρα. Το θέμα
είναι ο επερχόμενος θάνατος και πώς να τον αντιμετωπίσεις. Η αυτοκτονία είναι
μήπως λύση; Και με ποιο τρόπο;
Παρά το ζοφερό του θέματος, ο πνευματώδης
διάλογος είναι ιδιαίτερα απολαυστικός και δεν κουράζει καθόλου παρόλο το μάκρος
του. Βέβαια στo τέλος της ιστορίας αυτής μας περιμένει ένα εφέ έκπληξης.
Η άλλη ιστορία είναι μια ιστορία εκδίκησης.
Πρωταγωνιστεί σ’ αυτήν η σερβιτόρα, δυο επαγγελματίες δολοφόνοι, και ένας
ακόμη, που η αποκάλυψη της ταυτότητάς του είναι ένα ακόμη εφέ έκπληξης.
Στην ανάρτηση που έκανα για το «Χάος» των αδελφών Ταβιάνι πριν δεκαπέντε
μέρες, με αφορμή την πρώτη ιστορία, ανέφερα την υπόθεση ενός διηγήματος που θα
μπορούσα να γράψω αλλά όμως δεν το είχα σκοπό, στο οποίο η πατροκτονία γίνεται
σαν μια μορφή κάθαρσης και ταυτόχρονα εκδίκησης για τη μητέρα. Δεν φανταζόμουνα
ότι το ίδιο μοτίβο θα συναντούσα και στην ταινία του Βων Στάιν.
Με εντυπωσίασε η εκπληκτική ερμηνεία της Margot Robbie, η οποία δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στο «Εγώ, η Τόνια» που είδαμε πριν τέσσερις μήνες.
Επίσης μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η χαμηλή
βαθμολογία στο IMDb, μόλις
5,2. Δεν συνηθίζω να βαθμολογώ στο IMDb παρά μόνο αν διαφωνώ, κυρίως προς τα πάνω. Το 7 που έβαλα
μου φαίνεται τώρα λίγο.
No comments:
Post a Comment