Giancarlo Fontana, Giuseppe Stasi, Metti la nonna in freezer (Βάλε τη γιαγιά στο ψυγείο 2018)

Giancarlo Fontana, Giuseppe Stasi, Metti la nonna in freezer (Βάλε τη γιαγιά στο ψυγείο 2018)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Έχω εδώ και χρόνια την πεποίθηση ότι οι ιταλικές κωμωδίες είναι οι καλύτερες. Να οφείλεται μήπως στο ότι έχουμε ίδια αίσθηση του χιούμορ, μια και η παροιμία λέει «Ούνα φάτσα ούνα ράτσα»; Με το γιο μου είδαμε και τις τέσσερις κωμωδίες του Gennaro Nunciante, σπαρταριστές όλες τους».

  Το ίδιο σπαρταριστή και η ταινία των Φοντάνα και Στάζι, η οποία καταλήγει σε ένα καταπληκτικό κρεσέντο με ένα γκανγκ που έλκει την καταγωγή του κατ’ ευθείαν από τον βουβό. Δεν ξέρω, καθώς το έβλεπα στο μυαλό μου ήλθε ο Μπάστερ Κίτον.

  Να το ξαναγράψω, στις κωμωδίες σημασία δεν έχει τόσο η πλοκή όσο οι κωμικές ατάκες και τα κωμικά επεισόδια. Και η ταινία είναι πλημυρισμένη απ’ αυτά.

  Όμως να πούμε δυο λόγια για την πλοκή.

  Αυτός, ντροπαλός αξιωματικός του σώματος διώξεως οικονομικού εγκλήματος, άτεγκτος στη δουλειά του. Αυτή, κουβαλάει κάποια ψυχολογικά προβλήματα (μας τα είπε αλλά δεν τα θυμάμαι) που τη δυσκολεύουν να κάνει σχέση. Έχει και οικονομικά προβλήματα, το μουσείο καθυστερεί να την πληρώσει για τις συντηρήσεις που έχει κάνει (είναι συντηρήτρια έργων τέχνης) με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να χρεοκοπήσει η επιχείρησή της (δουλεύουν σ’ αυτήν και δυο άλλες κοπέλες, φίλες περισσότερο). Πώς τα βόλευε μέχρι τώρα; Μα με τη σύνταξη της γιαγιάς.

  Τι θα γίνει όμως που κάποια στιγμή η γιαγιά πεθαίνει; Περίπατο λοιπόν η σύνταξη;

  Μια από τις φίλες της είχε την ιδέα, να μη δηλώσουν το θάνατό της μέχρι να την πληρώσει το μουσείο και να μπορέσει έτσι να ξελασπώσει. Μα η γιαγιά μέχρι τότε θα έχει βρωμίσει. Ε, να τη βάλουν στον καταψύκτη. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που θα το κάνει προκειμένου να εξακολουθεί να πέφτει η σύνταξη. (Σε μας δεν χρειαζόταν καν να καταφεύγουν σε τέτοιο κόλπο. Με την κρίση αποκαλύφτηκε ότι ένα σωρό συντάξεις πήγαιναν σε νεκρούς).

  Τι θα γίνει με τον αδέκαστο αξιωματικό με τον οποίο κάποια στιγμή τα φτιάχνει; (Η μουσική από τον «Μαγικό αυλό», τότε που ο Παπαγκένο βρίσκει την Παπαγκένα, δένει πάρα πολύ ωραία με το επεισόδιο της επίσκεψής του στο σπίτι της). Αμφιταλάντευση μπροστά στον έρωτα και στο καθήκον; Όχι τόσο μεγάλη, όσο θα μας αφήσει ο σκηνοθέτης να νομίσουμε, αλλά αυτό θα το μάθουμε στο τέλος.

  Λίγο πριν τα γράμματα τέλους, που συνεχίστηκε όμως και σ’ αυτά, άκουσα ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, που πολλές φορές το τραγουδάγαμε με το φίλο μου το Θόδωρα, αυτός συνοδεύοντας με την κιθάρα, το Happy together των Turtles.

  Πολύ μου άρεσε η ταινία, τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.