Pif, In guerra per amore (2016)

Pif, In guerra per amore (2016)

  Το φόντο είναι οι τελευταίες μέρες του πολέμου, λίγο πριν και λίγο μετά την απόβαση στη Σικελία. Λίγο πριν, στην Αμερική, η Miriam Leone και ο Andrea di Stefano βρίσκονται σε κατάσταση απελπισίας: ο θείος της θέλει να την παντρέψει με τον γιο ενός πλούσιου συνεργάτη τον οποίο αυτή δεν θέλει να δει στα μάτια της. Τι να κάνουν; Ο Andrea αποφασίζει να καταταγεί στο στρατό, σε μονάδα που θα συμμετάσχει στην απόβαση στη Σικελία. Εύκολο, καθώς έχει σικελική καταγωγή. Ο στόχος του είναι να πάει στο χωριό της και να τη ζητήσει από τον πατέρα της.

  Θα φτάσει στη Σικελία και θα καταφέρει να τον δει μετά από πολλές περιπέτειες, οι περισσότερες διανθισμένες με χιούμορ. Και βέβαια, μια και πρόκειται για κωμωδία, θα έχουμε το γνωστό happy end.

  Για πρώτη φορά βλέπω το φόντο να συναγωνίζεται την πλοκή για το ποιο θα έχει την πρωτοκαθεδρία. Διαβάζοντας το βιογραφικό του σκηνοθέτη βλέπω ότι γεννήθηκε στο Παλέρμο, είναι δηλαδή Σικελός. Επίσης και από τα δυο άλλα έργα του τα οποία αναφέρονται στο βιογραφικό του στο IMDb, («Εκατό βήματα» και «Η μαφία σκοτώνει μόνο το καλοκαίρι») διαπιστώνουμε ότι η Μαφία είναι ένα θέμα που τον απασχολεί. Στο φόντο της ιστορίας μας βλέπουμε την αμερικανική κυβέρνηση να διαπραγματεύεται με τον Λάκι Λουτσιάνο να δώσει οδηγίες στους φίλους του στη Σικελία ώστε η απόβαση των Αμερικανών να γίνει αναίμακτη. Έτσι και γίνεται. Το αποτέλεσμα; Να ελευθερωθούνε όλοι οι ποινικοί των φυλακών, μέλη της μαφίας προφανώς, ως φυλακισμένοι αντιφασίστες, και οι τοπικές εξουσίες (δημαρχεία κ.λπ.) να δοθούν στους νονούς της μαφίας. Μάταια ένας αξιωματικός στέλνει επιστολή διαμαρτυρίας στην Ουάσιγκτον (πραγματικό γεγονός). Στα γράμματα τέλους μαθαίνουμε ότι το 1946 αποφυλακίσθηκε ο Λάκι Λουτσιάνο, προφανώς για τις υπηρεσίες που προσέφερε στην απόβαση των Αμερικάνων. Όμως δεν αναφέρεται ότι ταυτόχρονα απελάθηκε στην Ιταλία, πράγμα που διάβασα στη βικιπαίδεια (αδύνατον να το θυμάμαι από τη βιογραφική ταινία «Λάκι Λουτσιάνο» (1973) του Francesco Rosi, την οποία είδα στη Λάρισα, τότε που υπηρετούσα τη θητεία μου σαν έφεδρος ανθυπολοχαγός).

  Να πράγματα που δεν τα ήξερα και τα έμαθα, γελώντας ταυτόχρονα μ’ αυτή την απολαυστική κωμωδία, στην οποία το κωμικό πηγαίνει συχνά χέρι χέρι με τη σάτιρα.