José Padilha, 7 days in Entebbe (7 μέρες στο Έντεμπε, 2018)

José Padilha, 7 days in Entebbe (7 μέρες στο Έντεμπε, 2018)

  Από χθες στους κινηματογράφους.

  Αγγλοαμερικάνικη ταινία ενός βραζιλιάνου σκηνοθέτη, του Ζοσέ Παντίλια, που μεταφέρει στην οθόνη, σε σενάριο του Gregory Burke, την πραγματική ιστορία της αεροπειρατείας του Έντεμπε, όπως έμεινε γνωστή, που συνέβη το 1976. Πριν ένα χρόνο είχα απολυθεί από τον στρατό, θυμόμουν την ιστορία αλλά όχι στις λεπτομέρειες.

  Δυο μέλη της RAF (πριν έξι μήνες είχε «αυτοκτονήσει» η Ούλρικε Μάινχοφ στο λευκό κελί της) και δυο παλαιστίνιοι καταλαμβάνουν ένα αεροπλάνο των γαλλικών αερογραμμών. Μόλις έχει απογειωθεί από το αεροδρόμιο του ελληνικού όπου είχε κάνει στάση. Προσγειώνεται στη Βεγγάζη, ο Καντάφι το εφοδιάζει με καύσιμα και το ξαποστέλνει, δεν θέλει μπελάδες, και αυτό προσγειώνεται στο αεροδρόμιο του Έντεμπε, στην Ουγκάντα. Πρόεδρος ο περιβόητος Ίντι Αμίν Νταντά. Το αίτημά τους είναι να διαπραγματευθούν την απελευθέρωση κάπου 50 συντρόφων τους.

  Ο Παντίλια κάνει πολιτική ταινία και όχι περιπέτεια. Οι σκηνές με τους ομήρους εναλλάσσονται με τις σκηνές διαλόγων με πολιτικό περιεχόμενο. Και βέβαια το τέλος είναι μεγαλειώδες στη σύλληψή του, με τις σκηνές της επίθεσης των ισραηλινών κομάντος στο αεροδρόμιο για την απελευθέρωση των ομήρων να εναλλάσσονται με σκηνές κλασικού χορού στο Ισραήλ, στο οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η αρραβωνιαστικιά ενός από τους κομάντος.

  Η επιχείρηση των Ισραηλινών «στέφθηκε με επιτυχία»: απελευθερώθηκαν κάπου 100 όμηροι ενώ σκοτώθηκαν τρεις (πιο πριν οι αεροπειρατές είχαν απελευθερώσει, αρχικά τους Γάλλους ομήρους, ενώ μέχρι τέλους είχαν μείνει μόνο καμιά εκατοστή ισραηλινοί όμηροι με το δωδεκαμελές πλήρωμα). Φυσικά σκοτώθηκαν και όλοι οι αεροπειρατές, ενώ από τους κομάντος μόνο ένας. Σκοτώθηκαν επίσης 46 στρατιώτες της Ουγκάντα (ποιος νοιάζεται γι’ αυτούς) όπως διαβάζουμε στα γράμματα τέλους, ενώ στη βικιπαίδεια διαβάζω ότι καταστράφηκαν και 11 αεροπλάνα της Ουγκάντα. Και ο τρελός ο Αμίν Νταντά έδωσε εντολή να σκοτώσουν μια τραυματία από τους ομήρους που νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Καμπάλα, ενώ εξαπέλυσε πογκρόμ κατά Κενυατών που έμεναν στην Ουγκάντα γιατί η Κένυα υποστήριζε το Ισραήλ. 245 κενυάτες σκοτώθηκαν ενώ κάπου 3000 πρόλαβαν και το έσκασαν.

  Καθώς έβλεπα την ταινία έκανα τη σκέψη: πώς οι Ισραηλινοί είχαν τόση εμπιστοσύνη για την επιτυχία της επιχείρησης κεραυνός, όπως την ονόμασαν; Επί ώρα αντηλλάγησαν πυρά (90 λεπτά διαβάζω στη βικιπαίδεια). Δεν θα μπορούσαν στο μεταξύ οι αεροπειρατές, ξέροντας ποια μοίρα τους περίμενε, να σκοτώσουν όλους τους όμηρους;

  Οι ισραηλινοί πόνταραν στο ότι οι τρομοκράτες δεν ήταν τα ανθρωπόμορφα τέρατα όπως τους παρουσίαζαν συνήθως τα ΜΜΕ, και ότι δεν θα προέβαιναν στην εκτέλεση των ομήρων. Πόνταραν σωστά. Εκείνη την εποχή το όραμα όλων των επαναστατών, παλαιστινίων και μη, ήταν ο σοσιαλισμός. Όταν το όραμα αυτό ξέφτισε, ιδιαίτερα μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, οι επαναστάτες του έστρεψαν την πλάτη και στράφηκαν στον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό. Ζώστηκαν εκρηκτικά και όποιον πάρει ο χάρος. Μπροστά στη δόξα του Αλλάχ δεν μετράει ο θάνατος, ούτε ο δικός τους ούτε των άλλων.