Από χθες στους κινηματογράφους.
Είπαμε, τα horror δεν
είναι είδος της προτίμησής μου αλλά τα βλέπω στις δημοσιογραφικές προβολές, αν
είναι ταινία σκηνοθέτη που βλέπω όλα του τα έργα και εάν είναι ιρανική ταινία.
Η Κορέα πλήττεται
από μια επιδημία ζόμπι. Όμως ο πατέρας δεν το ξέρει όταν με την μικρούλα κόρη
του ταξιδεύουν την ημέρα των γενεθλίων της για το Μπουσάν, όπου ζει η μητέρα της
με την οποία έχει χωρίσει. Στο ίδιο τραίνο ταξιδεύει και μια έγκυος με τον
άντρα της, δυο αδελφές και ένας νεαρός με την κοπέλα του, πρόσωπα τα οποία
παρακολουθεί περισσότερο η κάμερα στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τα ζόμπι.
Αν τους δαγκώσουν, ξέρουν ότι είναι και αυτοί καταδικασμένοι.
Τα περισσότερα
επεισόδια είναι με τα ζόμπι να τους κυνηγούν και αυτοί να προσπαθούν να τους ξεφύγουν.
Όλες οι πόλεις φαίνεται να έχουν καταληφθεί από Ζόμπι. Υπάρχει καμιά που έχει
γλιτώσει;
Ναι, το Μπουσάν που
προστατεύεται από τον στρατό τα έχει καταφέρει.
Τα περισσότερα έργα
τρόμου που έχω δει είναι σαν το «No one lives»,
δηλαδή κανείς στο τέλος δεν γλιτώνει.
Δεν μου αρέσουν τα
έργα με unhappy end,
αλλά ευτυχώς εδώ κάποιοι γλιτώνουν. Φυσικά δεν θα μαρτυρήσουμε ποιοι.
Πέρα από τις εντυπωσιακές
σκηνές της καταδίωξης υπάρχουν και νύξεις για ανθρώπινες στάσεις και ηθικά
προβλήματα. Βλέπουμε την αλληλοβοήθεια, αλλά και τον φιλοτομαρισμό. Δεν μπορείς
να έχεις και την πίττα σωστή και το σκύλο χορτάτο, να αφιερώνεις σχεδόν όλο το
χρόνο σου για να βγάλεις λεφτά, συχνά πατώντας επί πτωμάτων (ο άντρας είναι
χρηματιστής), και ταυτόχρονα να φροντίζεις και για την οικογένειά σου, σαν
ανθρώπινη παρουσία και όχι σαν μηχανή που τροφοδοτεί με υλικά αγαθά.
No comments:
Post a Comment