Christopher McQuarrie, Mission impossible-Fallout (Επικίνδυνη αποστολή: η πτώση, 2018)

Christopher McQuarrie, Mission impossible-Fallout (Επικίνδυνη αποστολή: η πτώση, 2018)

  Παίζεται ακόμη στους κινηματογράφους.

  Δεν κατάφερα να τη δω στη δημοσιογραφική προβολή, όμως όταν ψάχνοντας το IMDb είδα ότι είχε πολύ ψηλή βαθμολογία (8.1) αποφάσισα να τη δω.

  Το μοτίβο το συνάντησα και σε μια (τουλάχιστον) ακόμη ταινία. «Οι κακοί: -Θα καταστρέψουμε τον κόσμο για τον σώσουμε». Σ’ εκείνη ήθελαν να λύσουν το πρόβλημα του υπερπληθυσμού εξοντώνοντας το ένα τρίτο της ανθρωπότητας με τη διασπορά ενός φονικού ιού. Εδώ, με την πυροδότηση τριών ατομικών βομβών πολύ μεγάλης ισχύος στο Κασμίρ. Η μόλυνση των υδάτων με τα ραδιενεργά κατάλοιπα των εκρήξεων θα εξοντώσει το ένα τρίτο του πληθυσμού των γειτονικών χωρών (Ινδία και Κίνα) πράγμα που θα οδηγήσει σε μια κατάσταση απόλυτης αναρχίας. Από αυτήν θα αναγεννηθεί μια καινούρια ανθρωπότητα.

  Θα τα καταφέρει ο Τομ Κρουζ να τις απενεργοποιήσει πριν εκραγούν;

  Και βέβαια υπάρχει και η συνηθισμένη ανατροπή, ο υπεράνω πάσης υποψίας (γι’ αυτούς που δεν ξέρουν τους κώδικες των θρίλερ) θα προσπαθήσει να τον εμποδίσει.

  Θα τα καταφέρει;

  Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με το S.O.S. Πεντάγωνο καλεί Μόσχα όπου ο τρελάρας τελικά πετυχαίνει τον σκοπό του, η πυρηνική βόμβα εκρήγνυται, σε ένα σκυθρωπό σχόλιο του Κιούμπρικ για το μέλλον της ανθρωπότητας.

  Σε μια ταινία που είναι εκτός από θρίλερ και δράσης και περιπέτειας, θα δούμε πολλές συγκρούσεις, αρκετό πιστολίδι και κυνηγητά με αυτοκίνητα, και βέβαια στο τέλος την εντυπωσιακή καταδίωξη με τα ελικόπτερα.

  Ναι, δεν μετάνιωσα που την είδα, και ας μην είμαι ακριβώς λάτρης του είδους.