Michel Hazanavicius, Godard mon amour (2017)

Michel Hazanavicius, Godard mon amour (2017)

  Πρόκειται για μια βιογραφική ταινία βασισμένη πάνω στο βιβλίο της δεύτερης γυναίκας του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ Άννας Βιαζέμσκι «Ένα χρόνο μετά».

  Διαβάζω σε ένα σύνδεσμο ότι «Αν αγαπάς τον Γκοντάρ θα μισήσεις το φιλμ».

  Σωστό. Στο έργο είδα έναν άνθρωπο αλαζόνα: αλαζόνα σαν άνδρα, αλαζόνα σαν διάσημο σκηνοθέτη, ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος του γαλλικού νέου κύματος της δεκαετίας του ’60, και αλαζόνα σαν αριστερό, με την αλαζονεία που διέπει αρκετούς αριστερούς οι οποίοι θεωρούν τον εαυτό τους ως έναν από τους εκλεκτούς που κλήθηκαν να σώσουν τον κόσμο (το άκουσα σε ρεπορτάζ από κάποιον επώνυμο, όνομα και μη χωριό, σαν αυτοκριτική). Και εγώ τον εαυτό μου στην αριστερά τον τοποθετώ (ας μην αρχίσουμε τώρα την κουβέντα ποιοι είναι αριστεροί και ποιοι δεν είναι), αλλά δεν είμαι πια νέος ώστε να θέλω να σώσω τον κόσμο (Καζαντζάκης)

  Θα πει κανείς, το βιβλίο μιας πρώην, ε, δεν θα ήταν ιδιαίτερα κολακευτικό για τον τέως σύζυγό της. Όμως δεν ένοιωσα το ίδιο για τον Καζαντζάκη διαβάζοντας το βιογραφικό βιβλίο της πρώτης γυναίκας του της Γαλάτειας «Άνθρωποι και υπεράνθρωποι», ούτε καν διαβάζοντας τον λίβελο της Λιλής Ζωγράφου «Νίκος Καζαντζάκης, ένας τραγικός». Τα επεισόδια που βλέπω στην ταινία δεν είναι φανταστικά, σίγουρα συνέβησαν. Με ξενέρωσε ιδιαίτερα ο τρόπος που ο Γκοντάρ αντιμετώπισε ένα νεαρό ο οποίος έκανε τη διατριβή του πάνω στις ταινίες του.

  Το έχω σκεφτεί πολλές φορές, είναι δίκοπο μαχαίρι το να διαβάζεις βιογραφίες: μπορεί να θαυμάσεις τον βιογραφούμενο αλλά μπορεί και να σου δημιουργηθούν αισθήματα αποστροφής.