Thursday, October 11, 2018

Alen Drljević, Οι άνδρες δεν κλαίνε (2017)




  Από σήμερα στους κινηματογράφους.
  Στην ταινία δεν υπάρχει ένας χαρακτήρας, υπάρχουν πολλοί. Όλοι τους είναι διπλότυπα μιας μίξης ήρωα-αντιήρωα, σαν αυτόν που είδαμε στην ταινία «Δεν ήσουν ποτέ εδώ». Μάλιστα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, είναι κι αυτοί βετεράνοι. Ήρωες, αλλά κουβαλάνε τα τραύματα του πολέμου, που για κάποιους δεν είναι μόνο ψυχολογικά.
  Ένας σλοβένος ψυχολόγος τους μαζεύει σε ένα ορεινό θέρετρο. Προέρχονται από διάφορα μέρη. Υπάρχουν μουσουλμάνοι βόσνιοι (ο σκηνοθέτης είναι βόσνιος), υπάρχουν σέρβοι, υπάρχουν κροάτες. Όλοι αυτοί είχαν συγκρουστεί στον εμφύλιο πριν είκοσι χρόνια. Μέσω εκδραμάτισης των τραυματικών επεισοδίων που έζησαν, με τους ρόλους να τους παίζουν άτομα της αντίθετης παράταξης από εκείνη στην οποία ανήκαν τα πραγματικά πρόσωπα, αμβλύνεται το ψυχολογικό τους πρόβλημα καθώς μπορούν να μπουν στη θέση του άλλου. Αυτό ιδανικά θα οδηγήσει στην ειρήνευση με το παρελθόν, στη συμφιλίωση.
  Όμως αυτό δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί. Κάποιες φορές οι αντιπαραθέσεις είναι ιδιαίτερα οξυμμένες. Όμως υπάρχουν και στιγμές πραγματικής «συμφιλίωσης», όπως όταν όλοι συνοδεύουν τον ανάπηρο μουσουλμάνο (ο μόνος που βρίσκεται σε καροτσάκι, ενώ ένας άλλος είναι με κομμένο πόδι) στην κηδεία της μητέρας του.
  Βραβευμένη ταινία, σπάνια στο είδος της, με ντοκιμαντερίστικο χαρακτήρα αν και μυθοπλασίας, με εξαίσιους ηθοποιούς, αξίζει να τη δείτε.
  Μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη που έδωσε ο σκηνοθέτης στον Γιάννη Κοντό εδώ


No comments:

Post a Comment