Eric Lartigau, La famille Bélier (Η οικογένεια Μπελιέ 2014)

Eric Lartigau, La famille Bélier (Η οικογένεια Μπελιέ 2014)

  Δεν είναι κάτι συνηθισμένο οι κεντρικοί ήρωες να είναι κωφάλαλοι (Randa Haines «Παιδιά ενός κατώτερου θεού» 1985, έργο στο οποίο η πρωταγωνίστρια είναι πραγματικά κουφή), όμως είναι η περίπτωση στην «Οικογένεια Μπελιέ». Ο μπαμπάς, η μαμά και ο μικρός γιος είναι κωφάλαλοι, όμως όχι η μεγάλη κόρη που τους κάνει και τον διερμηνέα. Έχουν μια φάρμα με γελάδια, πουλάνε γάλα και τυρί.

  Υπάρχουν αρκετά απολαυστικά επεισόδια, όμως υπάρχει και μια κεντρική ιδέα που δεν είναι προσχηματική: οι γονείς πρέπει να αφήνουν τα παιδιά τους να πετάξουν, να ακολουθήσουν τις φιλοδοξίες τους. Κάποιες φορές το κάνουν με πόνο ψυχής, όπως π.χ. όταν τα παιδιά τους φεύγουν από την επαρχία για να πάνε σε μια μεγάλη πόλη να σπουδάσουν. Θυμάμαι τη συγχωρεμένη τη μητέρα μου που μου είπε κάποτε ότι έβλεπε άδειο το κρεβάτι μου τότε που ήμουν φοιτητής στην Αθήνα και έκλαιγε.

  (Άσχετο αυτό, όταν ήμουν μαθητής ερχόταν στο κρεβάτι που κοιμόμουν και μύριζε το στόμα μου να δει αν έβγαζα τσιγαρίλα. Μια φορά που όντως έβγαζα τσιγαρίλα – απλά δοκίμαζα πότε πότε κανένα τσιγάρο με τους φίλους μου – όταν ξύπνησα μου έβαλε τις φωνές: -Γιάντα τα πίνεις τα τσιγάρα; -Ρε μάνα, το γάλα και το νερό πίνουνε, τα τσιγάρα τα καπνίζουνε. Κρητικές εκφράσεις που έχουν εξαφανιστεί, όπως και αυτή που χρησιμοποιούσε συχνά: ε το χάζι ήτανε εδά, δηλαδή αστειεύεσαι, δεν γίνονται τέτοια πράγματα. Παρεμπιπτόντως δεν υπήρξα ποτέ καπνιστής, όσο για τους δυο κολλητούς μου το έχουν κόψει, ο ένας όμως αφού έπαθε το έμφραγμα).

  Η κόρη, ταλέντο στο τραγούδι, με την παρότρυνση του δασκάλου της στη μουσική θα πάρει μέρος στις εξετάσεις για ένα μουσικό σχολείο. Μόνο που αυτό βρίσκεται στο Παρίσι. Είναι δύσκολο να το δεχτούν οι γονείς. Στο τέλος όμως θα θριαμβολογήσουν μαζί της για την επιτυχία της.