Όνειρα

Όνειρα

  Χθες βράδυ έβλεπα ένα soft εφιάλτη. Το παθαίνω από βαρυστομαχιά. Ευτυχώς ξύπνησα κάποια στιγμή από τη συχνουρία που έχω λόγω προστάτη (ουδέν κακό αμιγές καλού, και αντίστροφα φυσικά). Μετά την τουαλέτα πήγα στην κουζίνα και ήπια ένα κουτάκι σόδα, το πιο αποτελεσματικό που έχω βρει όταν έχω βαρυστομαχιά.

Κοιμήθηκα, ο εφιάλτης χάθηκε, και είδα ένα άλλο όνειρο.

Συναντήθηκα με τον Γιώργο Λεωτσάκο, μουσικοκριτικό, που τις κριτικές του για μουσικές παραστάσεις τις διάβαζα πάντα στο «Βήμα» μαθητής, έχω γράψει σχετικά στα αυτοβιογραφικα μου αποσπάσματα στο κεφάλαιο για τη μουσική. -Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω, η μουσική μου παιδεία χρωστάει πολλά στις κριτικές σας στο «Βήμα».

Μετά το όνειρό μου πήρε άλλη τροπή, δεν θυμάμαι τίποτε άλλο από αυτή τη συνάντηση στο όνειρό μου.

Καθώς το έφερνα στο μυαλό μου θυμήθηκα κάτι ανάλογο, στο «Κέντρο Ζωής και Πολιτισμού» της Καλλιθέας, τέλος της δεκαετίας του ’70. Είχε έλθει στο Κέντρο ο Γιάννης Παπαϊωάννου. Πήγα και τον χαιρέτησα και του είπα πόσο μου άρεσαν και με ωφέλησαν οι παρουσιάσεις που έκανε σε μουσικές εκδηλώσεις που παρακολουθούσα φοιτητής. Με εντυπωσίασε η σεμνότητα με την οποία δέχτηκε αυτά που του είπα.

Όνειρα…

Παραδειγματικά θα παραθέσω τους συνειρμούς που έκανα με βάση τη λέξη.

Όταν διαβάζω κάποιο όνειρο σε ένα μυθιστόρημα πάντα αφαιρούμαι. Δεν με ενδιαφέρει, είναι ένα ψέμα, ψέμα μέσα στο ψέμα. -Να αφήσεις τις ψευτιές που διαβάζεις (τα μυθιστορήματα) μου έλεγε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, και να διαβάζεις τα μαθήματά σου. Όσο και αν πιέζω τον εαυτό μου να συγκεντρωθώ στην ανάγνωση ενός ονείρου, σπάνια τα καταφέρνω. Και ας είναι το «Όνειρο εαρινής νύχτας», ένα από τα ελάχιστα διηγήματα που έχω γράψει («Το Φραγκιό», ΑΛΔΕ, 2011), βασισμένο πάνω σε ένα όνειρό μου. Σε όνειρο επίσης βασίζεται ένα άλλο διήγημά μου με τον τίτλο «Παρά τρίχα», αδημοσίευτο.

«Τα όνειρα» του Ακίρα Κουροσάβα, η ταινία που μου άρεσε περισσότερο από όσες έχω δει μέχρι τώρα.

«Όνειρο στο κύμα», Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, πρέπει να το έχω διαβάσει, αλλά πολύ παλιά.

«Ιστορία και όνειρο» του Μαρίνου Φαλιέρου. Έχω γράψει γι’ αυτό στην «Λαϊκότητα της κρητικής λογοτεχνίας» (Δωρικός, 1990). Ο ποιητής ονειρεύεται ότι έχει κατέβη στον Άδη.

Το ίδιο και ο Μπεργαδής στον «Απόκοπό» του, όπως και ο Ιωάννης Πικατόρος στο στιχούργημά του, της ίδιας εποχής, «Ρίμα θρηνητική εις τον πικρόν και ακόρεστον Άδην» (και για αυτούς γράφω στο βιβλίο μου για την κρητική λογοτεχνία). Το να κατέβη κάποιος στον Άδη ήταν συνηθισμένο μοτίβο για ολόκληρες εκατονταετίες στη λογοτεχνία, από τον Όμηρο μέχρι τον Δάντη και τους παραπάνω ποιητές.

«Όταν κοιμάται ο δυστυχής κανείς μην τον ξυπνήσει», αγαπημένο μου τραγούδι του Λεωνίδα Κλάδου, που έμαθα να το παίζω στη λύρα. Μόνο στο όνειρό του μπορεί να είναι ευτυχισμένος ο δυστυχής.

«Όνειρο θερινής νύχτας», σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη, που μας έφυγε πρόσφατα. Ο γιος μου, δευτέρα δημοτικού, ζήτησε να το δούμε και δεύτερη φορά. Και βέβαια το είδαμε.

Και η ταινία, με τον Ρούπερτ Έβερετ, που σε λίγες μέρες θα τον δούμε και στην ταινία «The happy prince», σε δική του σκηνοθεσία, στο ρόλο Όσκαρ Ουάλντ, στις τελευταίες μέρες της ζωής του.

Όμως ας σταματήσουμε εδώ.

8-11-2018