Η
Βαρβάρα είναι γιατρός. Δουλεύει σε ένα πολύ καλό νοσοκομείο στο Ανατολικό
Βερολίνο. Ο φίλος της όμως ζει στη Δυτική Γερμανία. Θέλει να παντρευτούν. Κάνει
αίτηση για μετανάστευση. Και μπαίνει στα μαύρα κατάστιχα της Stasi.
Εμείς
την παρακολουθούμε όταν βρίσκεται ήδη με δυσμενή μετάθεση σε ένα μικρό
νοσοκομείο μιας επαρχιακής πόλης στα παράλια της Βαλτικής. Η Stasi την παρακολουθεί, δυο φορές μάλιστα κάνει έρευνα στο σπίτι της.
Ο φίλος της δεν έχει πρόβλημα βέβαια να έρχεται στην Ανατολική Γερμανία.
Κάθε φορά που έρχεται βρίσκονται στα κρυφά. Τους βλέπουμε να συναντώνται σε ένα
δάσος και σε ένα ξενοδοχείο. Αυτός θέλει να μεταναστεύσει στην Ανατολική
Γερμανία, για να είναι μαζί. Καθόλου καλή ιδέα, του λέει.
Η λύση είναι να το σκάσει για τη Δύση. Προετοιμάζονται για το εγχείρημα.
Την Βαρβάρα τη βλέπουμε με ένα καλό συνάδελφο, που κι αυτός ήλθε εκεί με
δυσμενή μετάθεση εξαιτίας ενός ιατρικού λάθους για το οποίο αυτός ήταν
υπεύθυνος, ως επικεφαλής.
Μια κοπέλα που
έρχεται από ένα «σοσιαλιστικό στρατόπεδο εξόντωσης» θα βρει στοργή και
περιποίηση κοντά τους. Όμως μόλις συνέλθει θα πρέπει να επανέλθει στο
στρατόπεδο. Το σκάει. Και έρχεται στη Βαρβάρα ζητώντας να τη σώσει, τη βραδιά
που είχε αποφασισθεί η δραπέτευσή της. Μια φουσκωτή βάρκα θα έλθει να την πάρει
από την παραλία.
Χωράει ένα μόνο
άτομο. Θα της δώσει τη θέση της και αυτή θα επιστρέψει. Στο νοσοκομείο
πρόκειται να γίνει μια σοβαρή εγχείρηση σε έναν νεαρό που είχε αποπειραθεί να
αυτοκτονήσει, νομίζοντας ότι το κορίτσι του τον εγκατέλειψε.
Ο πράκτορας της Stasi που την παρακολουθούσε είναι
υποχρεωμένος στο φίλο της, που φροντίζει να αλαφρώσει τις τελευταίες μέρες της
γυναίκας του που πεθαίνει από καρκίνο. Μαζί πηγαίνουν στο διαμέρισμά της και το
βρίσκουν άδειο. -Δεν θα επιστρέψει, του λέει. -Μήπως τη συνέλαβες; Τον ρωτάει.
Δεν την είχε
συλλάβει αν και, υποπτευόμαστε, είχε την καταγγελία της σπιτονοικοκυράς της. Ίσως
βέβαια να μην πρόλαβε.
Στην τελευταία σκηνή
του έργου τη βλέπουμε να πηγαίνει στο θάλαμο όπου βρίσκεται ο νεαρός, ενώ ο
φίλος της ο γιατρός κάθεται δίπλα στο κρεβάτι του.
Η ανθρωπιά, η αγάπη
για τον συνάνθρωπο είναι αυτό που προβάλει κυρίως στην ταινία, και όχι τόσο η
καταγγελία για τα όσα συνέβαιναν στην Ανατολική Γερμανία εκείνη την εποχή. Μετά
από τόσα χρόνια δεν θα είχε άλλωστε νόημα.
Ή μήπως είχε;
Θυμήθηκα τώρα μια άλλη ταινία, τη «Σιωπηλή
επανάσταση», που παίζεται ακόμη στους κινηματογράφους.
No comments:
Post a Comment