Στρατής Χατζηελενούδας, Επιστροφή στην κορυφή (2018)

Στρατής Χατζηελενούδας, Επιστροφή στην κορυφή (2018)

  Από σήμερα στο Τριανόν.

  Επιστροφή στην κορυφή. Ποια κορυφή; Του Ολύμπου. Όμως ο Όλυμπος έχει πολλές κορυφές. Στην πιο ψηλή μήπως;

  Ο Λεωνίδας, ένας τριανταπεντάχρονος νεαρός, είναι μουσικός πανκ και ορειβάτης. Έχει ανέβη ως και στην κορυφή του Ολύμπου. Όμως το όνειρο της ορειβασίας πρέπει να το εγκαταλείψει, μετά από το ατύχημα που έπαθε και έμεινε παραπληγικός σε καροτσάκι.

  Ή μήπως όχι;

  Θέλει να ανέβη ξανά στην κορυφή του Ολύμπου. Εν τάξει, δεν θα δει τον Δία ούτε κανένα άλλο θεό, ούτε και την προηγούμενη φορά είδε, όμως θέλει να ατενίσει από ψηλά. Είναι μαγευτικό αυτό, το έχω νιώσει ανεβαίνοντας, όχι βέβαια ορειβάτης αλλά από μονοπάτι, στην κορυφή της Θριπτής, την παραμονή της γιορτής του Τιμίου Σταυρού όπου βρίσκεται το εκκλησάκι. Είναι σε ύψος 1476 μέτρων.

  Προπονεί εντατικά τα χέρια του. Όπου είναι σχετικά ομαλός ο δρόμος θα γυρίζει ο ίδιος τις ρόδες με δυο μοχλούς στα χέρια, σαν γαλλικά κλειδιά. Οι φίλοι του θα βοηθάνε, από μπροστά με σχοινιά και από πίσω κρατώντας τα μπόσικα. Στα δύσκολα θα αναλαμβάνουν εντελώς αυτοί, όπως σε ένα απότομο βραχάκι που σου πιάνεται η αναπνοή να τους βλέπεις. Είναι επικίνδυνη αυτή η απόπειρα, υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος να γκρεμοτσακισθούν, αν και όχι ακριβώς να σκοτωθούν αλλά με πιθανό σοβαρό τραυματισμό.

  Τα κατάφεραν και έφτασαν, όμως όχι στην ψηλότερη κορυφή αλλά στην αμέσως μικρότερη, 2911 μέτρα. Σκοπεύουν σε επόμενη ανάβαση να τη φτάσουν, αν και είναι μόλις έξι μέτρα ψηλότερη.

  Μου άρεσε πολύ αυτή η ταινία, όπου δείχνει τον θρίαμβο της ανθρώπινης θέλησης.

  Μου άρεσε περισσότερο από το «Free solo» όπου βλέπουμε την αναρρίχηση σε ένα απότομο βράχο χωρίς σχοινιά. Αυτό που με ξενέρωσε αλλά δεν το έγραψα στην κριτική μου είναι ότι ο κόσμος είναι έτοιμος να πληρώσει για ένα θέαμα στο οποίο ο άλλος ρισκάρει τη ζωή του χωρίς να υπάρχει λόγος. Ακόμη, πέρα από την αγάπη του ρίσκου που έλκει πολλούς σαν μαγνήτης, πιστεύω ότι ίσως να έχουν οι free solo και μια υποσυνείδητη τάση αυτοκτονίας.

  Αλλά τη δύναμη της θέλησης την βλέπω, εδώ και χρόνια, στον φίλο μου τον Μιχάλη, συνταξιούχο συμβολαιογράφο, επίσης παραπληγικό, που είναι από έξι χρονών σε καροτσάκι, λόγω πολιομυελίτιδας. Όχι για αθλητικά κατορθώματα αλλά για μια θέληση ζωής με πλούσιο περιεχόμενο. Δανείστηκα το όνομά του για τον ήρωά μου στο μυθιστόρημά μου «Το μυστικό των εξωγήινων».