Από σήμερα, 28-3-2019, επί τέλους στους
κινηματογράφους.
Ο ευτυχισμένος Λάζαρος είναι ένας νεαρός που εργάζεται, μαζί με καμιά εξηνταριά άλλους χωρικούς, στα καπνοχώραφα μιας μαρκησίας.
Ο ευτυχισμένος Λάζαρος είναι ένας νεαρός που εργάζεται, μαζί με καμιά εξηνταριά άλλους χωρικούς, στα καπνοχώραφα μιας μαρκησίας.
Μαρκησία; Υπάρχουν τέτοιες ακόμη; Δεν μπορούσα να τοποθετήσω χρονικά την
ιστορία, αλλά ένα φορτηγό που είδα κάπου στην αρχή της ταινίας με έκανε να την
τοποθετήσω στις αρχές του 20ου αιώνα και όχι στον 19ο.
Τελικά λάθος, η ιστορία τοποθετείται μετά το 1977. Δηλώνεται απερίφραστα κάποια
στιγμή μέσα στην ταινία, αλλά και το walkie-talkie που βλέπουμε πιο πριν παραπέμπει σε πολύ
νεότερα χρόνια.
Το ρεαλιστικά απίθανο (μου θύμισε το «Underground» του
Κουστουρίτσα) και το φανταστικό κάνουν μια ταινία κινηματογραφικού «μαγικού
ρεαλισμού», αντίστοιχου με το λατινοαμερικάνικο μυθιστόρημα. Ωραία ταινία,
εξάλλου κέρδισε το βραβείο σεναρίου στο φεστιβάλ Καννών. Όμως εγώ έχω κάποιες
αντιρρήσεις.
Γιατί είναι ευτυχισμένος ο Λάζαρος;
Μα ο Χριστός το είπε, μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι. Βέβαια ο Λάζαρος
δεν είναι φτωχός τω πνεύματι αλλά αφελής και αγαθιάρης, και όλοι
εκμεταλλεύονται την καλοσύνη του. Όμως αυτή η εξίσωση της αφέλειας και της
αγαθότητας με την αγιοσύνη με ξένισε ιδιαίτερα. Εσάς βέβαια μπορεί να μη σας
ξενίσει αν αποφασίσετε να τη δείτε.
No comments:
Post a Comment