Masaki Kobayashi, Samurai rebellion (1967)

Masaki Kobayashi, Samurai rebellion (1967)

  Έχω αναφερθεί πολλές φορές σ’ αυτή την ταινία, και στο τέλος θα εξηγήσω το γιατί.

  Ο άρχοντας αναγκάζει τον υποτακτικό του να παντρευτεί ο γιος του μια ερωμένη του. Την πήρε με τη βία από την οικογένειά της, και αφού του έκανε γιο, δεν την ήθελε πια. Ο υποτακτικός (Τοσίρο Μιφούνε) με το γιο του δεν είχαν καθόλου διάθεση για ένα τέτοιο γάμο, όμως τι να κάνουν.

  Η έκπληξη είναι ότι ο γιος, ενώ αναγκάστηκε να την παντρευτεί, την ερωτεύθηκε, όπως και αυτή εκείνον. Καρπός του γάμου τους υπήρξε μια κόρη.

  Αλλά ο γιος του άρχοντα πέθανε, και ο επόμενος διάδοχος ήταν ο γιος της γυναίκας που έδιωξε. Δεν μπορούσε η μητέρα του μελλοντικού άρχοντα να είναι γυναίκα ενός απλού υποτακτικού, την ήθελε πίσω. Όμως εκείνοι ήταν απρόθυμοι να του τη δώσουν. Το ίδιο και η ίδια, δεν ήθελε να ξαναγυρίσει.

  Μετά από αρκετές μηχανορραφίες ο άρχοντας δίνει εντολή να την πάρουν πίσω με τη βία. Όμως ο Τοσίρο Μιφούνε ήταν φοβερός στο σπαθί, τους σκότωσε όλους, αφού πρώτα αυτοκτόνησε η νύφη του και σκότωσαν το γιο του που έτρεξε να την αγκαλιάσει.

  Παίρνει το μωρό και κατευθύνεται προς τα σύνορα. Θέλει να πάει στο Τόκιο για να καταγγείλει τη βία του άρχοντα. Το 1927 που διαδραματίζεται η ιστορία, 25 χρόνια μετά το θρυλικό επεισόδιο των 47 σαμουράι το οποίο γυρίστηκε επανειλημμένα σε ταινίες, ήταν η εποχή Τοκουγκάβα κατά την οποία ο σογκούν είχε απεριόριστη εξουσία πάνω στους τοπικούς daimyo.

  Σε όλη την ταινία παρακολουθούμε το ανώτερο ήθος των σαμουράι και την αυθαιρεσία των αρχόντων. Όμως βλέπουμε και κάτι άλλο, στο τέλος. Ο γενναίος σαμουράι σκοτώνεται από δολοφόνους που έχουν πυροβόλα όπλα, όχι όμως πριν καθαρίσει μερικούς απ’ αυτούς.  

  Ακριβώς γι’ αυτό το επεισόδιο αναφέρω την ταινία. Ο παλιός κόσμος με το υψηλό ήθος των σαμουράι είναι καταδικασμένος να χαθεί με την έλευση των πυροβόλων όπλων, όπως ο κόσμος της Αντιγόνης, ο παλιός κόσμος όπου οι οικογενειακοί δεσμοί ήταν ισχυρότατοι με τη έλευση της πόλης-κράτους, στην οποία ο τύραννος είναι πιο πάνω απ’ αυτούς. «Το μυστικό της κοντέσας Βαλέραινας» του Ξενόπουλου είναι μια παρόμοια περίπτωση. Οι δημιουργοί εξυμνούν τον παλιό κόσμο με το ανώτερο ήθος του, όμως παρουσιάζουν την έλευση του καινούριου σαν αναπόφευκτη. Ο θάνατος της Αντιγόνης, του Σαμουράι και της κοντέσας Βαλέραινας δείχνει ακριβώς αυτό το αναπόφευκτο της επικράτησης του καινούριου πάνω στο παλιό, το οποίο είναι καταδικασμένο να εξαφανισθεί σιγά σιγά.

  Ήθελα να ξαναδώ την ταινία για να την ξαναθυμηθώ στις λεπτομέρειές της.