Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Οι ανύπαντρες
μητέρες είναι πια κάτι συνηθισμένο, ιδιαίτερα στις βόρειες χώρες. Μια τέτοια
περίπτωση είναι και η περίπτωση της Ραχήλ στο «Μια αγάπη ανέφικτη». Ο Φιλίπ δεν
σκοπεύει να την παντρευτεί, της το έχει ξεκαθαρίσει, την αφήνει όμως έγκυο, παρασύροντάς
την να ρισκάρουν στην τελευταία τους συνάντηση. Στη συνέχεια της ταινίας
παρακολουθούμε τις σχέσεις τους, βλέποντας και την κόρη τους να μεγαλώνει. Τη
βλέπουμε παιδί, έφηβη και τριαντάρα. Οι σχέσεις αυτές συχνά είναι τεταμένες. Ο
αγώνας της Ραχήλ είναι να την αναγνωρίσει ο Φιλίπ, ώστε το πιστοποιητικό
γέννησης να μη γράφει «αγνώστου πατρός». Θα καταφέρει να τον πείσει όταν η κόρη
τους είναι πια έφηβη, όμως με τι τίμημα;
Εδώ βλέπω ένα
πρόβλημα που τυχαίνει να παρουσιάζεται σε κάποιες κινηματογραφικές μεταφορές
μυθιστορημάτων. Στην ταινία δεν μπορούν να χωρέσουν όλα τα επεισόδια που
υπάρχουν στο βιβλίο, αλλά προπαντός δεν δίνονται λεπτομέρειες κάποιων
επεισοδίων, σχολιασμοί και σκέψεις πάνω σ’ αυτά, κ.ά. Ο σκηνοθέτης, και πιο
πρώτα ίσως ο σεναριογράφος, έχοντας στο μυαλό του το μυθιστόρημα όπου όλα είναι
ξεκάθαρα, νομίζει ότι αυτά που μεταφέρει είναι εξίσου ξεκάθαρα και στον θεατή.
Όμως αυτό δεν συμβαίνει πάντα, και αυτή είναι μια ολοκάθαρη περίπτωση σ’ αυτή
την ταινία. Κάποια πράγματα μας ξένισαν, γιατί δεν είδαμε να συμβαίνουν «κατά
το εικός και το αναγκαίον», όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης, πιστεύω εξαιτίας της
έλλειψης λεπτομερειών που υπάρχουν στο μυθιστόρημα. Μα είναι δυνατόν η κόρη να
συμπαρασταθεί στον πατέρα της στις τελευταίες του στιγμές; Και προ παντός… Και
πώς διάβολο, η μητέρα της τη μεγάλωσε με τόσο κόπο, έκανε μετά πέντε ολόκληρα
χρόνια να τη δει; Η μεγάλη ανατροπή με βρήκε εντελώς απροετοίμαστο, καθώς η
αφηγηματική αναμονή είναι η σύσφιξη των σχέσεων πατέρα και κόρης, κάτι που
βέβαια συμβαίνει, αλλά όχι μόνο αυτό.
Ναι, δεν μου άρεσε
ιδιαίτερα η ταινία.
No comments:
Post a Comment