Luis Buñuel, Tristana (1970)

Luis Buñuel, Tristana (1970)

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε σε επανέκδοση.

  Ευτυχώς που υπάρχουν και οι επανεκδόσεις που μας δίνουν κίνητρο να ξαναδούμε παλιά αριστουργήματα, γιατί είναι τόσες οι ταινίες που βρίσκονται στη λίστα αναμονής που θα ήταν σχεδόν αδύνατο να τα ξαναδούμε.

  Η Κατρίν Ντενέβ μένει ορφανή, και την προστασία της έχει αναλάβει ο Φερνάντο Ρέι. Τη βλέπουμε νεαρή κοπέλα πια, και αναρωτιόμαστε πότε θα της την πέσει.

  Κάποια στιγμή θα συμβεί κι αυτό.

  Ο Φερνάντο Ρέι είναι ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης, που διατηρεί τις αρχές του -σχεδόν. Είναι επίσης φιλελεύθερος, δεν πιστεύει στο θεό.

  Η Κατρίν Ντενέβ, που μέχρι τώρα τον έβλεπε σαν πατέρα, δυσφορεί όλο και περισσότερο απ’ αυτή τη σχέση. Και βέβαια δεν θα αργήσει να πέσει στην αγκαλιά ενός νεαρού ζωγράφου, ο οποίος θα τη πάρει μαζί του.

  Όμως μετά από δυο χρόνια θα του ζητήσει να επιστρέψει στον Ρέι. Έχει προσβληθεί από καρκίνο στο πόδι, θέλει να πεθάνει στο σπίτι που έζησε τόσα χρόνια. Ο Ρέι θα την καλοδεχθεί. Έχοντας μάλιστα κληρονομήσει την αδελφή του, θα της προσφέρει τα πάντα, ακόμη και την παρουσία του φίλου της ο οποίος έχει μείνει στην πόλη.

  Η Ντενέβ δεν θα πεθάνει, θα της ακρωτηριάσουν το πόδι, θα ζήσει. Όμως δεν θέλει να ξαναγυρίσει στον φίλο της έτσι όπως είναι. Μάλιστα θα παντρευτεί τον Ρέι.

  Τον Ρέι τον πιάνει κρίση, πιθανόν έμφραγμα. Της λέει να καλέσει τον γιατρό. Αυτή υποκρίνεται ότι τον καλεί. Θα επιστρέψει στο δωμάτιό του. Ο Ρέι έχει ξεψυχήσει.

  Υπάρχει και το σουρεαλιστικό: σε όνειρο που επαναλαμβάνεται η Ντενέβ βλέπει το κεφάλι του Ρέι σαν γλωσσίδι στην καμπάνα της εκκλησίας.

  Καλογυρισμένη ταινία, εξαιρετικοί τόσο η Ντενέβ όσο και ο Ρέι, όμως μου άφησε μια αμηχανία ως προς το «τι θέλει να πει ο ποιητής». Ίσως να μην ήθελε να πει τίποτα, μόνο να μας δώσει μια ιστορία.