Federico Fellini, La dolce vita (1961)

Federico Fellini, La dolce vita (1961)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.

  Φυσικά την είχα ξαναδεί την ταινία, τουλάχιστον δυο φορές. Και για πρώτη φορά συνειδητοποιώ ότι η πρόσληψη από εποχή σε εποχή μπορεί να διαφέρει.

  Αυτή τη φορά η ταινία με άφησε κάπως αμήχανο. Παρά την εξαιρετική ερμηνεία του Μαστρογιάνι, παρά το ό,τι κουβαλούσε, όπως και κάθε ηθοποιός άλλωστε, το «άρωμα» από τις άλλες ταινίες του, ο Μαστρογιάνι σαν αρνητικός ήρωας δεν μου άρεσε. Στο πρόσωπό του ο Φελίνι σατιρίζει τη δημοσιογραφία, που με κάθε τρόπο προσπαθεί να βγάλει την είδηση. Το έχω ξαναγράψει εξάλλου, δεν μου αρέσουν οι ταινίες όπου ο κεντρικός χαρακτήρας είναι αρνητικός, καθώς δεν μπορώ να ταυτιστώ μαζί του.

  Ο Φελίνι δεν σατιρίζει μόνο τους δημοσιογράφους στο πρόσωπο του Μαστρογιάνι.  Σατιρίζει αλύπητα και τους παπαράτσι. Επίσης σατιρίζει τους μεγαλοαστούς, αλλά και τα υπολείμματα της αριστοκρατίας. Τέλος σατιρίζει και τον αφελή λαουτζίκο που είναι έτοιμος να πιστέψει στο θαύμα. Ξέχασα τίποτα; Ναι, τώρα το θυμήθηκα, σατιρίζει και τους μεγαλέμπορους στο πρόσωπο του πατέρα του.

  Στο μεγάλο επεισόδιο στο τέλος, ένα πάρτι μεγαλοαστών όπου ο Μαστρογιάνι φαίνεται εντελώς αποκρουστικός, μόνο παρτούζα που δεν είδαμε.

  Υπάρχει και η αντίστιξη. Αυτή εκφράζεται από ένα χαριτωμένο κορίτσι που δούλευε σαν σερβιτόρα σε ένα καφέ όπου είδαμε τον Μαστρογιάνι να γράφει με τη γραφομηχανή του. Και την τελευταία σκηνή της ταινίας δεν την είχα ξεχάσει ποτέ. Σε μια παραλία με τους φίλους του, ο Μαστρογιάνι βλέπει το κορίτσι να του γνέφει χαρούμενα. Δεν μπορεί να τη θυμηθεί. Ένα μεγάλο και πλατύ χαντάκι με θαλασσινό νερό τους χωρίζει. Δεν μπορούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο. Της γνέφει αμήχανα, κάνοντας νοήματα ότι δεν θυμάται ποια είναι. Στο τέλος σηκώνεται και φεύγει.

  Δυο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί, ο κόσμος της αγνότητας των απλών ανθρώπων και ο κόσμος της διαφθοράς. Όμως ο κόσμος της αγνότητας δίνεται με μεγάλη συντομία, σε αντίθεση με την «Έβδομη σφραγίδα» του Μπέργκμαν, όπου εκπροσωπούμενος από το ζευγάρι των ηθοποιών (Μπίμπι Άντερσον) καταλαμβάνει το μισό έργο. Και βέβαια όχι σαν αντίστιξη στη διαφθορά αλλά σαν αντίστιξη στον ιδεαλιστή ιππότη με τις πνευματικές αναζητήσεις του.  

  Δεν θα πω ότι δεν μου άρεσε η ταινία, εξαιρετικές οι ερμηνείες και η σκηνοθεσία, ο Μαστρογιάνι υπέροχος, αλλά όχι όσο μου άρεσε όταν την πρωτοείδα, τότε που ήμουν εντελώς εικονολάτρης.