Dorris Dörrie, Männer (1985)

 Dorris Dörrie, Männer (1985)

 Βρήκαμε μια ακόμη από τις «10 καλύτερες γερμανικές κωμωδίες», το «Άνδρες» της Ντόρις Ντέρι, της οποίας είδαμε πριν λίγες μέρες την θαυμάσια ταινία «Άνθη κερασιάς». Μια μας έμεινε, αν την βρούμε θα την παρουσιάσουμε και αυτή.

  Η κωμωδία αυτή δεν είναι σαν τις άλλες, είναι ολότελα σοφιστικέ, σαν του Γούντι Άλλεν. Επίσης έχει μια εξαιρετικά «αντιρρεαλιστική» πλοκή, που ξεπερνάει κάθε όριο απιθανότητας. Ακόμη έχει θεατρικό στήσιμο, με δυο άντρες να συνομιλούν στο μεγαλύτερο μέρος της.

  Ποιοι είναι αυτοί οι άνδρες;

  Ο ένας είναι ο Julius, επιτυχημένος, λεφτάς. Ο άλλος είναι ο Stefan, ένας μποέμ καλλιτέχνης, χωρίς σταθερή δουλειά, άφραγκος.  Όμως κατάφερε και βρήκε μια ωραία γκόμενα, τη γυναίκα του Julius. Αυτός το μαθαίνει μετά από τρεις βδομάδες. Πώς; Είδε μια μελανιά στο στήθος της. Τη ρωτάει έκπληκτος, και αυτή αναγκάζεται να παραδεχθεί ότι έχει γκόμενο. Αυτός αντιδρά σαν πολιτισμένος τούρκος: σηκώνεται και φεύγει από το σπίτι.

  Άνδρας!

  Αυτή όμως όταν είχε μάθει τη σχέση του με τη γραμματέα του – με την οποία διακόπτει αμέσως μόλις μαθαίνει ότι η γυναίκα του τον απατά – δεν έκανε έτσι, του έκρυψε ότι το ξέρει.

  Γυναίκες!

  -Μα δεν είναι το ίδιο, της λέει.

  Για τους άνδρες δεν είναι ποτέ το ίδιο, είναι διαφορετικό.

  Θα φύγει λοιπόν από το σπίτι, αλλά πού θα πάει;

  Η ευκαιρία του έρχεται από τον ουρανό. Ο γκόμενος της γυναίκας του ζητάει συγκάτοικο. Και θα προσφερθεί. Στο διαμέρισμά του είναι που γίνονται οι θεατρικοί διάλογοι στους οποίους αναφερθήκαμε.

  Θα ζητήσει από ένα φίλο του να τον προσλάβει. Θα τον κάνει να δουλέψει σκληρά πάνω σε κάτι σχέδια, τάχα για να περάσει στη συνέντευξη, κάνοντάς τον να ξεχάσει για λίγο την γκόμενα. Θα βελτιωθεί. Θα γίνει και αυτός ένας επιτυχημένος πολυάσχολος υπάλληλος (αγοράζει αυτοκίνητο) και θα την αμελήσει.

  Αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος του Julius. Τώρα που ο γκόμενος έγινε όπως και αυτός, η γυναίκα του αρχίζει να αδιαφορεί. Ο άντρας της είναι καλύτερος. Και ξανασμίγουν.

  Και το πιο σουρεάλ της ταινίας: οι δυο τους, σε ένα ανσανσέρ, από αυτά με τα γυάλινα, διαφανή τοιχώματα, αρχίζουν να γδύνονται ο ένας μετά τον άλλο. Απ’ έξω τους παρακολουθούν έκπληκτοι.

  Και μια άλλη σουρεάλ σκηνή.

  Ο Stefan φέρνει την γκόμενα στο σπίτι. Ο Julius τρέχει πανικόβλητος και φοράει μια τερατόμορφη, αποκριάτικη μάσκα. Στο τραπέζι κάνει τρέλες. Δεν αποκαλύπτεται.

  Και θυμήθηκα.

  Μια τέτοια μάσκα είχα και εγώ και τη φορούσα τα παλιά καλά εκείνα χρόνια στις απόκριες, όταν ήμουν σε γιορτή που έπρεπε να κρατήσω την ανωνυμία μου. Σε άλλες γιορτές ντυνόμουν σαν άραβας. Ένα στεφάνι στο κεφάλι και ένα σεντόνι, και αυτό ήταν όλο. Εξάλλου, χρόνια αργότερα, διαπίστωσα ότι μοιάζω με άραβα. 150 χρόνια κάθισαν οι άραβες την Κρήτη, δεν μπορεί να μην έχω λίγο αραβικό αίμα, όπως ο Καζαντζάκης για το οποίο υπερηφανεύεται. Σε ένα συνέδριο που πήγα στο Κάιρο, πριν δεκαπέντε τόσα χρόνια, μου απευθύνθηκαν κάποιοι στα αραβικά, θεωρώντας το δεδομένο ότι είμαι άραβας. Τους έλεγα Sorry, I am Greek. Μια μου ζήτησε συγνώμη. Ίσως να νόμισε ότι με προσέβαλε. Ρατσισμός!

  Άκουσα επίσης ένα τραγούδι, από τα αγαπημένα μου των sixties, το «When I was young» με τον Eric Burton και τους Animals.  

  Στο «Σχολείο του σινεμά» λέω ότι μια κωμωδία την κρίνω από το πόσο γελάω. Ο Γιάννης ο Καραμπίτσος διαφωνεί. Ξέρω ότι έχει δίκιο, αλλά είδα να διαφημίζονται ταινίες σαν καλές κωμωδίες χωρίς να είναι Γούντι Άλλεν η Ντόρις Ντέρι. Αυτή ήταν μια ταινία που, αν και γέλασα λιγότερο, μου άρεσε πάρα πολύ.