Martin Scorsese, Ο ιρλανδός (The irishman, 2019)

Martin Scorsese, Ο ιρλανδός (The irishman, 2019)

  Εξακολουθεί να παίζεται στους κινηματογράφους.

  Δεν μου αρέσουν οι ταινίες που ο ήρωας είναι «κακός», όμως από ό,τι βλέπω μπορούν να υπάρξουν και εξαιρέσεις. Μια τέτοια εξαίρεση είναι και ο «Ιρλανδός». Πρώτον, ο «κακός» (εκτελεστής κατ’ εντολή του αφεντικού του) είναι ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, ένας χαμηλών τόνων ηθοποιός, σε αντίθεση με τον πληθωρικό Αλ Πατσίνο, τον οποίο υπηρετεί σαν σωματοφύλακας κατ’ εντολή του αφεντικού του. Δεύτερον, και πάλι έχουμε μια ταινία όπου το στόρι είναι το πρόσχημα.

  Ποιο είναι το στόρι;

  Ο ντε Νίρο, φορτηγατζής, γνωρίζεται με τον αρχιμαφιόζο Joe Pesci, ο οποίος τον προσλαμβάνει. Όμως κάποια στιγμή θα πάρει την εντολή να σκοτώσει τον άνθρωπο του οποίου ανέθεσε να είναι σωματοφύλακας. Θα το κάνει;

  Να μην το μαρτυρήσω, είπαμε, η ταινία παίζεται ακόμη στους κινηματογράφους.

  Και γιατί είναι πρόσχημα;

  Ο Σκορσέζε, μέσα από το στόρι αυτό, δείχνει τον κόσμο των κακοποιών σ’ όλη του την αθλιότητα, με τα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Συχνά θα αντιμετωπίσουν την εχθρότητα της οικογένειας (ο ντε Νίρο), ακόμη πιο συχνά θα βρεθούν στη φυλακή (ο Αλ Πατσίνο και o Joe Pesci), ενώ σπάνια θα πάνε από φυσικό θάνατο. Ο Σκορσέζε, βάζοντας πραγματικά πρόσωπα στην ιστορία, κάθε φορά που τα παρουσιάζει μας λέει με μια λεζάντα με ποιο τρόπο πέθαναν. Όλοι τους από σφαίρες εκτός από έναν που πέθανε από φυσικό θάνατο, όμως, αν θυμάμαι καλά, στη φυλακή.

  Υπάρχει και η κοινωνική σάτιρα.

  Τον Κένεντι υποστήριξαν στην προεκλογική του εκστρατεία αρχιμαφιόζοι, με την υπόσχεση ότι θα ανέτρεπε τον Κάστρο και θα ξανάνοιγαν τα καζίνα στην Κούβα. Αλλά γιατί να μην ποντάρουμε και στο Νίξον;

  Όλα αυτά τα θεωρώ πιθανά.

  Με θεατρικό στήσιμο ο Σκορσέζε κάνει την ταινία του εντελώς ατμοσφαιρική. Μεγάλοι διάλογοι που την οδηγούν σε μάκρος (τρεισήμισι ώρες), αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαν να αναμετρηθούν με τους ήρωές του ηθοποιοί μιας χαμηλότερης κλάσης από τον Ρόμπερτ ντε Νίρο και τον Αλ Πατσίνο, που για μια ακόμη φορά θαύμασα την ερμηνεία τους.

  Οι άγγλοι κριτικοί, διαβάζω, την ψήφισαν σαν την καλύτερη ταινία της χρονιάς. Μην τη χάσετε.