Idrissa Ouedraogo, A Karim na Sala (1991)

Idrissa Ouedraogo, A Karim na Sala (1991)

  Πριν τρία χρόνια περίπου είδα σχεδόν όλες τις ταινίες του Idrissa Ouedraogo, ενός κορυφαίου Αφρικανού σκηνοθέτη από την Μπουργκίνα Φάσο. Μας είχαν μείνει δυο, και απ’ αυτές θα παρουσιάσουμε σήμερα την ταινία «Ο Καρίμ και η Σάλα». Στην βικιπαίδεια διαβάζω ότι μετά την επιτυχία του «Yam Daabo» και του «Tilaï» ο Ouedraogo πιέστηκε να γυρίσει μια ακόμη ταινία. Αυτή ήταν ο «Καρίμ και η Σάλα», που όμως δεν γνώρισε την επιτυχία των προηγούμενων.

  Η ιστορία είναι το ρομάντζο δυο παιδιών, μόλις δώδεκα χρονών, του Καρίμ και της Σάλα (αυτή είναι λίγους μήνες μεγαλύτερη, αλλά πολλούς πόντους πιο ψηλή). Ας μην ξεχνάμε ότι στην Αφρική η ενηλικίωση ξεκινάει από πολύ νωρίς, λίγο πιο νωρίς από ότι στην Αγγλία του 16^ου αιώνα, όπου βλέπουμε ότι η ερωτευμένη Ιουλιέτα είναι κι αυτή μόλις δεκατριών χρόνων.

  Στην ταινία παρακολουθούμε κυρίως τις περιπέτειες του Καρίμ. Ο πατέρας του λείπει εδώ και δυο χρόνια. Τι έγινε; Γιατί δεν ξαναγύρισε; Ο αδελφός του, θείος του Καρίμ, θα αρπάξει την ευκαιρία για να παντρευτεί, σύμφωνα με το νόμο, τη γυναίκα του και να πάρει και το σπίτι του.

  Ο γιος γνωρίζεται με την Σάλα, βλέπουμε τη χημεία που αναπτύσσεται ανάμεσά τους, όμως κάποιες κακές συγκυρίες θα τον οδηγήσουν στη φυλακή. Όταν αποφυλακισθεί ο πατριός του θα τον διώξει από το σπίτι. Η μητέρα του θα τον ακολουθήσει. Θα πάνε στην πόλη και θα μείνουν σε μια θεία του, αδελφή της μητέρας του. Δουλεύουν όλοι μαζί για τον άντρα της.

  Και εδώ μπαίνει στη μέση ο αφρικάνικος μαγικός ρεαλισμός. Ο Καρίμ συναντιέται με τον πατέρα του ο οποίος ήταν κάτω από την επίδραση ενός ξωτικού που είχε πάρει τη μορφή μιας όμορφης γυναίκας. Όλο αυτό τον καιρό την αναζητεί, γι’ αυτό δεν γύρισε σπίτι.

  Τα μάγια διαλύονται και γυρίζουν σπίτι. Ο αδελφός του, με κατεβασμένο το κεφάλι, τα μαζεύει και φεύγει. Ο Καρίμ θα πάει στην πόλη, θα πάει στο σχολείο. Ο μέλλων πεθερός του, που είναι πολύ πλούσιος, θέλει να τον μορφώσει (Το μοτίβο του σταχτοπούτου και πάλι).

  Δεν ήταν άσχημη ταινία, μου άρεσε. Ένας καλός σκηνοθέτης ποτέ δεν θα κάνει μια κακή ταινία, το πολύ πολύ να κάνει μια μέτρια. Είδα και το «καντιλέρι» (το frame) που κάναμε παιδιά. Εγώ δεν μπορούσα να το κάνω, όπως και ο Καρίμ, να περπατώ με τα χέρια σ’ αυτή τη στάση, όμως μπορούσα να στέκομαι έτσι, με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω να ακουμπάνε σε ένα τοίχο. Πόσο έχουν αλλάξει οι καιροί, υπάρχουν άραγε παιδιά που να το κάνουν αυτό σήμερα;

  Την ταινία μπορείτε να τη δείτε στο youtube με γαλλικούς υπότιτλους.