Η Ραχήλ, που το πραγματικό της όνομα
είναι Άννα, στρατολογείται από τη Μοσάντ, τη μυστική υπηρεσία του Ισραήλ, και
αναλαμβάνει ελάσσονες αποστολές. Όμως αυτή που της ανατίθεται αυτή τη φορά, είναι
πάρα πολύ σημαντική, έχει να κάνει με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Θα τα
καταφέρει;
Η ταινία είναι θρίλερ,
είδος που δεν μου αρέσει. Όμως δεν γράφω μόνο για ιρανικές ταινίες, σκηνοθετών
που εργάζονται στο Ιράν ή της διασποράς, αλλά και για ταινίες που αναφέρονται
στο Ιράν, όπως αυτή του ισραηλινού Γιούβαλ Άντλερ.
Η ταινία έχει πολύ
χαμηλή βαθμολογία στο IMDb,
μόλις 5,6.
Μπορώ να υποθέσω το
λόγο, από τα θρίλερ και τα crime που έχω δει μέχρι τώρα:
Υπάρχει μια
αποστολή. Αυτός που την αναλαμβάνει αντιμετωπίζει χίλια δυο εμπόδια, αλλά στο
τέλος τα καταφέρνει, όχι προτού βρεθούμε μπροστά στο εφέ της έκπληξης, ένας που
θεωρούσαμε καλό να αποδεικνύεται ότι είναι κακός.
Δεν θα δούμε τίποτα
τέτοιο σε αυτή την ταινία, όπως και το αν επιτεύχθηκε ο στόχος είναι ζήτημα
δευτερεύον.
Η ταινία μου θύμισε
το «Λάθος» του Σαμαράκη: Πόσο μπορούν οι τέτοιου είδους υπηρεσίες να ελέγχουν
τα μέλη τους; Πώς είναι σίγουροι ότι το ανθρωπιστικό-συναισθηματικό δεν θα τους
επηρεάσει, ανατρέποντας την αποστολή;
Αποστολή της Ραχήλ
είναι να διεισδύσει στο κτίριο όπου κρύβονται απόρρητες πληροφορίες για το
πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Κάλυψή της θα είναι η δουλειά της, σαν καθηγήτρια
αγγλικών. Ο γιος του Φάρχαντ, που εργάζεται στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν,
είναι ανάμεσα στους μαθητές της.
Θα καταφέρει να τον
προσεγγίσει. Το απρόβλεπτο στην αποστολή της είναι ότι υπάρχει μια χημεία
ανάμεσά τους, που θα τους οδηγήσει στο κρεβάτι. Είναι χωρισμένος, αυτό θα το
μάθει η Ραχήλ λίγο αργότερα.
Θα μείνει έγκυος,
πράγμα που περιπλέκει τα πράγματα στην αποστολή. Θα κάνει έκτρωση. Όμως κινδυνεύει
να αποκαλυφθεί. Θα φυγαδευθεί για το εξωτερικό, σε ένα επεισοδιακό ταξίδι με
αμάξι προς τα σύνορα της Τουρκίας, που θα καταλήξει σε τραυματισμό της. Θα ξυπνήσει
σε ένα νοσοκομείο της Τεχεράνης. Στο πλευρό της είναι ο Φάρχαντ.
Θα της αναθέσει μια
αποστολή στη Γερμανία, να βοηθήσει να πάρουν κάποια εξαρτήματα, ηλεκτρονικό υλικό.
Θα πάει. Θα την ακολουθήσει. Όμως οι πράκτορες της μοσάντ έχουν αποφασίσει να τον
βγάλουν από τη μέση. Στήνουν μια σκευωρία, συλλαμβάνεται από τις Γερμανικές
αρχές, θα κάνει χρόνια φυλακή.
Και εδώ μπαίνει ο
έρωτας. Η Ραχήλ τους εκβιάζει, τους λέει να φροντίσουν να απελευθερωθεί, έχουν
τα μέσα, αλλιώς έχει φροντίσει να αποκαλυφθούν τα σχέδιά τους.
Βάζουν τον Τόμας να
έλθει σε επαφή μαζί της. Του έχουν συνδέσει μικρόφωνο. Του λέει. Ακούνε. Κάποια
στιγμή του λένε να απομακρυνθεί με κάποια πρόφαση. Καταλαβαίνει.
Και εδώ μπαίνει ο
ανθρωπισμός.
Ο ελεύθερος
σκοπευτής την σκοπεύει καθώς απομακρύνεται και αυτή. Ο Τόμας τρέχει από πίσω της,
σαν ασπίδα. Του λένε να φύγει. Κάποιος από τη μοσάντ τους παίρνει από πίσω. Ο
Τόμας προσπαθεί να τον σταματήσει. Συμπλέκεται μαζί του. Ο άλλος τον ρίχνει
κάτω. -Τρέξε, της φωνάζει. Γυρνάει πίσω και βλέπει, καταλαβαίνει. Και τρέχει.
Σε λίγο την βλέπουμε να παύει να τρέχει. Είναι ασφαλής.
Δείχνονται και δυο
παράπλευρες απώλειες, μια κοπέλα που μπαίνει κατά λάθος στο ανσανσέρ όπου
βρίσκονται τα δυο άτομα που θα εκτελεσθούν και ο φύλακας στο κτήριο όπου εργάζεται
ο Φάρχαντ. Θα τους δούμε κάποιες φορές να συζητάνε φιλικά. Όμως κάποια στιγμή
θα αναγκασθεί να τον σκοτώσει, με μια ένεση στο λαιμό του. Πριν ξεψυχήσει
σκύβει πάνω του και του λέει: -Λυπάμαι. Του κλείνει τα μάτια.
Φαντάζομαι τα στοιχεία
εκείνα που δεν άρεσαν είναι ακριβώς τα στοιχεία εκείνα που έκαναν να μου αρέσει
πάρα πολύ η ταινία, παρόλο που, επαναλαμβάνω, όταν βλέπω θρίλερ και horror τα προσπερνώ.
No comments:
Post a Comment