D.W. Griffith, The fall of Babylon (1919)

D.W. Griffith, The fall of Babylon (1919)

  Χθες ανάρτησα για την ταινία του Griffith «Μισαλλοδοξία».

  Αυτό δεν έγινε τυχαία.

  Ο Hamid Naficy, του οποίου διαβάζω τώρα την «Κοινωνική ιστορία του ιρανικού κινηματογράφου», αναφέρθηκε στον ταινία.

  Αναφέρθηκε στην ταινία γιατί ήθελε να σχολιάσει την «Πτώση της Βαβυλώνας», ποια ήταν η πρόσληψή της στο Ιράν.

  Πριν δώσουμε το λόγο στον Naficy να πούμε ότι ο Griffith πλήρωσε για δεύτερη φορά τη «Γέννηση ενός έθνους», γιατί η «Μισαλλοδοξία» που γύρισε ένα χρόνο μετά, έπειτα από την κατακραυγή που υπέστη για τη ρατσιστική αυτή ταινία, εισπρακτικά πήγε πολύ χάλια. Τζάμπα η προσπάθεια.

  Στη «Μισαλλοδοξία», στην ιστορία της Βαβυλώνας, ξεχώρισε η τσαχπίνα Constance Talmadge στο ρόλο της κόρης του βουνού που ερωτεύτηκε το βασιλιά. Σκέφτηκε λοιπόν ο Γκρίφιθ να πάρει την ιστορία αυτή, να κάνει κάποια ακόμη γυρίσματα και να προσθέσει, υποθέτω, και πλάνα που παρέλειψε στο μοντάζ της «Μισαλλοδοξίας» και να κάνει μια καινούρια ταινία. Αυτή είναι η «Πτώση της Βαβυλώνας», η οποία μάγεψε τους ιρανούς.

  Αντιγράφω από τη «Μισαλλοδοξία»:

 «Στην ιστορία με τη Βαβυλώνα έχουμε τον αίσθημα που τρέφει μια κοπέλα για το βασιλιά, όταν τη γλίτωσε από έναν αναγκαστικό γάμο. Κατασκοπεύει τους προδότες ιερείς και ειδοποιεί τον βασιλιά, αλλά μάταια. Η κερκόπορτα της Βαβυλώνας ήταν γραφτό να ανοίξει».

  Εδώ να πούμε ότι υπάρχει και το ειδύλλιο του βασιλιά με την αγαπημένη του πριγκίπισσα, την οποία σκοπεύει να παντρευτεί την επομένη και να της χτίσει μια πόλη. Την επομένη όμως εισβάλλουν τα στρατεύματα του Κύρου στη Βαβυλώνα, κάθε αντίσταση είναι μάταιη, και προκειμένου να υποστεί την ταπείνωση της αιχμαλωσίας πηγαίνει στο θρόνο του όπου αυτοκτονεί μαζί με την αγαπημένη του. Την αυτοκτονία δεν την βλέπουμε, τους βλέπουμε νεκρούς όταν ορμάει ο Κύρος στο θρόνο.

  Η «κόρη του βουνού» μπορεί να είναι ερωτευμένη με τον βασιλιά, όμως ένας νεαρός είναι ερωτευμένος μαζί της. Χάρη σ’ αυτό τον νεαρό μαθαίνει για την προδοσία.

  Την έχουν δει να πολεμάει με τους στρατιώτες, πρέπει να δικαστεί. Καταδικάζεται σε θάνατο, όμως ο νεαρός παρεμβαίνει και της σώζει τη ζωή. Στο τέλος της ταινίας τους βλέπουμε μαζί, σε ένα γλυκόπικρο happy end.   

  Και τώρα ο λόγος στον Naficy (1^ος τόμος, σελ. 177).

  «Παρά τη νίκη των Περσών, η συμπάθεια του Γκρίφιθ ήταν με τους βαβυλώνιους, όπως φαίνεται από τους μεσότιτλους, την άποψη (point-of-view) και το τέλος του έργου, που όλα ευνοούν τους νικημένους. Ο ιρανικός τύπος, όμως, ερμήνευσε το έργο διαφορετικά, σαν μια ένδοξη ιστορία κατάκτησης ενός ξένου εχθρού, μια ερμηνεία που φαίνεται καθαρά από την αλλαγή του τίτλου από «Η πτώση της Βαβυλώνας» σε «Η κατάκτηση της Βαβυλώνας».

  Δεν θα εκπλαγώ αν μάθω ότι οι ιρανοί θριαμβολόγησαν βλέποντας τους «300», σαν μια ακόμη νίκη των Περσών. Πριν κλείσω να παραθέσω ένα μεσότιτλο: «Χορεύουν τιμώντας την ανάσταση του Tamus. Σημείωση: μια τελετουργία που εκτελείται ακόμη και σήμερα στη Μεσοποταμία».

  Εκτός από τον Ιησού και τον Άδωνη τώρα μαθαίνω ότι είναι και ο Tamus.

  Την ταινία μπορείτε να τη δείτε στο youtube με αγγλικούς μεσότιτλους.