Michel Reilhac, The good old naughty days (Polissons et galipettes, 2002)

Michel Reilhac, The good old naughty days (Polissons et galipettes, 2002)

  Τώρα που πήρα φόρα με τον παλιό κινηματογράφο είπα να δω «Τον παλιό εκείνο τον καιρό», που αποτελείται από σκηνές του πρώιμου ελληνικού κινηματογράφου. Όμως το youtube είχε μόνο 19 λεπτά από τα 69 της ταινίας των Κονιτσιώτη-Σακελλάριου, και έτσι δεν έγραψα γι’ αυτήν, περιμένοντας να ανεβεί κάποια στιγμή ολόκληρη στο youtube. Στα δεκαεννιά αυτά λεπτά είδα και τον Αχιλλέα Μανδρά που γύρισε το «Μάγο της Αθήνας» που είδαμε προχθές, υπερενενηκοντούτη, να συνομιλεί με τον Σακελλάριο. Επίσης μάθαμε από πού βγήκε η φράση «γυρίζω ταινία». Εκείνη την εποχή οι κάμερες ήταν χειροκίνητες (ο Σακελλάριος μας δείχνει την κάμερα του Μαδρά), ο κάμεραμαν για τη λήψη έπρεπε να γυρίζει μια μανιβέλα.   

  Δεν είδα τον «Παλιό εκείνο τον καιρό», είδα όμως τις «Καλές παλιές άτακτες μέρες», τίτλος πιο ταιριαστός από τον γαλλικό πρωτότυπο «Φάρσες και τούμπες» του Michel Reilhac, που αποτελείται από έντεκα μικρού μήκους ταινίες πρώιμου πορνό, του βωβού κινηματογράφου.

  Όπως μας πληροφορεί ο σκηνοθέτης, οι ταινίες αυτές προβάλλονταν στα μπουρδέλα.

  Παρόλο που ανάμεσά τους είδαμε και σκηνές σκληρού πορνό, με ένα σκύλο, σχεδόν απουσίαζε το γυμνό, σε αντίθεση με το σύγχρονο πορνό. Ενώ επιδίδονται σε κάθε είδους ερωτικές περιπτύξεις, λες και ντρέπονται να γδυθούν μπροστά στο φακό. Και η μοναδική ωραία γυναίκα που είδα είναι αυτή της αρχικής σκηνής, από την οποία και το πόστερ στο IMDb, η οποία καλλωπίζεται μπροστά στον καθρέφτη μισόγυμνη σαν Αφροδίτη της Μήλου. (Έβαλα ως frame το πόστερ που τη δείχνει, από το οποίο μαθαίνω ότι παίχτηκσε στο φεστιβάλ Καννών, αλλά το facebook μου μπλόκαρε την ανάρτηση και αναγκάστηκα να βάλω άλλο frame).

  Αν χρειάζεστε να φτιαχτείτε, δεν θα σας τη συνιστούσα με κανένα τρόπο. Εξάλλου κι εγώ την είδα από εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον.

  Αξίζει να αναφέρουμε την ταινία που αποτελεί οιονεί παρωδία της «Μαντάμ Μπατερφλάι». Η μαντάμ Μπατερφλάι, έχοντας βαρεθεί να περιμένει τον Πίκερτον για να την ικανοποιήσει σεξουαλικά, επιδίδεται σε ερωτικές περιπτύξεις με την υπηρέτριά της τη Σουτζούκι. Σε λίγο αναγκάζονται να γίνουν τρίο με το φίλο του Πίκερτον που τις ανακαλύπτει, για να μην τις προδώσει. Επί τέλους καταφτάνει κάποια στιγμή και ο Πίκερτον. Από την όπερα ξέρουμε ότι είναι παντρεμένος, άρα πρέπει να ήλθε μόνο για ένα τελευταίο πήδημα με την μαντάμ Μπατερφλάι.

  Υπάρχει μια εξαίρεση σε όλες αυτές τις ταινίες, η τελευταία. Όχι όμως επειδή είναι animation αλλά γιατί είναι καθαρή κωμωδία, από τις πιο έξυπνες μικρού μήκους που έχω δει ποτέ.