Δημήτρης Ιωαννόπουλος, Η φωνή της καρδιάς (1943)

Δημήτρης Ιωαννόπουλος, Η φωνή της καρδιάς (1943)

 

  Σήμερα θα αναρωτηθήκατε γιατί αυτός ο καταιγισμός με αναρτήσεις.

  Θα σας εξηγήσω.

  Καταρχάς δεν θέλω να αφήνω εκκρεμότητες. Όταν γράψω για μια ταινία θέλω να την αναρτώ το πολύ μέχρι την επόμενη μέρα. Εξαιρούνται βέβαια αυτές που είναι σε πρώτη προβολή ή σε επανέκδοση την Πέμπτη. Έπειτα, παρόλο που κρατώ back up, δεν ξέρεις καμιά φορά τι μπορεί να γίνει. Έτυχε να γράψω για ταινία και να την ξεχάσω.

  Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπήρχε ένας πρόσθετος λόγος, ή μάλλον δύο. Ο πρώτος, μπήκαν σφήνα οι ταινίες του φεστιβάλ Ιεράπετρας, πέντε τον αριθμό που με ενδιέφεραν, και που θα υπήρχαν στην πλατφόρμα του φεστιβάλ μέχρι χθες το βράδυ. Ο άλλος, ότι έχοντας σαν στόχο να δω όλες τις παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όσες μπορώ να βρω από όσες σώζονται, ήθελα να κάνω αναρτήσεις με τη χρονολογική τους σειρά. Όμως ξαφνικά ανακάλυπτα μια ενδιάμεση, οπότε άφηνα τα κείμενά μου για τις επόμενες για να τα αναρτήσω με τη σειρά τους.  

  Ανακάλυψα τη «Φωνή της καρδιάς» αφού ήδη είχα γράψει για τα «Χειροκροτήματα», ταινία που προβλήθηκε την επόμενη χρονιά. Έτσι ανέβαλα την ανάρτησή μου.  

  Υπάρχει και ένας ακόμη λόγος: ότι μπορεί να τη χάσω. Μέχρι τώρα είχα χάσει ένα μικρό άρθρο, που απολέστηκε οριστικά, και μια βιβλιοκριτική, που όμως υπήρχε στο φαξ που έστειλα και έτσι την ξαναπληκτρολόγησα. Αυτό πριν πολλά, πολλά χρόνια, σχεδόν εικοσαετία. Αυτή είναι η τρίτη φορά που την παθαίνω, με το κείμενό μου για τη «Φωνή της καρδιάς». Θυμάμαι ότι έγραψα για την εξαιρετική ερμηνεία του Αιμίλου Βεάκη, ήταν μια έκπληξη για μένα, και ότι διόρθωσα το λήμμα της βικιπαίδειας όπου γραφόταν λαθεμένα ότι η κόρη δεν θα μάθαινε ποτέ ποιος είναι ο πατέρας της. Πιθανώς διορθώνοντας τη βικιπαίδεια ξέχασα να σώσω το αρχείο.  

  Όμως να πούμε την πλοκή.

  Ο Σπύρος μόλις αποφυλακίσθηκε, έπειτα από δεκαέξι χρόνια φυλακή. Γιατί φυλακίσθηκε; Διότι σκότωσε τον εραστή της γυναίκας του.

  Την κόρη του δεν την έχει δει από τότε. Ψάχνει να τη βρει.

  Πάντως δεν άργησε, μαζί με τον φίλο της έρχονται στο καφενεδάκι όπου έπιασε δουλειά. Μετά από κάποιες αλλεπάλληλες συμπτώσεις διαπιστώνει ότι είναι τελικά η κόρη του που τόσο λαχταρούσε να δει. Φυσικά δεν της αποκαλύπτει ποιος είναι, αυτή ζει στο πλούσιο σπίτι του δεύτερου άντρα της μητέρας της.

  Και το γνωστό μοτίβο: θέλουν να την παντρέψουν άρον άρον με κάποιο πλούσιο. Αυτή βέβαια αρνείται, είναι απαρηγόρητη. Τότε ο Σπύρος θα σκάσει μύτη. Θα βρει τη μητέρα της και θα την απειλήσει. Είναι πατέρας, έχει δικαιώματα. Αυτή θα εκβιάσει. Εντάξει, αλλά να μην την ξαναδείς. Αυτός συναινεί. Η μικρή αδελφή που κρυφακούει δεν τα καταλαβαίνει όλα, όμως αυτά που λέει στην αδελφή της είναι αρκετά για να καταλάβει ότι αυτός είναι ο πατέρας της. Τρέχει και τον αγκαλιάζει.

  Να επαναλάβω, ο Αιμίλιος Βεάκης είναι καταπληκτικός, και πολύ καλές οι ερμηνείες των υπόλοιπων, του Δημήτρη Χορν στο ρόλο του φίλου της… να μην τους γράφω όλους, ο σύνδεσμος που παραθέτω έχει πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την ταινία, σας συνιστώ να τον διαβάσετε. Εκεί χαρακτηρίζεται ο Βεάκης ως το «ιερό τέρας», πράγμα που δεν με εξέπληξε καθόλου.