Λήδα Παναγιωτοπούλου, Η χρυσόμυγα και το κίτρινο σύννεφο, Ζαχαρόπουλος 2020, σελ. 45

Λήδα Παναγιωτοπούλου, Η χρυσόμυγα και το κίτρινο σύννεφο, Ζαχαρόπουλος 2020, σελ. 45

 

Η παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

  Μετά το «Η Γκρέτα και το κίτρινο λουλούδι» η Λήδα Παναγιωτοπούλου μας δίνει το καινούριο της παιδικό βιβλίο, «Η χρυσόμυγα και το κίτρινο σύννεφο».

  Καλά το καταλάβατε, ο τίτλος είναι κατά κάποιο τρόπο παράφραση του τίτλου του προηγούμενου βιβλίου της. Αντί για «Γκρέτα» έχουμε «Χρυσόμυγα», και αντί για «λουλούδι» έχουμε «σύννεφο». 

  «Η χρυσόμυγα ξύπνησε χαρούμενη. Δεν πρόλαβε να πατάξει στο πρώτο ανοιξιάτικο λουλούδι που βρέθηκε μπροστά της και μια πεταλούδα με μπλε και πορτοκαλί φτερά…».

  Σε λίγο πλησίασε ένας τζίτζικας. Συνάντησε και άλλα ζώα στο δρόμο της. «Οι σκίουροι, οι αλεπούδες, οι σκαντζόχοιροι, τα ελάφια την έβλεπαν με πολλή χαρά».

  Κάποια στιγμή δίψασε και έσκυψε σε ένα μικρό λάκκο να πιει νερό. «Αφού ξεδίψασε, αποφάσισε να πάει μέχρι το ξέφωτο της αγάπης· εκεί μαζεύονταν όλα τα πλάσματα του δάσους που δεν αγαπούσαν τους καυγάδες και τις διαφωνίες. Τους άρεσε να ζουν ήρεμα και εργατικά».

  Αλήθεια, υπάρχει κανένα τέτοιο μέρος και για μας τους ανθρώπους;

  Πηγαίνοντας προς το ξέφωτο της αγάπης θα συναντήσει και άλλα πλάσματα. Όμως ένα κίτρινο σύννεφο της κίνησε την απορία. Γιατί είναι τόσο κίτρινο; Παλιά δεν ήταν έτσι.

  «Γιατί ο αέρας τότε ήταν καθαρός. Τώρα δεν μπορώ καλά-καλά ν’ αναπνεύσω και το χρώμα μου έχει αλλάξει. Κοντεύω να ξεχάσω ποιος είμαι».

  Επί πλέον νοιώθει τύψεις.

  Γιατί;

  «Γιατί δεν μου αρέσει να ρίχνω βρώμικη βροχή στη γη· ξέρω ότι της κάνω πολύ κακό».

  Για την ακρίβεια, ρίχνει όξινη βροχή που καταστρέφει μάρμαρα και δάση, σε ένα από τα οικολογικά παραμύθια μου στο «Χορό της βροχής» αναφέρομαι σ’ αυτή.

  Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

  «Ο ήλιος τους άκουγε και είχε γίνει πολύ σκεφτικός, είχε σχεδόν μελαγχολήσει. Θυμάται τις παλιές καλές μέρες και τις νοσταλγούσε. Πόσο δίκιο είχαν! Πράγματι οι άνθρωποι έκαναν τόσο κακό· κι εκείνος έχει γίνει πιο καυτός τώρα με τις ακτίνες του, κάποιες φορές ταλαιπωρεί πολύ τη φύση. Αντί να την ζεσταίνει την καίει, και αυτό δεν είναι καλό».

  Το φαινόμενο του θερμοκηπίου αποτελεί επίσης το θέμα ενός από τα οικολογικά μου παραμύθια.

  Το παραμύθι γίνεται σαν ένα road movie. Καθώς προχωρεί η χρυσόμυγα συναντάει διάφορα ζώα με τα οποία συνομιλεί. Ενθουσιασμένη φτάνει στο ξέφωτο της αγάπης. Είναι τόσο όμορφα εκεί που αποφάσισε να μείνει οριστικά.    

  Υπάρχει κάτι που κάνει τα βιβλία της Λήδας Παναγιωτοπούλου ξεχωριστά: είναι εικονογραφημένα από τον άντρα της, τον Νίκο Οικονομίδη, ο οποίος είναι ένας καταξιωμένος ζωγράφος. Εξαιρετική η εικονογράφησή του, που πολύ μου θύμιζε τους φωβιστές.

  Ξέρω ότι το μπλε είναι το αγαπημένο χρώμα του. Το διαπίστωσα στο βιβλίο «Στίχοι στο καβαλέτο», όπου εδώ αντιστρέφονται οι όροι, η σύζυγός του «εικονογραφεί» τους πίνακές του με στίχους εμπνευσμένους απ’ αυτούς. Επίσης στο εξώφυλλο του «50/50» με πίνακές του, το κάτω μισό είναι μπλε. Όμως εδώ το χρώμα που κυριαρχεί είναι το κόκκινο.

  Μακριά από μας. Προς το παρόν στην Αττική βρισκόμαστε στο επίπεδο ετοιμότητας 3, με το κίτρινο χρώμα. Μακάρι να μην περάσουμε στο επίπεδο 4 γιατί τότε τη βάψαμε: με κόκκινο.

 

 

John Whitesell, Ραντεβού στις γιορτές (Holidate, 2020)

John Whitesell, Ραντεβού στις γιορτές (Holidate, 2020)

 

  Από προχθές, στο Netflix.

  Μου αρέσουν οι κωμωδίες, μου αρέσουν και τα romance. Μου αρέσει και η Emma Roberts, την οποία είδα σε μια πολύ καλή ερμηνεία. Πήρε από τη θεία της.

  Η Σλόουν και ο Τζάκσον είναι τώρα χωρίς σχέση. Έχουν πρόβλημα πώς να περάσουν τις γιορτές χωρίς συνοδό στις οικογενειακές κατά το πλείστον μαζώξεις. Μια τυχαία συνάντηση, λίγο επεισοδιακή, τους οδηγεί στο holidate, στο ραντεβού για τις γιορτές. Είναι κάτι ενδιάμεσο ανάμεσα στον γκόμενο/α και στον friend with benefits, το φίλο με πλεονεκτήματα. Για όσους δεν ξέρουν αυτό το ενδιάμεσο είδος σχέσης, είναι περίπου η εξής. Είμαστε φίλοι, είμαστε χωρίς σχέση, αντί να καταφεύγουμε στον αυνανισμό δεν κάνουμε καλύτερα σεξ μεταξύ μας; Χωρίς οποιαδήποτε δέσμευση.

  Δεν ξέρω, υπάρχουν τέτοιοι φίλοι στην Ελλάδα; Είμαι περίεργος να μάθω.

  Κατά τα άλλα η κωμωδία είναι προβλέψιμη όπως και όλες οι κωμωδίες του είδους που είναι και romance (αναρωτιέμαι, υπάρχει κωμωδία που να μην είναι και romance; Οι μόνες που μου έρχονται στο μυαλό είναι κάποιες του βωβού κινηματογράφου, Χοντρός-Λιγνός ας πούμε): διστακτικά βήματα, άντε επί τέλους η σχέση, μετά η παρεξήγηση και μετά ένα θριαμβευτικό χάπι εντ, συχνά εις επήκοον όλων, που ξεσπάνε σε χειροκροτήματα βλέποντας το ζευγάρι να αγκαλιάζεται και να φιλιέται.

  Το έχω δει αρκετές φορές, μια ή δυο πρόσφατα, δεν θυμάμαι τις ταινίες, το είδα και εδώ, ένα μοτίβο που θα το ορίζαμε ως την περιέργεια των παιδιών να μάθουν τι σημαίνει μια adult λέξη, πολύ κωμικό.

  Έμμα: Πότε άλλαξαν οι στολές από πριγκίπισσα σε πόρνη; (Απόκριες).

  Φίλη: Από την ΣΤ΄ δημοτικού.

  Αγοράκι: Τι είναι πόρνη;

  Φίλη: Κάποια που πληρώνεται για να παίζει με τα αγόρια.

  Κοριτσάκι: Θέλω να γίνω πόρνη.

  Φίλη: Να θυμάσαι ότι το σπίτι παίρνει το 50 τοις εκατό.

  Λάθος: η πόρνη παίρνει το 50 τοις εκατό. Από το υπόλοιπο πενήντα παίρνει και η υπηρεσία (τσατσά, σε χαμηλό υφολογικό επίπεδο).

  Υπάρχει και το άλλο μοτίβο: η αγωνία της μαμάς να παντρέψει την κόρη της.

  Και το άλλο: η περασμένη γυναίκα που κάνει τη μια σχέση μετά την άλλη, μετανιώνοντας που απέρριψε προτάσεις γάμου όταν ήταν νέα.

  Δεν μπορούσα να μη συγκρίνω με τον Ταρκόφσκι, που μόλις τον ξαναείδα πακέτο: σύντομα πλάνα με αλλεπάλληλα cut, μεσαία πλάνα, σαμ του σαμ διάλογοι, όπως σε όλες τις εμπορικές ταινίες. Είδα και έπαθα να βρω πλάνο στο οποίο να είναι ταυτόχρονα και οι δυο αν φας για να βάλω frame.

  Δεν είναι Ταρκόφσκι, δεν είναι Μπέργκμαν, όμως είναι μια πολύ πολύ ευχάριστη κωμωδία, με έξυπνες ατάκες, που βλέποντάς τη χαμογελούσα συνεχώς, και βέβαια πολλές φορές γελούσα. Μετά από μια τέτοια κωμωδία που με έκανε να έχω μια πολύ ευχάριστη διάθεση, πώς να μην κάνω τετράωρη σιέστα;

  Μπορείτε να τη δείτε όσοι έχετε συνδρομή στο Netflix.

  Αλλά και όσοι δεν έχετε.

  Πώς;

  Κάνοντας συνδρομή.

  Η Netflix, βλέποντας τις αναρτήσεις μου για ταινίες, μου έκανε πρόταση, δωρεάν συνδρομή εφόσον γράφω για κάποιες ταινίες της, αυτές που μου αρέσουν φυσικά.

  …………………………………………………………………………………………………………………………….

  ……………………………………………………………………………………………………………………………..

  Δεν πιστεύω να το πιστέψατε; Πλάκα κάνω.

   

 

Marco Kreutzpaintner, Η υπόθεση Κολλίνι (Der Fall Collini, 2019)

Marco Kreutzpaintner, Η υπόθεση Κολλίνι (Der Fall Collini, 2019)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Το έχω ξαναγράψει, τα δικαστικά δράματα είναι ένα υποείδος που μου αρέσει. «Η υπόθεση Κολλίνι» μου άρεσε ιδιαίτερα, γιατί το φόντο του δικαστικού δράματος έχει να κάνει με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Θα δούμε συγκλονιστικά φλας μπακ.

  Εκτός από τα δικαστικά δράματα μου αρέσουν και τα έργα εκδίκησης. Τους «47 ronin» τους είδα σε όλες τις κινηματογραφικές μεταφορές τους. Και αυτό εδώ είναι ένα έργο εκδίκησης.

  Ο Φαμπρίτσιο Κολλίνι σκοτώνει τον Χανς Μάγιερ. Δεν προσπαθεί να το σκάσει, αφήνεται να τον συλλάβει η αστυνομία. Ο Κασπάρ Λάινεν ζητάει από το δικαστήριο να του αναθέσει την υπεράσπιση του κατηγορουμένου (όταν ο κατηγορούμενος δεν έχει συνήγορο το δικαστήριο του βρίσκει αυτεπάγγελτα).

  Αφού είχε αναλάβει την υπόθεση μαθαίνει ποιος είναι ο δολοφονημένος: ένας που ήταν σαν δεύτερος πατέρας του. Η εγγονή του είναι φιλενάδα του. Ο δημόσιος κατήγορος, καθηγητής του. Αυτές οι σχέσεις κάνουν την υπόθεση πιο δραματική.

  Έχει καθήκον να υπερασπίσει τον κατηγορούμενο «όπως ένας γιατρός έχει καθήκον να φροντίσει έναν σήριαλ κίλερ».

  Η μούγκα του κατηγορούμενου τον προβληματίζει. Δεν απαντάει στις ερωτήσεις του. Φαίνεται εντελώς παραιτημένος. Θα αρχίσει να ψάχνει. Αυτά που θα ανακαλύψει είναι πολύ ενδιαφέροντα, και θα τον φέρουν σε ακόμη πιο οξεία αντιπαράθεση με τον καθηγητή του και τη φίλη του.

  Σίγουρα δεν ξέρετε, όπως δεν ήξερα κι εγώ, ότι το 1968 πέρασε ένας νόμος στη Γερμανία με τον οποίο έπαυε η δίωξη εγκληματιών πολέμου. Και σίγουρα δεν πέφτετε από τα σύννεφα που το μαθαίνετε, όπως δεν έπεσα κι εγώ.

 Υπάρχει και το μοτίβο «Συνάντηση μετά από χρόνια γονιού με παιδί». Το παιδί εδώ είναι ο Κασπάρ. Ο πατέρας του Κασπάρ τους εγκατέλειψε όταν ήταν πολύ μικρός. Όταν εμφανιστεί θα τον απορρίψει, όμως έπειτα, ακολουθώντας τη συμβουλή του Κολλίνι, δεν θα αρνηθεί την επαφή. Μάλιστα θα ζητήσει τη βοήθειά του για την υπόθεση.

  Το ίδιο μοτίβο υπάρχει και στην «Gloria mundi», που προβάλλεται επίσης από σήμερα. Το έχω δει και σε άλλες ταινίες που όμως δεν τις θυμάμαι.

  Εξαιρετικός στην ερμηνεία του ο Elyas M'Barek. Αλλά και ο Φράνκο Νέρο (όλοι οι παλιοί τον ξέρουμε), παρόλο που ο ρόλος του δεν ήταν αβανταδόρικος, ήταν πάρα πολύ καλός.