Ehsan Khoshbakht, Filmfarsi (2019)

Ehsan Khoshbakht, Filmfarsi (2019)

 

  Ο όρος filmfarsi αποδόθηκε στον εμπορικό ιρανικό κινηματογράφο που κυριαρχούσε πριν την ιρανική επανάσταση του 1979. Τα δυο βασικά του είδη είναι οι ταινίες με τους σκληρούς, τους Jahel, και οι ταινίες stewpot, στιφάδο κατσαρόλας ή πατάτες με κρέας όπως ονομάστηκαν αλλιώς, οικογενειακά μελοδράματα και κωμωδίες. Και στα δυο ακούμε τραγούδια, ένα απαραίτητο συστατικό για κάθε συνταγή του εμπορικού κινηματογράφου σχεδόν όλων των χωρών. Σιγά σιγά το βλέπω να υποχωρεί, όμως κρατάει ακόμη σθεναρή αντίσταση στον ινδικό κινηματογράφο. Στο δυτικό κινηματογράφο έχει περιοριστεί στα musical.

  Πριν προχωρήσουμε να πούμε ότι παράλληλα με τα filmfarsi υπήρχε και ο ποιοτικός κινηματογράφος, το λεγόμενο «Νέο Κύμα».

  Η ταινία δείχνει αποσπάσματα από ταινίες, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων, μετά τη λαίλαπα της επανάστασης, χάθηκαν.

  Ενάντια στο σάχη είχε επαναστατήσει όλος ο λαός, όμως τελικά την επανάσταση την καρπώθηκαν οι ισλαμιστές. Οι ισλαμιστές έβλεπαν τους κινηματογράφους σαν έκφραση της διεφθαρμένης Δύσης και τους έβαλαν φωτιά. Κάπου τα δύο τρίτα των κινηματογράφων καταστράφηκαν κατά την επανάσταση, ανάμεσα στους οποίους ήταν και το Rex cinema στο Abadan, όπου παγιδεύτηκαν στις φλόγες και έχασαν τη ζωή τους 377 άτομα. Η ιστορία αυτή γυρίστηκε και σε ταινία από τον Parviz Sayyad και έχει τίτλο «Cinema rex trial» (1987). Αξίζει να διαβάσετε την ανάρτησή μου γι’ αυτή την ταινία.

  Μετά την επανάσταση οι περισσότεροι άνθρωποι του κινηματογράφου έμειναν άνεργοι, ενώ πολλοί μετανάστευσαν. Ανάμεσά τους και ο Μπεχρούζ Βοσουγκί, του οποίου είδαμε πρόσφατα κάποιες μη ιρανικές ταινίες. Η τελευταία ήταν ο «Τρόμος στο Μπέβερλι Χιλς» (1989) του John Myhers.

  Να πούμε ότι υπάρχουν και ντοκιμαντερίστικες σκηνές, όπως π.χ. με τον Μοσαντέκ και με τον Σάχη.

  Η σαρία, ο ισλαμικός νόμος, απαγορεύει την πορνεία. Όμως, παντοδύναμη καθώς είναι, και καθώς οι μουσουλμάνοι έχουν ιδεοψυχαναγκασμό με το σεξ, γι’ αυτό άλλωστε και ο Μωάμεθ τάζει στους μάρτυρες 72 ουρί στον παράδεισο, έχει βρεθεί παραθυράκι, όπως υπάρχουν παραθυράκια σχεδόν σε όλες τις νομοθεσίες. Αυτό είναι το sighe, ο προσωρινός γάμος, που μπορεί να διαρκεί μόλις λίγες ώρες. Είχα διαβάσει γι’ αυτόν, τώρα τον ακούω σε ένα απόσπασμα ταινίας filmfarsi. Το frame που βάζω είναι απ’ αυτό.

  -Κυρία Μαρία, μπορώ να σας παντρευτώ για μια νύχτα, με την τιμή του ενός μάρκου;

  Δεν ξέρω τι αγοραστική αξία είχε το μάρκο εκείνη την εποχή, αλλά για να συναινεί η Μαρία σίγουρα ήταν πολύ μεγάλη. Σήμερα, διαβάζω στο διαδίκτυο, ένα ευρώ είναι σχεδόν δύο μάρκα.

  Από περιέργεια ψάχνω στο διαδίκτυο τις τιμές των escort. Διαβάζω σε μια, 750 ευρώ για έξι ώρες και 1100 για δώδεκα. Αν την πάρω για δώδεκα ώρες που χοντρικά ισοδυναμεί με μια βραδιά, της δίνω όλη τη σύνταξή μου και μου μένουν και κάτι ψιλά, με τα οποία θα πρέπει να βγάλω το μήνα.

  Σίγουρα η αγοραστική αξία του μάρκου εκείνη την εποχή θα κυμαινόταν στην αγοραστική αξία των 1000 ευρώ περίπου.