Βασίλης Γεωργιάδης, Τα κόκκινα φανάρια (1963)

Βασίλης Γεωργιάδης, Τα κόκκινα φανάρια (1963)

 

  Ο Γιούγκερμαν, διαβάζω τώρα στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Καραγάτση, σύχναζε συχνά στην Τρούμπα. Αυτό ήταν που με παρακίνησε να ξαναδώ ταινίες που αναφέρονται σ’ αυτή την κακόφημη περιοχή του Πειραιά με τα πορνεία. Ξεκίνησα με τα «Κόκκινα φανάρια», σίγουρα θα προχωρήσω και στη «Λόλα», ταινίες που είδα μαθητής στον θερινό κινηματογράφο του χωριού μου. Δεν είμαι σίγουρος όμως αν θα δω και το «Δρόμο με τα κόκκινα φώτα», υπάρχουν και άλλες ταινίες στη λίστα αναμονής.

  Ξεκίνησα με τα «Κόκκινα φανάρια» γιατί είδα ότι το στόρι είναι πιο αντιπροσωπευτικό του φόντου, ότι καλύπτει μια πλατιά γκάμα ανδρών, γυναικών, καταστάσεων και ιστοριών.

   Ο Μάνος Κατράκης, καπετάνιος, ερωτεύεται την Αλεξάνδρα Λαδικού. Θέλει να την παντρευτεί. Αυτή, μετά από δισταγμούς, του αποκαλύπτει ότι έχει ένα γιο. Καλύτερα.

  Τον περιμένει να γυρίσει από το τελευταίο του ταξίδι. Θα παντρευτούν.

  Το πλοίο του θα βουλιάξει, κανείς επιζών.

  Unhappy end, όχι στο ειδύλλιο, στην ιστορία.

  Ο Φαίδων Γεωργίτσης ερωτεύεται την Μαίρη Χρονοπούλου που του πήρε την παρθενιά. Θέλει να την παντρευτεί. Δεν γίνεται, του εξηγεί τους λόγους. Τι θα πουν οι δικοί του;

  Αυτός επιμένει. Αυτή υποχωρεί. Στην τελευταία τους συνάντηση της λέει ότι ίσως έχει δίκιο σ’ αυτά που του είπε, τα ίδια του είπε και ο θείος του, και επί πλέον ότι αν τολμήσει να την παντρευτεί, ο αρραβωνιαστικός της αδελφής του θα την παρατήσει.

  Δεύτερο unhappy end.

  Η Κατερίνα Χέλμη είναι ερωτευμένη με τον Κώστα Κούρτη, τον νταβατζή της. Αυτός της φέρεται σκληρά. Θέλει να την παρατήσει, τον ικετεύει, αυτός ανένδοτος, φεύγει.

  Εδώ δεν μπορούμε να μιλήσουμε για unhappy end, τα αισθήματα δεν ήταν αμοιβαία.

  Το πρώτο ειδύλλιο το βλέπουμε στην αρχή της ταινίας: Τζένη Καρέζη, Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Αυτός δεν έχει ιδέα για το τι δουλειά κάνει. Θα του το αποκαλύψει ο Γιώργος Φούντας, ο νταβατζής της, που αν και της φέρεται σκληρά είναι αρκετά τσιμπημένος μαζί της. Θα μπει στο πορνείο που χορεύουν, χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν, θα την αρχίσει στα χαστούκια και οι μπράβοι θα τον πετάξουν έξω. Η Καρέζη σκύβει πάνω του καθώς είναι πεσμένος, κάνει να τον αγκαλιάσει, διστάζει.

  Unhappy end;

  Στο τέλος της ταινίας βλέπουμε τα πορνεία της Τρούμπας να κλείνουν, τη ματρόνα, τη Δέσπω διαμαντίδου, και όλες τις κοπέλες, να παίρνουν δρόμο. Η Ελένη Ανουσάκη, η καπάτσα που την μάζεψαν από το πεζοδρόμιο, έχει επιχειρηματικό μυαλό. Καλεί άλλες τρεις στο σπίτι που σκοπεύει να ανοίξει. Θα τους κρατάει τα μισά από όσα τους κρατούσε η Δέσπω Διαμαντίδου.

  Μα πώς είναι δυνατόν να έκλεισαν τα πορνεία το 1963 που γυρίστηκε η ταινία; Στη βικιπαίδεια διαβάζω ότι τα έκλεισε η χούντα, το 1967.

  Ίσως και εκεί να υπήρξε φυσαρμόνικα, όπως τώρα με τον κορονοϊό, κλείσε άνοιξε.

  Και στη Φυλής έλεγαν να τα κλείσουν. Νομίζω κάποια στιγμή το αποφάσισαν, όμως υπήρχαν τσιλιαδόροι, ειδοποιημένοι από τους αστυνομικούς που θα έκαναν έφοδο, όλα τα σπίτια έκλειναν τα φώτα μέχρι να φύγουν. Μετά άνοιξε πάλι η φυσαρμόνικα. Τώρα έκλεισαν με το lock down το οποίο, όπως διαβάζω, θα λήξει στις 12 Μαΐου. Να είναι καλά ο τουρισμός, που αποτελεί το ένα τέταρτο της εθνικής μας οικονομίας. Βέβαια θα υπάρξουν παράπλευρες απώλειες, αλλά ποιος γνοιάζεται.

  Φεύγει και η Καρέζη.

  Αφήνει χάμω τη βαλίτσα για να ρίξει μια τελευταία ματιά στο σπίτι. Κάνει να τη σηκώσει αλλά ένα χέρι την έχει αρπάξει ήδη. Είναι ο Παπαμιχαήλ. Αγκαλιάζονται ευτυχισμένοι. Happy end, σε εφέ έκπληξης.

  Υπάρχει και ένα ακόμη ειδύλλιο: Ο Νότης Περγιάλης, που ζει σε άσυλο, με την Ηρώ Κυριακάκη (είδα έπαιζε και στο σήριαλ «Γιούγκερμαν»), την καθαρίστρια του πορνείου, η οποία κάνει μια εξαιρετική ερμηνεία. Ο Νότης έχει αρχίσει ήδη να φτιάχνει την παράγκα που θα τους στεγάσει. Υπάρχει και μια αυλίτσα, όπου θα φυτέψουν διάφορα. Δεν αποκλείεται να πηγαίνει να καθαρίζει και το σπίτι της Ελένης Ανουσάκη, με το ζόρι της έδωσε την κάρτα της με την διεύθυνσή της. Ο Ηρώ έκανε να τη σκίσει αλλά μετάνιωσε.

  Πολύ καλή ταινία, εξαιρετικές ερμηνείες, με πρώτη και καλύτερη αυτή της Καρέζη. Σίγουρα θα τη δω και στη «Λόλα».  

  Παρά λίγο να το ξεχάσω, την εξαιρετική μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, με τα αξεπέραστα σουξέ του εκείνης εποχής, «Φτωχολογιά» και «Άπονη ζωή».