Claude Sautet, Mado (1976)

Claude Sautet, Mado (1976)

 

  Σύμπτωση: Για επιχειρηματικές ίντριγκες και διαφθορά διαβάζω τώρα στον «Γιούγκερμαν» του Καραγάτση, για επιχειρηματικές ίντριγκες και διαφθορά βλέπω τώρα και στη «Μαντώ».

  Ποια είναι η Μαντώ;

  Μια πόρνη.

  Οι φίλοι της κοιτάζουν να την αποτρέψουν από αυτό το επάγγελμα, όμως τους αντιμετωπίζει με πειστικά επιχειρήματα.

  Την αποκλειστικότητα της Ottavia Piccolo ζητάει ο Michel Piccoli (Να είναι τάχα μακρινοί συγγενείς;) όμως δεν θα την έχει. Και αυτό θα του βγει σε καλό.

  Ένα κοράκι παραμονεύει για να του αρπάξει την επιχείρηση. Μάζεψε τα γραμμάτια, δεν βιάστηκε να τα εξαργυρώσει, τα παρουσιάζει μαζεμένα ξέροντας ότι ο Μισέλ Πικολί δεν θα μπορέσει να τα πληρώσει, οπότε θα του προτείνει να αγοράσει την επιχείρησή του, πολύ κάτω από την αξία της φυσικά.

  Έχει αποφασίσει να μην υποκύψει. Ψάχνει για λύση. Η Μαντώ θα του την προσφέρει. Ένας πελάτης της, ο Μανέκα, δημόσιος λειτουργός που εξαγορασμένος από το κοράκι για να πλαστογραφήσει μια υπογραφή τώρα είναι φυγόδικος, θα βοηθήσει. Ζητάει όμως ενάμισι εκατομμύριο φράγκα, μικρό ποσό σε σχέση με αυτά που θα κερδίσει ο Πικολί. Εξάλλου χρειάζεται λεφτά για να φύγει στο εξωτερικό.

  Όλα θα πάνε πρίμα.

  Όλα;

  Το κοράκι έχει μυριστεί τη δουλειά. Όταν ο Μανέκα βγαίνει από το σπίτι του για να πάει στο αεροδρόμιο με το ψεύτικο διαβατήριό του, τον πετυχαίνουν οι μπράβοι του και τον σκοτώνουν, σκηνοθετώντας τον θάνατό του σαν ατύχημα. Φυσικά θα του αρπάξουν και τα χρήματα.

  Στο τέλος η ταινία γίνεται ατμοσφαιρική, σαν θρίλερ.

  Γυρίζουν από τα οικόπεδα που σούφρωσαν από το κοράκι χάρη στο Μανέκα, όπου τα έδειξαν σε πελάτες. Με αυτά που θα πουλήσουν θα ξεπληρώσουν τα γραμμάτια και θα τους περισσέψουν.

  Είναι νύχτα. Πέφτουν πάνω σε μποτιλιάρισμα. Ένας προτείνει να πάνε από μια πάροδο. Συμφωνούν όλοι.

  Αρχίζει να βρέχει. Η πάροδος κάποια στιγμή παύει να είναι άσφαλτος, γεμίζει λασπουριά. Τα τρία αμάξια πηγαίνουν σαν μεθυσμένα πάνω στη λάσπη. Θα πέσει κανένα στη θάλασσα; Αναρωτιόμουνα.

  Ένα καρφώνει στη λάσπη. Άντε να το ξεκολλήσουν. Στο μεταξύ βρέχει καταρρακτωδώς.

  Δεν γίνεται τίποτα.

  Στέλνουν δυο να ειδοποιήσουν, να τους ξεκαρφώσουν. Στο μεταξύ το διασκεδάζουν.

  Είναι κουρασμένοι. Κάποιοι κοιμούνται μέσα στα αμάξια. Η Μαντώ είναι ακουμπισμένη στην αγκαλιά του φίλου της, τον οποίο σύστησε στον Πικολί και τον προσέλαβε ως λογιστή. Αργότερα θα τους δει να βαδίζουν μαζί προς το βάθος. Αυτός έχει περασμένο το χέρι του πάνω από τον ώμο της. Ταιριαστοί οι δυο νέοι, το καταλαβαίνει, το βλέπουμε στην έκφραση του προσώπου του καθώς τους παρατηρεί.

  Αυτός γιατί παράτησε τη Ρόμι Σνάιντερ;

  Τη συνοδεύει στο νοσοκομείο, στην τελευταία σκηνή της ταινίας.

  Δεν κατάλαβα αν ήταν για να κάνει κάποια επέμβαση ή να νοσηλευτεί για καρκίνο. Σε προηγούμενη σκηνή τους είχαμε δει μαζί, ξέρουμε ότι είχαν μια δυνατή σχέση εκτός πλαισίου της ιστορίας.

  Πολύ καλή ταινία, μου άρεσε.

  Βλέποντάς τη «Χήρα Couderc» (1971) του Pierre Granier-Deferre με τον Αλέν Ντελόν και τη Σιμόν Σινιορέ, η προηγούμενη ανάρτησή μου, συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχουν πια γάλλοι σκηνοθέτες (nouvelle vague) και ηθοποιοί του βεληνεκούς εκείνων εκείνης της εποχής. Το Χόλυγουντ τους καταβρόχθισε.