Alain Monne, L’ homme de chevet (2009)

Alain Monne, L’ homme de chevet (2009)

 

  Η Muriel (Σοφί Μαρσώ), μετά από ένα ατύχημα, έμεινε τετραπληγική. Δίπλα της είναι μια πιστή της υπηρέτρια που τη φροντίζει, αλλά δεν φτάνει. L’ homme de chevet λέγεται ο άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα στο κρεβάτι, που φροντίζει ένα ανάπηρο άτομο.

  Η Μιριέλ έχει αποκτήσει δύστροπο χαρακτήρα. Τέσσερις γυναίκες έφυγαν μέσα στο μήνα, δεν άντεξαν. Για να δοκιμάσουμε με άντρα, θα αντέξει;

  Ο Λεό (Christophe Lambert, ο τότε σύντροφός της), πρώην πυγμάχος και αλκοολικός, θα δεχθεί τη θέση.

  Δεν αντέχει, από την πρώτη μέρα θέλει να φύγει, κάνε λίγο υπομονή, του λέει η κοπέλα.

  Γνωστό το μοτίβο, η αρχική αντιπάθεια γίνεται συμπάθεια, και στη συνέχεια έρωτας.

  Η Μιριέλ θα τον μάθει να διαβάζει Μπουκόφσκι και αυτός θα προσπαθήσει να κόψη το ποτό. Μετά το ατύχημα δεν έχει βγει από το σπίτι, φοβάται το ρίσκο, αυτός την πείθει. Με το αναπηρικό καροτσάκι την περιφέρει στην πόλη, αυτή χαίρεται. Θα την κρατήσει στην αγκαλιά του, θα την κυλήσει στη χλόη βαρελάκι όπως του ζήτησε και μετά θα ξαπλώσει δίπλα της· σαν ερωτευμένο ζευγάρι.

  Ή μήπως όχι σαν, αλλά ερωτευμένο;

  Όταν, μετά από μια απουσία δυο ημερών λόγω τραυματισμού πάνω σε ένα καυγά, αδικαιολόγητη γιατί η γυναίκα μποξέρ που τον χαλβαδιάζει δεν ενημέρωσε σωστά, θα τον απολύσει.

  Ξαναπιάνει το ποτό, και σουρωμένος ένα βράδυ πηγαίνει και ξαπλώνει στο κρεβάτι της. Οποία έκπληξη να τον δει την επομένη το πρωί δίπλα της! Θέλει να τον διώξει, αλλά τελικά τον κρατάει.

  Αν θυμάμαι καλά, της είχε πει κάποια στιγμή ότι θα την πάει και στη θάλασσα.

  Στην τελευταία σκηνή τον βλέπουμε να οδηγεί, και αυτή να χαμογελάει ευτυχισμένη δίπλα του. Την πηγαίνει στη θάλασσα. Βαδίζει στην αμμουδιά κρατώντας την στην αγκαλιά του. Ακούμε μια απαγγελία.

  Και μετά, τα τελευταία λόγια στην ταινία:

  «Ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάει ο Francis Ponge σ’ αυτό το κείμενο; Για τη γυναίκα που αγαπάει. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το νερό είναι τρελό, εξαιτίας της υστερικής του ανάγκης να υπακούει μόνο στη βαρύτητά του, που το έχει κυριεύσει. Σαν μια έμμονη ιδέα». 

  Τον βλέπουμε να προχωράει μέσα στη θάλασσα. Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος, όμως ανάμεσα από τα σύννεφα προβάλει ένας μουντός ήλιος. Προχωρά, προχωρά, μετά δεν τους βλέπουμε.

  Τι έγινε, την έβαλε στη θάλασσα για να την απολαύσει, για πρώτη φορά μετά το ατύχημά της; Ή μήπως την πήρε μαζί του στο βυθό;

  Δυο δυστυχισμένες υπάρξεις, τι εξέλιξη μπορεί να είχε η σχέση τους; Πριν σβήσει το αίσθημα που ένιωθαν ο ένας για τον άλλο από τα πρακτικά προβλήματα της καθημερινότητας, προτίμησαν να δώσουν ένα τέλος, όπως οι δυο άλλες ταλαιπωρημένες υπάρξεις στο «Οι νύχτες μου είναι πιο όμορφες από τις μέρες σας», πάλι με τη Σοφί Μαρσώ και σε σκηνοθεσία του τότε συντρόφου της Αντρέι Ζουλάφσκι.  

  Είσαι σίγουρος;

  Ενενήντα τα εκατό.

  Και με το δέκα τα εκατό τι κάνουμε;

  Ε, δεν αγοράζουμε το ομώνυμο μυθιστόρημα το Eric Holder, του οποίου αποτελεί μεταφορά, να δούμε;

  Και δεν το αγοράζουμε;

  Το παράγγειλα στο Amazon, 5 ευρώ συν 4,5 ταχυδρομικά.